جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«دلائل النبوة و معرفة أحوال صاحب الشريعة (بيهقى)»، اثر ابوبكر بيهقى، يكى از آثار مهم در زمينه دلائل‌ نگارى است كه به شيوه روايى و با نقل احاديث مبتنى بر معجزات و دلائل پيامبر (ص)، سعى در اثبات پيامبرى حضرت محمد (ص) دارد. اين كتاب به شيوه روايى، زندگى پيامبر را در 122 فصل مطرح مى‌ كند. عناوين كتاب چنين مواردى را در بر مى‌ گيرد: در قبول اخبار، در اختلاف احاديث، مجموعه ابواب مولد پيامبر، نام‌ ها و كنيه‌ هاى حضرت محمد، در مورد صفات پيامبر، اخبار مربوط به شمايل پيامبر، زهد و پارسايى وى، همنشينى با فقرا و اهل صفه، مثل پيامبر و مثل امت او، پيشگويى سيف بن ذى‌ يزن درباره آينده پيامبر، تجديد بناى كعبه، بعثت، اسلام آوردن اطرافيان پيامبر كه به‌ صورت مجزا به آنها مى‌ پردازد، وفات ابوطالب و خديجه، حديث اسراء، ازدواج‌ هاى پيامبر، جنگ‌ هاى ايشان و... بيهقى در اين كتاب، معجزات و خوارق عاداتى را نقل مى‌ كند كه بسيارى معتبر و برخى ضعيف و قابل خدشه‌ اند. مورخان و سيره‌ نويسان پس از بيهقى، اين كتاب را مرجعى استوار و معتبر براى خود دانسته‌ اند و موثق شمرده‌ اند.

کتاب بعثه النبویه کتابی است درباره نبوت عامه و نبوت خاصه حضرت رسول الله ص که بررسی اصل نبوت از زوایای مختلف می پردازد. بعثت انبیاء، ساختن شخصیت انسان، تربیت شخصیت اسلامی ، رهبری جامعه اسلامی ، اقامه مناسبت های دینی و... از جمله مطالب مطرح شده در کتاب می باشد.

کتاب حاضر به بررسی مبحث مهم ولایت آنهم ولایت تکوینی می پردازد. معنی ولایت تکوینی لغتا و اصطلاحا، امکان ولایت تکوینی ، وقوع آن ، اثبات آن و... از جمله مباحث مطرح شده در این کتاب می باشد.

اِبْن‌ِ تومَرْت‌، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ عبدالله‌ بن‌ تومرت‌ بربری‌ مصمودی‌ هرغی‌ (د ۵۲۴ق‌/۱۱۳۰م‌)، فقیه اصولی، مدعی مهدویت و امامت در مغرب‌ اقصی‌ ( مراکش کنونی‌) و بنیان‌گذار سلسله موحدون‌ در شمال ‌افریقا و اندلس‌ بود.

نبوت یکی از اصول دین و از مهمترین و دقیق ترین مطالب پیرامون دین مبین اسلام می باشد. نبوت حضرت رسول الله ص هم از مهمترین مسائل دینی و عقیدتی و کلامی محسوب می شود که در این کتاب به طور مفصل و کامل به آن پرداخته شده است . این مجلد از چند فصل مهم تشکیل شده است که در فصل اول افضلیت رسول الله را بر سایر انبیاء اثبات می کند، در فصل دوم بخش های از شخصیت رسول الله ص را تاکید و برجسته می کند، در فصل سوم مقامات و خصائص حضرت رسول اکرم را مورد بررسی قرار می دهد، در فصل چهارم مطالب پیرامون بعثت رسول اکرم را مطرح می کند، در فصل پنجم معجزات نبی مکرم را ذکر می کند، در فصل ششم به بررسی منافقین و کافر در مقابل رسول الله می پردازد، فصل هفتم درباره طاعت و طبعیت از اهل بیت رسول الله ص می باشد، و در فصل هشتم بحث معراج نبوی را بیان می دارد.

