جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : ماژول های شناختی ساختارهای ذهنی درونی هستند. برخی از نظریه پردازان و محققان تجربی فرض می کنند که ذهن انسان به طور جزئی یا انبوه از ساختارهایی تشکیل شده است که ماهیت مدولار دارند. ماژول ها همچنین برای توضیح ظرفیت های شناختی مرتبط با انجام وظایف عملکردی خاص فراخوانی می شوند. جری فودور (1983) معتقد بود که ماژول ها فقط برای توضیح سیستم های نسبتاً سطح پایین (سیستم های ورودی) مفید هستند. اینها سیستم هایی هستند که در ظرفیت هایی مانند ادراک و زبان دخیل هستند. برای فودور، سیستم‌های ذهنی مرکزی (سطح بالا) - آن‌هایی که درگیر ظرفیت‌هایی مانند قضاوت ("تثبیت باور" در اصطلاح فودور)، برنامه‌ریزی (استدلال عملی)، تصمیم‌گیری و غیره هستند - قابل توضیح نیستند. شرایط مکانیزم های مدولار با این حال، برخی دیگر از فیلسوفان و نیز طرفداران و دست اندرکاران روانشناسی تکاملی بر این باورند که استفاده از ماژول هایی برای توضیح این سیستم ها نیز معقول - و حتی ضروری است. در واقع، بحث در مورد مدولار بودن عمدتاً بحث بر سر مدولار بودن سیستم های مرکزی (ظرفیت های شناختی سطح بالا) است. مسلماً می‌توان در مورد مدولار بودن سیستم‌های جانبی نیز تردیدهایی را مطرح کرد (Prinz, 2006)، اما این نوع شک و تردید در ادبیات رایج نیست. در مقابل، هر دو مورد تجربی و نظری (پیشینی) به نفع مدولاریت مرکزی معمولاً در چندین جبهه و در شرایط سخت مورد بحث قرار می گیرند. مورد مدولار بودن سیستم‌های مرکزی هسته اصلی فرضیه مدولار بودن ذهن است (یعنی فرضیه‌ای که عبارت است از این که هم سیستم‌های محیطی و هم سیستم مرکزی ذهن انسان عمدتاً از ماژول‌ها تشکیل شده‌اند). مسلماً فرضیه مدولار بودن عظیم ذهن یک بیانیه تجربی است و به این ترتیب، حقیقت آن باید در نهایت به روشی تجربی تصمیم گیری شود، نه پیشینی (Sperber, 1994, 2001). با این وجود، بسیاری از بحث ها در مورد مدولار بودن عظیم بر اساس مبانی نظری صورت گرفته است. این به دلیل عدم تعیین فرضیه های مربوط به مدولار بودن سیستم های مرکزی توسط داده ها است. در چنین شرایطی، گزینه باز باقی مانده، پیشبرد ملاحظات نظری به نفع معقول بودن - و نه مستقیماً به نفع حقیقت تجربی یا حقیقت - مدولار بودن عظیم ذهن به طور کلی، و مدولار بودن برخی از سیستم های مرکزی به طور خاص بوده است. .