جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

قلمرو اعتبار خبر واحد از مباحث مهم در معرفت‌شناسي ديني است. هرچند نتايج اين بحث در دانش‌هايي چون تفسير، تاريخ و کلام نيز کاربرد دارد، خاستگاه اصلي آن در علم اصول فقه است. نگرش رايج دانشمندان علم اصول آن است که خبر واحد، تنها در حوزه فقه معتبر است. علامه طباطبايي از مخالفان سرسخت اعتبار خبر واحد در تفسير و معارف غيرفقهي است و به اعتقاد او، خبر واحد تنها در محدوده احکام شرعي معتبر است. وي در مواضع مختلفي از آثار خويش به‌ويژه تفسير الميزان به اين مبنا پاي‌بند بوده، از خلال سخنان وي نیز می‌توان چهار دليل بر اين مدعا اصطياد کرد. او مفيد علم نبودنِ خبر واحد، اثر شرعي نداشتن خبر واحد در تفسير و معارف، محال بودن جعل حجيت در حوزه اخبار تکويني و کثرت اخبار جعلي را دلايلي بر اين مدعا ذکر کرده است. علامه اعتبار خبر واحد را در تفسير، منوط به موافقت محتواي اخبار با قرآن مي‌داند. در اين مقاله، هر يک از ادله علامه بررسي و نقد شده است. به نظر می‌رسد ادله اقامه‌شده از جانب ایشان، وافي به مقصود نيست.

علامه طباطبایی معرفت نفس را یگانه راه به سوی کمال می‌داند و همانند ملاصدرا بر این باور است که چون ممکن‌الوجود با ربط به حضرت حق تحقق می‌یابد، علمش به خداوند نیز عین ربط است؛ ازاین‌رو معرفت رب بر دیگر معارف، حتی شناخت نفس نیز مقدم است. علامه دست‌کم پنج نوع دلیل بر این ادعا آورده که بازشناسی آنها برای اولین‌بار در این مقاله صورت گرفته و به برخی سؤالات و شبهات درباره آن پاسخ داده شده است. ضمن اینکه علم به خداوند، نوری است که به واسطۀ آن همه‌چیز شناخته می‌شود و بین خدا و مخلوقات، حجابی غیر از آنها نیست.

اعتقاد به رجعت در دیدگاه علامه طباطبایی و امام خمینی، براساس دلایل نقلی اثبات می‌شود؛ اما این دو شخصیت بزرگ، با استفاده از روش عقلی نیز به اثبات اصل و چگونگی رجعت پرداخته‌اند. علامه طباطبایی با توجه به نظام معنایی آیات و روایات، رجعت را یکی از مراتب ظهور حق در هستی می‌داند که خود، امری مبتنی بر دلایل عقلی است؛ اما امام خمینی علاوه بر پذیرش اصل رجعت براساس دلایل نقلی، کیفیت رجعت را با پیش‌فرض ترتب عوالم هستی و تناظر آن مراتب با مراتب نفس و نیز با تبیین جایگاه تکوینی نفوس انسانیِ مشمول رجعت در تعبیر تمثّل ملکی نفوس، اثبات کرده است. بنابراین اصل رجعت در دیدگاه دو حکیم بزرگ، هم با روش کلامی و تفسیری و هم با روش فلسفی و عرفانی، در دو زمینة هستی‌شناسی و انسان‌شناسی ـ که هر دو در سیطرة حقیقت توحید قرار دارند ـ اثبات‌پذیر است و این عقیدة اختصاصی امامیه، علاوه بر مبانی و دلایل نقلی، دارای مبانی و دلایل عقلی نیز هست.

در تاریخ اسلام همواره اشکالاتی نسبت به کارایی و منزلت عقل در معارف دینی مطرح بوده است. نوشتار حاضر به بررسی این موضوع از نگاه ابن‌تیمیه و علامه طباطبایی می‌پردازد. ابن‌تیمیه گرچه خود را یک عقل‌گرا معرفی کرده است، ادراکات عقلی را یک دلیل مستقل نمی‌شمرد. از نگاه او، شناخت و معرفت دینی، تنها از راه شرعی میسر است و این راه، متضمن دلایل عقلی و براهین قطعی نیز هست؛ ولی راه کلام و اهل رأی و نیز راه ریاضت و عرفان بدعت است. در مقابل، علامه طباطبایی فهم عقلانی را در کنار ظواهر شرعی و راه ریاضت و مجاهده نفسانی، دارای حجیت ذاتی می‌داند.

با اینکه در روایات امامان بزرگوار تصریح شده است که قرآن تنها با یک قرائت نازل شده است، در برخی روایات در‌باره قرائت شماری از آیات، تعابیری چون قرأ بکذا، کنّا نقرأ، فی قرائة أهل البیت، و هکذا أنزل آمده است که بیانگر قرائتی دیگر غیر از قرائت مشهور است. این روایات به اندازه‌ای‌ است که برخی از محدثان، آنها را دلیل بر تحریف یا تعدّد قرائت دانسته‌اند. پژوهش حاضر با نگاهی بر تفسیر المیزان، دیدگاه علامه طباطبایی را نسبت به این قرائت‌های خلاف مشهور پی‌جویی نموده است. نتیجه به دست آمده بیانگر آن است که ایشان هر چند در مواردی از اظهار نظر مستقیم خود‌داری کرده است، ولی از مجموع کلماتشان استفاده می‌شود که این موارد را از باب تفسیر، جری و تطبیق یا بیان شأن نزول می‌داند، گو اینکه از نگاه علامه واژه «قرائت» در زمان‌های سابق به معنای عام‌تری استعمال می‌شده است؛ به گونه‌ای که تفسیر و تبیین را نیز در بر می‌گرفت، ولی رفته رفته تحوّل معنایی یافته ، در خصوص قرائت مصطلح امروزی به کار گرفته شد.