جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : لودویگ ویتگنشتاین بدون شک مهمترین فیلسوف قرن بیستم است. او در کتاب «درباره یقین» به بحث در مورد مسائل محوری معرفت شناسی، از جمله ماهیت معرفت و شک و تردید می پردازد. کتاب راهنمای فلسفه راتلج برای ویتگنشتاین و در مورد یقین معرفی و ارزیابی می کند: زندگی حرفه‌ای ویتگنشتاین و پیش‌زمینه‌ی فلسفه‌ی بعدی‌اش، ایده‌های اصلی و متن درباره یقین، از جمله پاسخ‌های آن به G.E. مور و بحث از مسائل اساسی در نظریه دانش اهمیت مستمر ویتگنشتاین در فلسفه معاصر. این کتاب راهنما برای همه دانشجویان ویتگنشتاین و برای کسانی که در معرفت شناسی و فلسفه زبان مطالعه می کنند ضروری است. در مورد یقین، کار نهایی ویتگنشتاین، به دسته‌ای از گزاره‌های «تصویر جهان» می‌پردازد که توسط G.E. مور. اینها تعهد همیشگی ویتگنشتاین را به مقوله ای کاملاً تعریف شده از گزاره های تجربی به چالش می کشد و به ایجاد نقد شک گرایی کمک می کند. با بسط دیدگاه ویتگنشتاین مبنی بر اینکه شک‌گرایی خود تضعیف‌کننده است، کتاب راهنما تفسیری مبارزه‌جویانه و در عین حال درمانی ارائه می‌کند که درباره یقین بین دیدگاه‌های کانت و هیوم قرار می‌گیرد.

ترجمه ماشینی : آیا می توانیم در مورد خدا معنادار صحبت کنیم؟ جنبش الهیاتی که به عنوان تومیسم دستوری شناخته می شود تأیید می کند که زبان دینی مزخرف است، زیرا واقعیت خدا فراتر از ظرفیت ما برای بیان است. استفان مولهال ادعاهای این جنبش را (همانطور که در آثار هربرت مک کیب و دیوید بورل مثال می‌زند) به‌عنوان وارث مشروع روش‌های فلسفی ویتگنشتاین و نیز پروژه الهیات آکویناس ارزیابی می‌کند. مانع اصلی این ادعا این است که تومیسم دستوری، بی معنی بودن زبان دینی را هنگامی که در مورد خدا به کار می‌رود، سنگ محک بینش تومیست می‌سازد، در حالی که «چرند» در آثار ویتگنشتاین به طور استاندارد صرفاً اصطلاحی برای انتقاد تلقی می‌شود. مولهال استدلال می‌کند که اگر ویتگنشتاین با عبارات ارائه‌شده توسط کار کورا دایموند و استنلی کاول خوانده شود، می‌توان هم در آثار اولیه و هم در نوشته‌های بعدی‌اش جایی برای نقش مثبت‌تر به گفته‌های بی‌معنا پیدا کرد-- امری که در گرو بهره برداری از قیاس زبان دینی و معماها است. و هنگامی که این همسویی بین ویتگنشتاین و آکویناس برقرار شد، همچنین به ما امکان می‌دهد راه‌های مختلفی را ببینیم که آثار بعدی او بعد کمال‌گرایانه دارد - از این نظر که با دغدغه‌های کمال‌گرایی اخلاقی همپوشانی دارد، و از این نظر که اهمیت فلسفی زیادی به آن نسبت می‌دهد. آنچه را که الهیات و فلسفه به طور سنتی «کمالات» و «استعلایی» نامیده اند، به ویژه مفاهیمی مانند هستی، حقیقت، و وحدت یا یگانگی. این امر منجر به برداشتی رادیکال از نقش کاربرد مشابه در زبان و به همین ترتیب در رابطه بین فلسفه و الهیات می شود.