صحبة الرسول صلي‌الله‌عليه‌وآله بين المنقول و المعقول نوشته محمدعلی نجفی، کتابی است به زبان عربی که به موضوع شناخت صحابه پیامبر اکرم(ص) در ادله معقول و منقول پرداخته است. انگیزه نویسنده، رد مغالطاتی در موضوع صحابه است که در رساله شیخ صالح درویش وجود دارد. این کتاب در زمان معاصر در یک جلد منتشر شده است. کتاب دارای یک مقدمه از مؤلف و شش موقف است. بعضی از موقف‌ها دارای زیرمجموعه‌هایی به‌نام مقطع هستند. در مقدمه، مؤلف از انگیزه خود درباره تألیف کتاب می‌گوید: شیخ صالح درویش ضمن رساله‌ای در موضوع فضائل صحابه دست به دامن برخی از مغالطات شدند، این کتاب در جواب دروغ‌پردازی‌های وی تألیف کردم. به امید اینکه سدی باشد در مقابل گزافه‌گویی‌های او و امثال او. نویسنده در ابتدای مباحث کتاب، به معنای صحبة از حیث لغت، اصطلاح و استعمال پرداخته است: صحبة در لغت به معنای همراه و همدم؛ در معنای اصطلاحی به معنای مصاحب و همراه پیامبر اکرم(ص) آمده و در معنای استعمالی به معنای کسی که پیامبر اکرم(ص) را ملاقات کرد و با دین اسلام از دنیا رفت. نویسنده در ادامه آثار همراهی با پیامبر را در مذهب شیعه متذکر می‌شود. سپس به نقد استدلالات شیخ صالح در اثبات فضیلت تمام صحابه می‌پردازد؛ که ازجمله آن‌ها رشادت‌های صحابه در غزوات نبی اکرم(ص) است؛ ایشان ضمن شش موقف به رد این مدعا پرداخته است. نویسنده ادعای اهل سنت مبنی بر عدالت تمام صحابه را به نقد گرفته است و چنین می‌گوید: این اعتقاد با عقل و نقل منافات دارد زیرا در آیات و روایات بعضی از صحابه مدح شده‌اند نه تمام آن‌ها. علاوه بر روایات نبوی، تاریخ نیز گواهی می‌دهد که برخی از صحابه مستحق عدالت نیستند زیرا در بین آن‌ها کسانی بودند که مصداق آیه شریفه «إِنْ جاءَکُمْ فاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا» (حجرات: 6) هستند و یا اینکه برخی از آن‌ها مبتلا به نفاق یا شرب خمر بودند. نویسنده در جهت اثبات مدعای خود مبنی بر اینکه همه صحابه عادل نیستند چه‌بسا در بین آن‌ها کسانی هستند که از جانب خداوند و رسولش مورد مذمت قرار گرفته‌اند طی شش موقف به معرفی برخی از صحابه از زبان قرآن می‌پردازد: موقف اول موقف اول متعلق به شرکت‌کنندگان در جنگ بدر است. این جنگ مرحله‌ای مهم در جهت نشان دادن قدرت مسلمانان در مقابل کفار بود. آیاتی از سوره انفال در درباره این جنگ نازل شده است. در این آیات به‌صراحت بر اکراه و اعتراض بسیاری از صحابه برای شرکت در جنگ بیان شده است؛ ازجمله: نطق دو خلیفه اول بر مخالفت با جنگ؛ ترس و ناتوانی بسیاری از صحابه در ادامه جنگ و اختلافاتی در تقسیم غنائم جنگی و اسرا، حکایت از تزلزل در ایمان بسیاری از صحابه دارد. موقف دوم موقف دوم در مورد جنگ احد است؛ که شیخ صالح تلاش کرده بسیاری از حقایق روشن آن را بیان نکند تا تخلفات و ضعف ایمان صحابه را مخفی کند،‌ آیه 144 سوره آل‌عمران که در مورد احتمال قتل پیامبر اکرم(ص) در جنگ احد نازل شده است، بیان می‌دارد که اگر پیامبر فوت کند یا کشته شود، همه شما به دلیل ضعف ایمان به جاهلیت گذشته خود باز می‌گردید. همچنین آیات دیگری از همین سوره، تصریح بر سست شدن اراده صحابه و عدم فرمان‌بری آنان از فرمان‌ها پیامبر(ص) و فرار آن‌ها از جنگ دارد، که دلالت بر سستی دین صحابه دارد. موقف سوم موقف سوم متعلق