جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این مقاله به تحلیل امتداد اجتماعی حرکت جوهری ملاصدرا در نظریه آشوب ادوارد لورنز می‌پردازد. هدف اصلی این تحقیق، بررسی تأثیرات نظریه حرکت جوهری بر ساختارهای اجتماعی و فرهنگی است و نشان دادن چگونگی ارتباط میان این دو نظریه در زمینه‌های مختلف علمی و فلسفی. ما به بررسی پیوندهای پیچیده بین هرج و مرج و نظم، غیرقابل پیش‌بینی بودن و پیش‌بینی‌پذیری، و همچنین پیچیدگی و سادگی خواهیم پرداخت. در این راستا، مقاله یک مرور سیستماتیک و تحلیلی از نظریه آشوب ادوارد لورنز را در کنار حرکت جوهری ملاصدرا ارائه می‌دهد. نتایج بررسی نشان می‌دهد که علی‌رغم تفاوت‌های بنیادی در زمینه و کاربرد، هر دو نظریه دارای شباهت‌های قابل توجهی در نگرش به تغییر و تحول هستند. این شباهت‌ها اهمیت تغییرات اجتماعی و فرهنگی را نمایان می‌سازد و به درک بهتر پیچیدگی‌های ناشی از این تغییرات کمک می‌کند. علاوه بر این، یافته‌های ما نشان می‌دهد که نظریه آشوب می‌تواند به عنوان یک چارچوب مفهومی برای تحلیل پدیده‌های اجتماعی و فرهنگی غیرخطی مورد استفاده قرار گیرد. همچنین، این مقاله به بررسی تأثیرات عملی نظریه حرکت جوهری بر فرآیندهای اجتماعی و تصمیم‌گیری‌ها در جوامع متغیر می‌پردازد. با توجه به اهمیت روزافزون پیچیدگی‌ها در دنیای معاصر، درک عمیق‌تر از این نظریه‌ها می‌تواند راهگشای نوآوری‌ها و تحولات مثبت در زمینه‌های مختلف اجتماعی باشد.

یکی از مباحث عمده در عرفان اسلامی تجربیات عرفانی و در اصل دیدار باطنی و ارتباط با عالم غیب است. برخی از اندیشمندان، این تجارب را بیان ناپذیر می‌دانند و معتقدند در زبان منطق نمی‌توان آن را بیان کرد. برخی هم بر این باور هستند، که این تجارب را می‌توان در قالب تمثیل و استعاره بیان و گوشه‌ای از معما را حل نمود. این تحقیق درصدد است تا بیان نماید که:تمثیل و استعاره چه نقشی در بیان تجربه های عرفانی می‌توانند داشته باشد؟ این پژوهش که بر اساس روش تحلیلی توصیفی و روش تحقیق کتابخانه‌ای صورت پذیرفته است به دنبال آن است تا با ارائه مدلی از تاثیرگذاری تمثیل و استعاره، در بیان تجربیات عرفانی، بتواند علاوه بر تبیین هویت تجربه عرفانی، الگویی شفاف برای بیان پذیری تجربه های عرفانی در قالب تمثیل و استعاره ارائه دهد. با کنکاش عمیق صورت گرفته بدست آمد که: نقش زبان مجازی در تبیین و بیان شهودات عرفانی با توجه بر مستندات، اقوال عرفا، ادبیات عرفانی می باشد و از آنجایی که شهود، ورای طور عقل است، تجارب عرفانی را نمی‌توانیم بدون تمثیل و استعاره تعریف و انتقال دهیم؛ از این رو تمثیل و استعاره به عنوان دو فناوری نرم انتقال تجربیات عرفانی و ابزار بیان پذیری معنویت درونی در ورای طور عقل بکار می رود.

