جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : مارینا مارن در افلاطون و آریستوفان ادعا می کند که جستجوی ما برای عدالت جمعی باید با خودآزمایی آغاز شود. درک این موضوع که چیزهایی وجود دارد که ما نمی‌توانیم درباره خودمان بدانیم مگر اینکه موضوع یک شوخی قرار بگیریم، جزء جدایی ناپذیر چنین خودسنجی است. جوک ها دیدگاه جدیدی در مورد سیاست و اخلاق ما ارائه می دهند. آنها برای خودآگاهی مدنی ما ضروری هستند. مارن این مورد را با کنکاش در جمهوری افلاطون، اثری بنیادی در فلسفه سیاسی مطرح می کند. در حالی که جمهوری صراحتاً انحطاط و طمع یک ظالم را محکوم می کند، حمله افلاطون به ایده آلیسم سیاسی هم جدی و هم کمدی است. در واقع، افلاطون از همان آثار کمدی و ترانه های نمایشنامه های آریستوفان استفاده می کند. کتاب مارن گفتگوی بدیع را بین سه اثر آریستوفان - زنان مجلس، شوالیه‌ها و پرندگان - و فلسفه افلاطون ایجاد می‌کند و پرسش‌های مهمی درباره اعتقادات فردی و جستجوی شخصی فرد برای عدالت ایجاد می‌کند. این آثار محاوره‌ای نقدهایی از استبداد ارائه می‌کنند که به نوبه خود درخشان، کوبنده و پرشور هستند و ایرادات و ایده‌آل‌ها را به یک اندازه روشن می‌کنند. کمدی فلسفی استبداد را در افراد و نیز نظام‌های حکومتی که ادعا می‌کنند عادلانه و خوب هستند، آشکار می‌کند. این نقد به همان اندازه که در زمان ارسطوفان و افلاطون در برابر بی‌عدالتی‌های معاصر تأثیر داشت. یک کار جدید مبتکرانه توسط یک محقق نوظهور، افلاطون و آریستوفان نشان می دهد که کمدی - در کنار فلسفه و سیاست - برای خودآزمایی ضروری است. و بدون چنین بررسی، امیدی به زندگی عادلانه نیست.

ترجمه ماشینی : این کتاب درسی، افلاطون و ارسطو را به عنوان دو متفکر مهم و پیشگامانه اندیشه اروپایی از دوران فلسفه کلاسیک یونان معرفی می کند. نویسنده در لابلای اندیشه پیچیده خود جهت گیری مقدماتی ارائه می دهد و متافیزیک، مسائل دانش و اخلاق آنها را ترسیم می کند. او از این واقعیت دور می شود که هر دو متفکر در تلاش برای غلبه بر مشکلات دوره خود از طریق بومی سازی انسان در یک نظم سلسله مراتبی از موجودات، که در مسائل امکان شناخت و نیز رفتار صحیح را ملزم می کند، مشابه یکدیگر هستند.

ارسطو از «کلّی» تعریفی به دست می‌دهد که یان لوکاشویچ آن را، به دلیلِ در بر نگرفتنِ کلّی‌های تهی، غیر جامع می‌داند. افزون بر این، تعریفی که ارسطو از جزئی به دست می‌دهد به دو شیوه قابل فهم است: (1) جزئی تنها بر یک چیز حمل پذیر است، (2) جزئی حمل ناپذیر است. این برداشتِ دوگانه، که در سخنان شارحان ارسطو نیز با بسامد زیادی تکرار می شوند، از یک سو، تلقی رابرت کونس و تیموتی اچ. پیکاوَنس ـ که معتقدند جزئی از نظر ارسطو حمل ناپذیر است ـ را زیر سؤال می‌برد؛ و از دیگر سو، خودْ تعارضی ست که باید حلّ شود. در این جستار نمایان خواهد شد که اوّلاً اِشکال لوکاشویچ وارد نیست و تعریف ارسطو شامل کلّی‌های تهی هم می‌شود؛ و ثانیاً تعارضی که ظاهراً از تعریف جزئی برمی‌آید با تفکیک دو گونه حمل، یعنی «به شیوۀ یکنام» و «نه به شیوۀ یکنام»، قابل حلّ است.

در منطق کلاسیک گزاره‌ها از جملة «اگر P آنگاه Q» نمی‌توان نتیجه گرفت که «چنین نیست که اگر P آنگاه ∼Q». این استدلال که شرطی وابستة آن به تز بوئتیوس معروف است، شواهد موافق فراوانی در حوزة روابط علّی، معنایی و صوری (منطقی) دارد. عبارت «چنین نیست که اگرP آنگاه ∼P» هم که به تز ارسطو معروف است و شواهد موافق فراوانی در حوزة روابط علّی، معنایی و صوری دارد، در این منطق قضیه نیست. به‌علاوه، در منطق کلاسیک از عبارت «چنین نیست که اگرP آنگاه ∼Q»، هر یک از دو جملة P« » و « Q» به دست می‌آید که شواهد مخالف زیادی در حوزة روابط علّی، معنایی و صوری دارد. نظام غیرتابع‌ارزشی منطق پایة گزاره‌ها پاسخی است به این اشکال‌ها که در آن روابط علّی، معنایی و صوری بی‌هیچ استثنایی وفق شهود طبیعی، تحلیل، صورت‌بندی و ارزیابی می‌شوند. اسدالله فلاحی در مقالة «نظام غیرتابع‌ارزشی حاج‌حسینی» سه نقد اختصاصی به این نظام وارد دانسته است: «تعداد قاعده‌های استنتاج کاهش‌پذیر است»، «هر متغیر گزاره‌ای، قضیه است و این نظام و گسترش آن trivial است» و «گسترش نظام غیرتابع‌ارزشی به منطق کلاسیک فرومی‌کاهد». در این مقاله نشان می‌دهیم که نقد اول بر پایة برخی اثبات‌های نادرست استوار است، نقد دوم از تعریف نادرست برخی ترکیب‌های غیرتابع‌ارزشی یا اثبات نادرست برخی استدلال‌ها ناشی شده است و نقد سوم با کاهش قاعده‌های پخش‌پذیری به دو قاعده برطرف می‌شود. پاسخ نقدهای تکراری را به مقالة «بررسی انتقادی یک نقد در بارة نظریة نظام تابع‌ارزشی؛ آیا راه‌های اثبات اصول EFQ وEQT مسدود می‌شود؟» ارجاع می‌دهیم.