به جنگ خندق است، آیاتی از سوره احزاب تصریح ‌دارد بر اینکه وقتی جنگ خندق درگرفت بسیاری از صحابه مورد امتحان قرار گرفته و پا به فرار گذاشتند خداوند دراین‌باره می‌فرماید: ای کسانی که ایمان آورده‌اید! نعمت خدا را بر خود به یادآورید در آن هنگام که لشکرهایی (عظیم) به سراغ شما آمدند ولی ما باد و طوفان سختی بر آنان فرستادیم و لشکریانی که آن‌ها را نمی‌دیدید (و به این وسیله آن‌ها را در هم شکستیم) و خداوند همیشه به آنچه انجام می‌دهید بینا بوده است. (به خاطر بیاورید) زمانی را که آن‌ها از طرف بالا و پایین (شهر) بر شما وارد شدند (و مدینه را محاصره کردند) و زمانی را که چشم‌ها از شدّت وحشت خیره شده و جان‌ها به لب رسیده بود، و گمان‌های گوناگون بدی به خدا می‌بردید. آنجا بود که مؤمنان آزمایش شدند و تکان سختی خوردند!(احزاب: 9-11). همان‌طور که ملاحظه شد؛ این آیات قرآن شاهدی محکم بر این است که برخی از صحابه، به اسلام و پیامبر ایمان نداشتند و منافقانه اسلام خود را ابراز می‌نمودند. موقف چهارم این موقف مربوط به صلح حدیبیه است، که شیخ صالح در کتاب خود تلاش کرده با استفاده از آیاتی از قرآن در ارتباط با صلح حدیبیه، رفعت جایگاه صحابه را به‌طور مطلق اثبات کند. نویسنده ادله‌ای از قرآن و روایات اهل سنت در رد این عقیده که همه صحابه دارای جایگاه رفیع هستند، می‌آورد. موقف پنجم موقف پنجم متعلق به غزوه تبوک است. پیامبر اکرم(ص) لشکری برای جنگ با رومیان آماده کردند. آیاتی از سوره توبه (آیات 38 تا 49) در مورد رفتارها و برخوردهای برخی از اصحاب با این واقعه حکایت از نفاق و کفر آنان دارد،‌ آنجایی که می‌فرماید: ای کسانی که ایمان آورده‌اید، شما را چه شده است که چون به شما گفته می‌شود: در راه خدا (به‌سوی جنگ) حرکت کنید، سنگینی نموده به زمین می‌چسبید؟! آیا به‌جای آخرت به زندگی دنیا خشنود شده‌اید؟ پس (بدانید که) فواید و منافع دنیا در برابر آخرت جز اندکی نیست. اگر (به‌سوی جهاد) حرکت نکنید خداوند شما را به عذابی دردناک، عذاب می‌کند و گروه دیگری را به‌جای شما می‌آورد و شما هیچ ضرری به او نتوانید رساند و خدا بر هر چیزی تواناست... اگر اموالی در دسترس و سفری کوتاه و آسان بود حتماً از تو پیروی می‌کردند و لکن این راه پرمشقت (حضور در میدان جنگ تبوک) بر آن‌ها دور جلوه کرد، و به‌زودی به خدا سوگند می‌خورند که اگر توانایی داشتیم با شما بیرون می‌شدیم. آن‌ها خودشان را (به کفر و دروغشان) هلاک می‌کنند و خدا می‌داند که آن‌ها دروغ‌گویند. موقف ششم این موقف درباره غزوه حنین است،‌ که به دلیل شدت افتضاحی که اصحاب پیامبر ببار آوردند، شیخ صالح از ذکر آن واقعه نیز خودداری کرده تا نفاق برخی صحابه را از چشم مخاطبین نگه دارد. آیاتی از سوره شریفه توبه در مورد این واقعه تصریح ‌دارد در روز حنین در آن هنگام که فزونی جمعیتتان شما را مغرور ساخت، ولی هیچ بدردتان نخورد و زمین بر شما تنگ شد سپس پشت به دشمن کرده،‌ فرار نمودید. درنهایت از صریح آیات قرآن و روایات شریفه در مورد شخصیت صحابه این‌طور استفاده نمی‌شود که آن‌ها افرادی بی‌خطا و عیب بودند کما اینکه شیخ صالح درصدد آن است، بلکه پرواضح است که در بین آن‌ها اشخاصی کافر و منافق وجود داشتند که به آزار پیامبر اکرم(ص) و مؤمنین می‌پرداختند و خطاهای بزرگی از آن‌ها سر می‌زد.