عرفان و تصوف یکی از جریان های بسیار تأثیرگذار در تاریخ اسالم است که از زوایای گوناگون معرفتی، سیاسی، اجتماعی، هنری و ... قابل مطالعه می باشد. این جریان هم در ابعاد نظری و هم در ابعاد عملی خود دارای شاخه ها و شعارهای بسیار متنوعی است که از اندیشمندان و نخبگان علمی و دینی تا عموم مردم بی بهره از آگاهی های دینی را در خود هضم نموده است. یکی از شخصیت های مؤثر در تاریخ تصوف اسلامی که به علت عمق نفوذ خود در سرزمین های ترک زبان به پیر ترکستان شهرت یافته و بزرگ ترین صوفی ترک محسوب می آید، خواجه احمد یسوی است. مجموعه اشعار خواجه احمد که به زبان ترکی قابل فهم برای عامه سروده شده در کتابی به عنوان دیوان حکمت جمع آوری و به زبان‌های گوناگون ترجمه و منتشر شده است. وی در این اشعار دیدگاه های عرفانی خود را در باب تشریح گام های سلوک خود و توصیه های عرفانی برای دیگران بیان نموده است. مقاله حاضر در تالش است تا نظام اندیشه های عرفانی خواجه احمد یسوی را در عرصه عرفان نظری و عملی کشف و ترسیم نموده و تصویری روشن تر از مبانی عرفانی وی ارائه نماید.

این پژوهش، سیر برخورد و ستیزه عرفان ایرانی- اسلامی- که خود را در نحله­های گوناگون جریانی به نام «تصوف» نشان داده است - را در دستور بررسی و تحلیل خود - در بازه زمانی قرون اولیه تشکیل تمدن اسلامی تا زمانی صفویه در گستره تمدنی ایران­زمین- قرار داده است. این پژوهش بر اساس موارد استفاده­ از نوع «تحقیق کاربردی» و از نظر روش تحقیق «توصیفی» است. جهت جمع آوری داده و اطلاعات مورد نیاز برای تحقیق و جهت شناخت چارچوب نظری، از روش کتابخانه­ای(اسنادی) استفاده شده است. جنبه نوآوری این تحقیق تاکید بر سیر سیاسی-اجتماعی تصوف برخلاف دیگر تحقیقات که بیشتر درصدد تبیین وجوه معنوی این جریان بوده­اند، است.آنچه به عنوان نتیجه این پژوهش استنتاج شده است،­فرقه‌های صوفی با دنیای سیاست، یکدست و یک‌ساز نبوده‌اند و بسته به شرایط و زمینه‌ها، واکنش‌های مختلفی از خود بروز داده‌اند؛ هرچند، بیشتر صوفیان با سیاست، میانه‌ای نداشته و یا با قدرت‌های زمان همراهی می‌کردند، اما گروه‌هایی هم در راه حق‌طلبی و آزادی‌خواهی تلاش و مجاهدت داشتند.

تاثیر شبکه های اجتماعی بر زندگی مردم در یک بومزاد خاص اجتماعی، فرهنگی، ایدئولوژیک؛ گرچه می‌تواند به سبب مشهوریت صاحبان این صفحات باشد امّا مدّعای این مقاله که نوعی تحلیل روایی تصویری است، آن است که اقلیم‌های فرهنگی ـ اجتماعی می‌تواند در سلیقه زیباشناختی مردمان یک ناحیه تغییر ایجاد کند. پژوهش حاضر با بررسی عناصر زیباشناسی مؤثر در سه صفحه اینستاگرامی پرمخاطب جهان عرب معتقد است نوستالژی فرهنگی جمعی، نوعی فرهنگ عربی ـ اسلامی را در شبکه‌های مجازی بازسازی و بازنمایی می‌کند که در نمادگرایی‌های عربی ـ اسلیمی نمود یافته است و همین نوستالژی جمعی یک فرهنگ اجتماعی مشترک میان مخاطبان این صفحات ایجاد می‌کند. عوامل مؤثّر بر ذوق هنری مخاطبان عرب بر اساس تحریک محتوایی، شکلی سه عنصر لذّت، هیجان و نوستالژی شکل می‌گیرد و هر پدیده هنری که بتواند این سه گانه را تحریک بیشتری بکند، می‌تواند در گرایش و ماندگاری دنبال کنندگان آن اثر هنری اثرگذارتر باشد. انسجام محتوا و قالب، تم و پیرنگ مشترک در مورد پستهای با مضمون یکسان، مسسائل فرمی مثل دانش قاب بندی، رنگ شناسی، افکت و حرکت، بافت و حجم شناسی و از سویی بهره برداری از محرّکهای ذوق و هیجان محتوایی مثل حسّ وطن گرایی و ناسیونالیسم، تحریک عنصر نوستالژی مشترک میان یک امّت و ذوق لذّت شناسی مشترک یک فرهنگ از علل موفقیت در جذب مخاطب توسط این صفحات هستند. در نهایت می‌‌توان این علل گرایش را به هیجانات شکلی و نوستالژی‌های معنوی تقسیم کرد.

