جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

آیا جامعه اصیل است و وجود حقیقی و مستقل دارد؟ دراین باره دیدگاه های مختلفی وجود دارد. این مقاله مساله فوق را از نگاه شهید مطهری، استاد مصباح یزدی و آیت اله جوادی آملی می کاود.شهید مطهری، هم من فردی و هم من جمعی را اصیل می انگارد و جامعه را از وجود حقیقی، مرگ و حیات و روح واحدی برخوردار می داند که در افراد حلول کرده و من جمعی آنهاست؛ اما استاد مصباح فقط فرد را اصیل انگاشته و جامعه را امری اعتباری و دارای وحدت ماهوی می داند. آیت اله جوادی آملی وجود اعتباری را مرتبه نازلی از وجود حقیقی می داند و این مرتبه از وجود را برای جامعه، قطعی می داند. ایشان نسبت به مرتبه وجودی فراتر از آنچه مطابق با نظریه اصالت جامعه باشد، نظر صریحی ندارد.بنابراین، سیر بحث در میان این متفکران، چنین است:جمع گرایی معتدل¬فردگرایی ناب¬ وجود حقیقی نازل

در این تحقیق، زمینه های تاریخی رویکرد تشکیکی و فیض محور در فلسفه نوافلاطونی و به ویژه آثار افلوطین توجه شده و تاثیر آن بر فلسفه صدرالمتالهین تحلیل گردیده و از موضعی انتقادی مورد بحث قرار گرفته است. از یک سو، نمی توان رویکرد تشکیکی را ابداع صدرالمتالهین دانست و از این رو، انتقادهای وارد بر فلوطین بر او نیز وارد است. از سوی دیگر نمی توان گفت که صدرالمتالهین در این دیدگاه تنها به تکرار پرداخته و خود بر آن چیزی نیفزوده است. استلزام رویکرد تشکیکی در قلمرو هستی و شناخت را می توان در هدف ها و مراحل تعلیم و تربیت پی جویی کرد. هدف غایی برحسب رابطه عارفانه با ذات احدیت بیان می شود. با نظر به هدف های میانی و نیز مراحل تعلیم و تربیت، مدارج تشکیکی از حس به خیال و عقل تا احد، ایجاب می کند که مشاهدات حسی و فعالیت های خیالی به سطح انتزاعی عقلی و درک کلیات ختم شود. دلالت این دیدگاه در تعلیم و تربیت آن است که رابطه ای متوالی میان مواد درسی قائل شویم و این دلالتی است که توسط دیدگاه توازی گرا مورد چالش قرار می گیرد. در این پژوهش پیشنهاد شده است که راهی میانه بین توالی گرایی و توازی گرایی اتخاذ شود که می توان آن را توازی گرایی ناهمزمان نامید. بر اساس این پیشنهاد، مواد درسی با هم توازی خواهند داشت اما همگی به صورت همزمان وارد برنامه درسی نمی شوند.

‫در اين تحقيق قضايا از دو جهت بررسي شده است: يکي از جهت وجودي و فلسفي، و ديگري از نقطه نظر معرفتي. از حيث وجودي، همه قضايا در ظرف ذهن انسان موجودند؛ لذا وجود ذهني دارند. هستي آنها همچون هستي نفس انساني، هستي رابط و عين ربط است. از حيث معرفتي نيز هر قضيه صادقي حکايت از واقعيتي مي‌کند. البته معيار صدق قضاياي نظري ارجاع آنها به بديهيات است؛ به گونه‌اي که بتوان آن را، هم از نظر محتوا و هم از نظر صورت و شکل استدلال، به بديهيات بازگرداند. اما در باره معيار صدق قضاياي بديهي دو ديدگاه وجود دارد: بداهت و ارجاع بديهي به علم حضوري. نگارنده با پيش‌فرض قرار دادن اين مطالب، پايان‌نامه خود را در دو بخش تدوين نموده است: هستي‌شناسي قضايا و معرفت‌شناسي قضايا. در بخش اول قضيه را تعريف کرده و چيستي و مفاد آن را از ديدگاه فيلسوفان مختلف ارزيابي کرده است. پس از آن، به هستي‌شناسي آن پرداخته و يادآور مي‌شود که اصل وجود قضيه نياز به اثبات ندارد؛ چرا که تصديقي بديهي به شمار مي‌رود و تصديق به وجود قضيه، قضيه‌اي وجداني است. پس از التفات به بداهت وجود قضيه، جايگاه آن را در تقسيمات اوليه وجود بررسي مي‌کند و آن را وجودي رابط معرفي مي‌کند. در ادامه قضيه را به حمليه و شرطيه تقسيم کرده و به تبيين اجزاي قضيه حمليه مي‌پردازد. برخي از علماي دانش منطق، قضيه حمليه را داراي دو جزء، بعضي داراي سه جزء و عده‌اي ديگر داراي چهار جزء مي‌دانند؛ ولي عموم منطق‌دانان قضيه را داراي سه رکن مي‌دانند: موضوع، محمول و رابط. نگارنده نيز بر پايه همين نظريه، به هستي‌شناسي اجزاي قضيه مي‌پردازد. قضيه حمليه خود از جهت کميت شمول حکم، به شخصيه، طبيعيه، مهمله و محصوره و از جهت ديگر به حقيقيه، خارجيه و ذهنيه تقسيم شده است و قضيه شرطيه نيز به متصله و منفصله تقسيم شده است. البته بسياري از منطقيان تلاش مي‌کنند قضاياي شرطيه را به حمليه برگردانند. در بخش دوم به دو مسئله مهم «چيستي صدق» و «معيار صدق» پرداخته است و از آنجا که صدق و کذب فرع معناداري قضايا مي‌باشد، ديدگاه‌هاي رايج در اين باره مطرح شده و نظريه‌هاي بسياري از فيلسوفان اسلامي و غربي درباره معرفت‌شناسي قضايا بررسي و نقد شده است.