ترجمه ماشینی : چگونه معنی کلماتی که نشان دهنده احساسات هستند را یاد بگیریم، استفاده کنیم و بفهمیم؟ ارتباط بین کلمات و احساسات چگونه ساختار یافته است؟ چگونه می توان علائم بیرونی احساسات را آشکار کرد؟ "درک کسی" به چه معناست؟ آیا معناشناسی تحت تأثیر حالات درونی است؟ وقتی از یک عبارت برای توصیف یک احساس استفاده می کنیم، به چه معناست؟ چنین موفقیتی در ارتباطات چگونه باید تعریف شود؟ دستور زبان، بیان، و معانی بین الاذهانی: فلسفه روانشناسی ویتگنشتاین به این سؤالات می پردازد، و کاربردهای خاص بازی های زبانی را که نشان دهنده احساسات هستند (مانند «فکر کردن»، «دیدن فلان و فلان» و «من هستم» را بررسی می کند. در درد») و کاوش ارجاعات بیرونی به حالات درونی. بیرونی کردن چیزی درونی، تجربه روانشناختی را بیان می کند. به این ترتیب، یک بیان باید به عنوان شکل پیچیده ای از تجربیات بیرونی درک شود. این کتاب استفاده از بیان حسی و پراکسیس "به بیان" را به عنوان یک فرآیند معنایی بین ذهنی روشن می کند. تمرکز اصلی کتاب بر ظاهر زبان و درونیات تجربه است، همانطور که در آخرین نوشته‌های ویتگنشتاین (یعنی سخنرانی‌های او در سال‌های 1946-1947، منحصراً و بطور قابل توجهی در مورد فلسفه روان‌شناسی) که اخیراً منتشر شده‌اند، به شدت اشاره شده است. که علیرغم اهمیت و اصالتشان هنوز کمتر شناخته شده اند.

ترجمه ماشینی : پرسش‌های فلسفی درباره ذهن، بسیاری از نوشته‌های بعدی ویتگنشتاین را به خود مشغول کرده است، و سهم او در آن‌ها عمیق و گسترده است که به مسائل فلسفی مربوط به تجربه حسی، شکل‌گیری مفهوم، ادراک، درون‌نگری، علم روان‌شناسی، ادراک جنبه، خود مربوط می‌شود. ، درک قوانین، رابطه بین ذهن و مغز، هوش مصنوعی و بسیاری از موضوعات مورد توجه فعلی. با این حال، به گفته تعداد فزاینده‌ای از فیلسوفان برجسته، بسیاری از مهم‌ترین بینش‌های ویتگنشتاین هنوز به درستی توسط بحث‌های فلسفی معاصر در مورد این موضوعات جذب نشده‌اند. در هر چیزی، کار بر روی این موضوعات کمتر از همیشه با مثال ها و بحث های ویتگنشتاین آشنا می شود. در این جلد، فیلسوفانی از داخل و خارج از محافل ویتگنشتاینی به بررسی برخورد ویتگنشتاین با پرسش‌های فلسفی درباره ذهن و مسائلی در فلسفه ذهن معاصر می‌پردازند که ممکن است فلسفه ویتگنشتاین بر آن‌ها اهمیت داشته باشد. این فیلسوفان با ارائه طیف گسترده ای از دیدگاه های خود در مورد فلسفه او، به طور جمعی اهمیت اساسی آن را برای فلسفه ذهن امروزی نشان می دهند.

