جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده: یکی از ویژگی‌های اعجاز قرآن، ادبی بودن این کتاب آسمانی است که نه تنها مسلمانان بلکه غیر مسلمان نیز به آن اذعان دارند. از این‌رو می‌بایست مطالعه‌ی ابعاد ادبی این کتاب آسمانی را بیشتر مورد توجه قرار داد بدین منظور نوشتار حاضر بر آن است تا با مطالعه و بررسی «ایجاز،اطناب و مساوات» به عنوان یکی از ابواب هشت گانه علم معانی در داستان‌های قرآن گامی بردارد. اسلوب ایجاز، اطناب و مساوات یکی از اسالیب گسترده بیان معانی در قرآن کریم است و با شاکله ها و ساختارهای گوناگونی به کار رفته است. در این نوشتار ضمن بیان معنا و مفهوم «ایجاز، اطناب و مساوات» و اقسام آن کارکردهای زیباشناختی این قسم از مباحث علم معانی را در آیاتی مربوط به داستان حضرت یوسف(ع) و قصّه‌ی حضرت موسی(ع) معرفی و تحلیل می‌کند و هم‌چنین علاوه بر آن به بررسی مولفه‌ی دیرش زمان از دیدگاه روایت‌شناسی در این دو داستان می‌پردازد و سعی در مقایسه‌ی این دو اسلوب بیانی و روایی از دو دیدگاه قدیم(بلاغت) و جدید(روایت‌شناسی) را در داستان‌های قرآنی دارد و بررسی‌ها حاکی از آن است که در اسلوب قرآن، ذکر الفاظ و تکرار آنها و یا حذف واژه‌ها و جمله‌ها از سطح کلام به جا و با پیام خاصی همراه است و قرآن در نقل قصه‌هایش هم از عناصر سنّتی بلاغت (ایجاز و اطناب) و هم از عناصر نوین روایت‌شناسی (ایجاز زمانی و درنگ توصیفی) با شیوه‌ای دلنشین که تنها مختص کلام وحی است بهره جسته است.واژه‌های کلیدی: ایجاز، اطناب و مساوات، داستان یوسف(ع)، قصّه‌ی موسی(ع)، روایت شناسی