ولایت هم ریشه اسم »ولی« خداوند به معنی قرب، محبت و سرپرستی است. سالک با »تقوا« و بندگی به خداوند »تقرب« یافته، به قدر سعه وجودی خویش به کمال بی حد خداوندی »معرفت« می یابد و بر اساس فطرت حب به کمال در نهاد آدمی، دلش از »محبت« خداوند لبریز میگردد محبت به دنبال خود »شوق« و اشتیاق به محبوب را در دل سالک فوران می سازد تا به سر حد عشق رسد. اثر این عشق و محبت شدید، واگذاری »سرپرستی« امور به خداوند و »فنای« از خویشتن خویش است و خداوند شکور به میزان قرب، محبت و فنای به »ولایت خاصه« خداوندی و اجازه تصرف در تکوین اعطاء می کند و »ولایت خاصه« و »ولایت خاص الخاص« توجه تام سالک به حضرت حق و تقوای از ذات الهی و به عبارتی، عبادت حبی از راه های رسیدن به این فناست. حضرت علی در زمینه راه خود سخن دست یابی به تقوا، قرب، محبت، اشتیاق و ولایت الهی با اصحاب سّرّی تأکید نموده اند. این مقاله به گونه توضیحی- تحلیلی گفته و بر عبادت حّب مبتنی بر مأثورات آن امام همام در مقام تبیین حقایق فوق الذکر است.

یکی از برجسته ترین یادگارهای امام حسین، خطبه ای است که حدود دو سال قبل از مرگ معاویه در صحرای منا ایراد فرموده اند. امام حسین در این خطبه به هویتی که علم به دانشمندان میبخشد و نیز وظایفی که عالمان در قبال جامعه دارند به بهترین وجه اشاره نموده و نسبت آن را تبیین کرده اند. این تحقیق با استفاده از روش تحلیلی توصیفی بر آن است تا نسبت «علم، عالِم و عالَم» را بر اساس خطبه امام حسین در صحرای منا تبیین و ارائه نماید. این تحقیق برای جمع‌آوری اطلاعات از روش اسنادی بهره برده است. در این پژوهش به اثر هویتی علم بر عالِم اشاره شده و در ادامه به پشتوانه این هویت، نقش عالمان در یک جامعه از منظر امام حسین مورد بررسی و تبیین قرار گرفته است. از جمله ره‌آوردهای پژوهش، در کنار تبیین این نسبت در کلام حسینی، توجه دادن به جایگاه حقیقى‏ علم و عالم و رسالت تاریخى آنها است که عنایت به آن میتواند باعث جهت دهی درست و حرکت آفرینی جهادی در جریان علم موجود بشود.

مسئله نفس از آنجا که سخن از مهمترین بخش از وجود آدمی ست،همواره محل بحث از سوی اندیمشندان با مذهب و مکتب مختلف بوده است. در این بین ارسطو به عنوان معلم اول و کسی که نقش بی بدیلی را در بسط و توسعه مفاهیم فلسفی داشته و از اولین کسانی ست که به بحث در این باره پرداخته،نفس را ذاتی دارای تجرد می داند که از ویژگی های مادی برکنار است و از معصومیت برخوردار است و کمال آن در این است که معصومیت خود را حفظ کند و معرفت لازم را برای رسیدن به سعادت به دست آورد. از سوی دیگر،امام محمد غزالی که از بزرگان کلام اسلامی ست،با تأسی از مفاهیم و گزاره های قرآنی، تفسیر ویژه ای از مسئله نفس ارائه نموده و نخستین کسی ست که به جمع و پیوند بین عقل و نقل در بحث درباره نفس پرداخته است. واکاوی و مقایسه اندیشه های ارسطو و غزالی به دلیل تفاوت در مکتب فکری و مآخذ آنها در بحث در این باره می تواند ما را با وجوه افتراق و اشتراک فکری آنها در این باره آشنا کند. در این مقاله سعی بر این است تا با روش توصیفی-تحلیلی به بحث و بررسی درباره ماهیت نفس،ارتباط بین نفس و بدن و تجرد نفس از دیدگاه ارسطو و غزالی پرداخته شود که در نهایت به مقایسه آراء آنها در این باره ختم می شود.