كتاب المغازي اثر محمد بن عمر بن واقدى (متوفى 207ق)، با تحقيق مارسدن جونس، كتابى است ارزشمند پيرامون جنگ‌هاى پيامبر كه به زبان عربى، نوشته شده است. عنوان و نام كتاب، آن‌چنان كه ابن نديم ذكر كرده است، «كتاب التاريخ و المغازي و المبعث» است و چنين به نظر مى‌رسد كه اين اثر، بخشى از كتاب بزرگى است كه مشتمل بر تاريخ و مغازى و مبعث بوده است. با توجه به تاريخ مرگ واقدى كه 207ق است، تقريبا اين كتاب، قديمى‌ترين كتاب در اين رشته است كه به‌طور مفصل تدوين و از دستبرد حادثه محفوظ و به دست ما رسيده است. اهميت مقام علمى و فضل واقدى چنان است كه نه‌تنها اين كتاب او، بلكه آثار ديگرش هم از همان قرن سوم هجرى مورد استفاده و استناد ديگر مؤلفان و نويسندگان قرار گرفته است و غالبا به كتاب‌هاى او اعتماد داشته‌اند و مطالب نقل‌شده از ديگران را با مطالب واقدى معيار زده‌اند و بدون ترديد هيچ كتابى در سيره و مغازى به اهميت مغازى ابن اسحاق و مغازى واقدى نيست. كتاب با دو مقدمه از محقق و نويسنده آغاز و مطالب در سه جلد، سامان يافته است. واقدى، به‌طور وضوح از يك روش علمى و فنى و درعين‌حال انتقادى پيروى كرده است. روش او تقريبا ثابت است و دگرگون نمى‌شود؛ مثلا او هنگام ذكر هريك از جنگ‌ها، نخست فهرست مفصلى از رجال را كه خبر را از ايشان نقل كرده است بيان مى‌كند، سپس نام و تاريخ دقيق هريك از جنگ‌ها و فرمانده آن و در موارد لزوم نام كسى كه در مدينه جانشين بوده است را ذكر مى‌كند. غالبا اطلاعات سودمند جغرافيايى از لحاظ منطقه جنگ عرضه مى‌دارد. "جلد سوم" شامل حوادث مربوط به غزوه الفتح تا غزوه اسامه می باشد.