ترجمه ماشینی : این جلد به بررسی معنای ریتم بصری از طریق رویکرد منحصربه‌فرد پیت موندریان برای درک ریتم در ساختار ترکیبی نقاشی می‌پردازد و از فلسفه، زیبایی‌شناسی و فرهنگ ذن استفاده می‌کند. نوآوری آن در ارزیابی مجدد تعریف فراموش شده ریتم به عنوان «ایستایی» یا «ترکیب» است که می توان آن را به تفکر یونان باستان ردیابی کرد. کتاب استدلال می‌کند که این تصور از ریتم را می‌توان در قالب استراتژی تصویری، از طریق تحلیل نقاشی و خوشنویسی آسیای شرقی نشان داد که تفکر یونانی در مورد ریتم دارای اشتراکات قابل شناسایی است. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه این ایده‌ها در مورد ریتم، رشته‌های مختلف رشد فکری در هنرهای تجسمی را که از رویه‌های فرهنگی زیبایی‌شناختی متفاوت عبور می‌کنند، گرد هم می‌آورند. نئوپلاستیسیسم موندریان به عنوان نمادی از مدرنیسم اوایل قرن بیستم، یک دستاورد جدی نقاشی و فلسفی است. موندریان در نقاشی خود عمیقاً تحت تأثیر تئوسوفی بود که تأثیر خود را از زیبایی‌شناسی شرقی گرفته بود. به ویژه اندیشه آسیای شرقی و هند. با این حال، رویکرد موندریان به ریتم بصری آنقدر ایدئوسنراتیک بود که سهم او در مطالعات ریتم بصری اغلب کمتر شناخته شده است. این جلد نشان می‌دهد که بررسی دقیق نوشتار، تفکر و نقاشی خود موندریان، چیزهای زیادی برای فهماندن جنبه‌های فراموش‌شده ریتم بصری به محققان دارد. انتقاد معروف رودن از عکاسی («ورزشکار در حال حرکت برای همیشه منجمد است») را می توان در مورد زوئوپراکسیسکوپی مایبریج، برداشت آینده سازان از تصاویر استروبوسکوپیک و «برهنه در حال پایین آمدن از پلکان» دوشان به کار برد. این جلد از طریق مطالعه تطبیقی بین نقاشی موندریان و این آثار مهم، قرارداد جدیدی را برای شناخت سطح نقاشی به عنوان ریتم بصری آغاز می کند.

ترجمه ماشینی : این کتاب نشان می‌دهد که روش‌های فلسفی متأخر لودویگ ویتگنشتاین را می‌توان به نحو ثمربخشی برای چندین مسئله در فلسفه اخلاق معاصر به کار برد. نویسنده دیدگاه های اخلاقی ویتگنشتاین را مورد توجه قرار داده و به موضوعاتی چون فرااخلاق، عینیت در اخلاق و ادراک اخلاقی می پردازد. خوانندگان بینشی در مورد چگونگی تفکر ویتگنشتاین در مورد مسائل فلسفی و روشی جدید برای نگریستن به مسائل اخلاقی به دست خواهند آورد. کتاب از سه بخش تشکیل شده است. در بخش اول، روش‌های فلسفی متأخر ویتگنشتاین، از جمله مقایسه روش‌های فلسفی با روش‌های درمانی مورد بحث قرار می‌گیرد. این کتاب سپس به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه این روش‌ها بینشی به دیدگاه‌های اخلاقی ویتگنشتاین می‌دهند. خوانندگان متوجه خواهند شد که چگونه این موارد در پرتو اندیشه های فلسفی بعدی او خوانده می شود. در بخش سوم، روش‌های بعدی ویتگنشتاین برای مسائل فلسفه اخلاق معاصر، از جمله نگاهی به پرسش‌هایی برای توصیه‌های اخلاقی به کار می‌رود. نویسنده برخی از ادبیات ثانویه در مورد روش‌های فلسفی متأخر ویتگنشتاین را بررسی و نقد می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه موضوع کتاب را می‌توان در تحقیقات آینده توسعه داد. در این مجلد روشنگر و به خوبی نوشته شده چیزی ارزشمند برای خوانندگان همه سطوح وجود دارد. به ویژه برای محققان و دانشجویان ویتگنشتاین، فلسفه و اخلاق جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی : مطالعه‌ای با جهت‌گیری سیاسی درباره اندیشه‌های بنیان‌گذاران مکاتب اصلی فلسفه دانشگاهی معاصر، مکاتبی که تقریباً بر همه دانشگاه‌های سراسر جهان تسلط دارند. این کتاب بر چهار استاد کلیدی متمرکز است: ویتگنشتاین، که هم پوزیتیویسم منطقی و هم مکتب زبان مشترک یا تحلیلی را پایه گذاری کرد. هایدگر، استاد شناخته شده فلسفه هرمنوتیک یا به اصطلاح مکتب قاره ای. لوکاچ، بنیانگذار مارکسیسم هگلی و فیلسوف برجسته کمونیست دوره شوروی. و در نهایت، غیریهودی که اکنون کمتر شناخته شده است، ایده آلیست هگلی.