سبک زندگی (life style) از مفاهیم کلیدی مهمی است که امروزه ذهن متفکران، به ویژه در دو عرصه روان‌شناسی و جامعه‌شناسی را به خود مصروف داشته است. این پدیده در مجامع علمی جهان و ایران از اهمیت روزافزونی برخوردار است. از سوی دیگر سبک زندگی عرفانی در طول تاریخ در عین جاذبه‌دار بودن برای مردم جهان، متهم به جامعه گریزی بلکه زندگی ستیزی شده است. در این پژوهش پس از ایضاحِ مفهومیِ «عرفان» و «سبک زندگی» بر پایه‌ی نگرش‌های عرفانی علامه طباطبایی در تفسیر کریمه های قرآنی، و نیز آرای روان‌شناسی معاصر، به تحلیل رویکردهای مختلف عارفان به زندگی پرداختیم و به این نتیجه رسیدیم که سبک زندگی در اندیشه‌ی روان شناسان متاخر به ویژه آلفرد آدلر (م1870م)، صرف رفتارهای بیرونی آدمی نیست بلکه سبک زندگی نظام واره ای از نگرش و کنش است طوری که هیچ چیز خارج یا جدای از سبک زندگی نیست. و این نگرش جامع به سبک زندگی، قرابت بیشتری با نگرش های عرفانی دارد. عارفان نیز در مواجه با مساله های سبک زندگی، کنش را متاثر از نگرش معنوی دانسته و در مواجهه با پدیده های زندگی از الگویِ «پذیرش و توسعه» تبعیت می کند: او نیازهای زیست این جهانی را می پذیرند ولی معتقد است از آنجا که انسان بزرگتر از این زندگی است پس به زندگی برازنده‎ی او باید تن داد و آن «زندگی توحیدی» است. این رویکرد به زندگی میتواند برای انسان معاصر دلپذیر و خردپذیر باشد.

گفت‌وگو به‌عنوان یک ابزار ارتباطی کلیدی در جوامع انسانی، نقشی اساسی در تقویت همبستگی اجتماعی و حل تعارضات ایفا می‌کند. این پژوهش به تحلیل تطبیقی اصول قرآنی و حدیثی در زمینه گفت‌وگو و تعاملات اجتماعی پرداخته و آن‌ها را با دیدگاه‌های معاصر مقایسه می‌کند. اصول قرآنی مانند «مجادله احسن»، «عدالت و انصاف»، «گفت‌وگوی آزاد»، «پرهیز از جدال بی‌فایده» و «صداقت»، به‌ویژه در آیات قرآن مانند آیه 125 سوره نحل و آیه 44 سوره طه، بر استفاده از حکمت، موعظه حسنه و نرم‌خویی تأکید دارند. همچنین اصول حدیثی چون «صداقت»، «احترام به کرامت انسانی» و «رعایت ادب و نرم‌خویی» به‌عنوان راهکارهایی برای برقراری روابط انسانی سالم در مواجهه با چالش‌های اجتماعی معرفی شده‌اند. در این تحلیل، این اصول با دیدگاه‌های معاصر مانند نظریه‌های «گفت‌وگوی میان‌فرهنگی»، «مدیریت تعارض»، «نظریه‌های اخلاقی مدرن» و «حقوق بشر» تطبیق داده شده‌اند. نتایج نشان می‌دهد که آموزه‌های قرآنی و حدیثی به‌ویژه در زمینه حل تعارضات، تقویت همبستگی اجتماعی و بهبود روابط بین‌فرهنگی، در دنیای معاصر کاربردهای عملی قابل توجهی دارند. این پژوهش به‌ویژه بر اهمیت «گفت‌وگو بر مبنای علم و آگاهی» و «گفت‌وگوی حکیمانه» به‌عنوان ابزارهای کارآمد در مواجهه با چالش‌های اجتماعی و فرهنگی تأکید دارد. از این رو، آموزه‌های اسلامی می‌توانند به‌عنوان راهبردهای عملی برای اصلاح اجتماعی، ارتقای روابط بین‌المللی و بهبود کیفیت تعاملات انسانی به کار روند.