كتاب المغازي اثر محمد بن عمر بن واقدى (متوفى 207ق)، با تحقيق مارسدن جونس، كتابى است ارزشمند پيرامون جنگ‌هاى پيامبر كه به زبان عربى، نوشته شده است. عنوان و نام كتاب، آن‌چنان كه ابن نديم ذكر كرده است، «كتاب التاريخ و المغازي و المبعث» است و چنين به نظر مى‌رسد كه اين اثر، بخشى از كتاب بزرگى است كه مشتمل بر تاريخ و مغازى و مبعث بوده است. با توجه به تاريخ مرگ واقدى كه 207ق است، تقريبا اين كتاب، قديمى‌ترين كتاب در اين رشته است كه به‌طور مفصل تدوين و از دستبرد حادثه محفوظ و به دست ما رسيده است. اهميت مقام علمى و فضل واقدى چنان است كه نه‌تنها اين كتاب او، بلكه آثار ديگرش هم از همان قرن سوم هجرى مورد استفاده و استناد ديگر مؤلفان و نويسندگان قرار گرفته است و غالبا به كتاب‌هاى او اعتماد داشته‌اند و مطالب نقل‌شده از ديگران را با مطالب واقدى معيار زده‌اند و بدون ترديد هيچ كتابى در سيره و مغازى به اهميت مغازى ابن اسحاق و مغازى واقدى نيست. كتاب با دو مقدمه از محقق و نويسنده آغاز و مطالب در سه جلد، سامان يافته است. واقدى، به‌طور وضوح از يك روش علمى و فنى و درعين‌حال انتقادى پيروى كرده است. روش او تقريبا ثابت است و دگرگون نمى‌شود؛ مثلا او هنگام ذكر هريك از جنگ‌ها، نخست فهرست مفصلى از رجال را كه خبر را از ايشان نقل كرده است بيان مى‌كند، سپس نام و تاريخ دقيق هريك از جنگ‌ها و فرمانده آن و در موارد لزوم نام كسى كه در مدينه جانشين بوده است را ذكر مى‌كند. غالبا اطلاعات سودمند جغرافيايى از لحاظ منطقه جنگ عرضه مى‌دارد. "جلد اول" شامل حوادث سریه حمزة بن عبدالمطلب تا غزوه المریسیع می باشد.

كتاب المغازي اثر محمد بن عمر بن واقدى (متوفى 207ق)، با تحقيق مارسدن جونس، كتابى است ارزشمند پيرامون جنگ‌هاى پيامبر كه به زبان عربى، نوشته شده است. عنوان و نام كتاب، آن‌چنان كه ابن نديم ذكر كرده است، «كتاب التاريخ و المغازي و المبعث» است و چنين به نظر مى‌رسد كه اين اثر، بخشى از كتاب بزرگى است كه مشتمل بر تاريخ و مغازى و مبعث بوده است. با توجه به تاريخ مرگ واقدى كه 207ق است، تقريبا اين كتاب، قديمى‌ترين كتاب در اين رشته است كه به‌طور مفصل تدوين و از دستبرد حادثه محفوظ و به دست ما رسيده است. اهميت مقام علمى و فضل واقدى چنان است كه نه‌تنها اين كتاب او، بلكه آثار ديگرش هم از همان قرن سوم هجرى مورد استفاده و استناد ديگر مؤلفان و نويسندگان قرار گرفته است و غالبا به كتاب‌هاى او اعتماد داشته‌اند و مطالب نقل‌شده از ديگران را با مطالب واقدى معيار زده‌اند و بدون ترديد هيچ كتابى در سيره و مغازى به اهميت مغازى ابن اسحاق و مغازى واقدى نيست. كتاب با دو مقدمه از محقق و نويسنده آغاز و مطالب در سه جلد، سامان يافته است. واقدى، به‌طور وضوح از يك روش علمى و فنى و درعين‌حال انتقادى پيروى كرده است. روش او تقريبا ثابت است و دگرگون نمى‌شود؛ مثلا او هنگام ذكر هريك از جنگ‌ها، نخست فهرست مفصلى از رجال را كه خبر را از ايشان نقل كرده است بيان مى‌كند، سپس نام و تاريخ دقيق هريك از جنگ‌ها و فرمانده آن و در موارد لزوم نام كسى كه در مدينه جانشين بوده است را ذكر مى‌كند. غالبا اطلاعات سودمند جغرافيايى از لحاظ منطقه جنگ عرضه مى‌دارد. "جلد دوم" شامل حوادث مربوط به ابن ابی و اصحاب افک تا غزوه الفتح می باشد.