جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هگل و شلینگ در اوایل قرن نوزدهم فرانسه اثری دو جلدی است که استقبال فرانسوی از G. W. F. Hegel و F. W. J. Schelling را از 1801 تا 1848 مستند می کند. این نشان می دهد که داستان "هگل فرانسوی" با وال و کوژو آغاز نشده است. با دادن درک کامل به خوانندگان از روش های مختلفی که ایده آلیسم آلمانی بر فلسفه قرن نوزدهم فرانسه تأثیر گذاشته است، و همچنین ارائه اولین ترجمه های انگلیسی از گزیده هایی از مهم ترین متون فلسفی آن دوران. در جلد اول، خوانندگان تعدادی چارچوب تفسیری پیدا خواهند کرد که به آنها کمک می کند تا با این زمینه مغفول مانده در تاریخ ایده ها کنار بیایند. علاوه بر ترجمه‌های گزیده‌ای و روایتی از سرنوشت هگل و شلینگ در فرانسه در اوایل قرن نوزدهم، این جلد شامل مقدمه‌ای درباره تاریخ استقبال فراملی، و همچنین فهرستی تحلیلی از ترجمه‌های آثار آنها که در این زمان به زبان فرانسوی تولید شده است، می‌باشد. از نشریاتی که میراث فلسفی آنها را به خود اختصاص داده یا مورد بازجویی قرار داده اند، و از مجلات، ساختارهای نهادی و سایر مکانیسم های انتشار که فلسفه هگل و شلینگ را به فرانسه آورده است. از این رو، کتاب به تفصیل شیوه‌هایی را که فیلسوفان فرانسوی آن دوره به بحث‌ها و مفاهیم ایده‌آلیسم آلمانی پرداختند، آن‌ها را تغییر دادند یا آنها را رد کردند، شرح می‌دهد. به این ترتیب، هدف آن کمک به معکوس کردن غفلت جدی از تفکر فرانسوی اوایل قرن نوزدهم در دانش‌آموزان انگلیسی زبان است و با انجام این کار، فراتر از یک روایت ملت‌محور از تاریخ فلسفه است. چهره هایی که در این مجلدها پوشش داده شده اند شامل فیلسوفان بزرگی مانند کوزین، لروکس، پرودون، کوئینه، راواسون، رنوویه و ورا و همچنین شخصیت های نادیده گرفته تر مانند بارچو دو پنهون، بنارد، لبر، لرمینیه، پیکته و ویلم می شوند.

ترجمه ماشینی : رابرت بی براندوم در این کتاب کوتاه که بر اساس سخنرانی‌های اسپینوزا در دانشگاه آمستردام است، رویکردی عمل‌گرایانه به بازنمایی و واقعیت ارائه می‌کند که از ریچارد رورتی و هگل استفاده می‌کند. رورتی در دهه آخر زندگی خود بر اعتبار ضد استبدادی عملگرایی خود تأکید کرد. او عمل گرایی را به عنوان ایمان مبارز مرحله دوم روشنگری دید. مرحله اول، همانطور که رورتی آن را تعبیر کرد، مربوط به رهایی ما از اقتدار غیرانسانی در مسائل عملی بود: مسائلی درباره آنچه باید انجام دهیم و کارها چگونه باید باشند. مرحله دوم پیش بینی شده بیشتر به رهایی ما از اقتدار غیرانسانی در موضوعات نظری می پردازد. براندوم نشان می‌دهد که چگونه عمل‌گرایی فراتر از مدل سنتی واقعیت به‌عنوان مقتدرانه بر بازنمایی‌های شناختی ما از آن در زبان و اندیشه، به درک جدیدی از اینکه چگونه شیوه‌های گفتمانی به ما کمک می‌کنند تا با فراز و نشیب‌های زندگی کنار بیاییم، حرکت می‌کند. هگل چالش با ایده واقعیت عینی را به عنوان ارائه هنجارهایی برای تفکر پیش بینی می کند که رورتی معتقد بود ما را ملزم به اجرای مرحله دوم روشنگری می کند. برخلاف رورتی، هگل گزارشی جزئی، سازنده، ضد استبدادی، غیر فتیشیستی و عملگرایانه اجتماعی از بعد بازنمایی محتوای مفهومی ارائه می کند. در قلب آن، گزارشی از بعد اجتماعی هنجارگرایی گفتمانی از منظر شناخت متقابل، و گزارشی از بعد تاریخی هنجارگرایی گفتمانی بر حسب یک برداشت جدید متمایز از عقل است: عقلانیت جمعی که گذشته ای را به سنت تبدیل می کند. بدین ترتیب ایده آلیسم او یک جایگزین واقعی عملگرایانه برای ضد بازنمودگرایی معنایی و معرفت شناختی جهانی رورتی ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : هنگامی که بحث بررسی انتقادی هنجارگرایی اجتماعی در هگل مطرح می شود، به غلبه تفاسیر نظری بین الاذهانی توجه می شود که در مقایسه با آنها توجه به روح مطلق کاملاً ناچیز است. بنابراین هدف این کار بررسی کارکرد انتقادی روح مطلق در پدیدارشناسی روح هگل است. در بخش اول، اشکال هنجارگرایی بر اساس تحلیل بخش مربوط به ذهن توسعه می‌یابد. در بخش دوم به بازسازی دقیق چهره های روح مطلق، دین و معرفت مطلق پرداخته شده است. نشان داده شده است که روح مطلق با تعیین اصلی خود یعنی انعکاس، وسیله ای برای درک خود است که پیش نیاز تأمل انتقادی را تشکیل می دهد. بنابر این تز، تنها با روح مطلق، هگل ساختاری را ارائه می‌کند که از طریق آن هنجارگرایی اجتماعی می‌تواند به موضوع تأمل انتقادی تبدیل شود، چیزی که باید از همه کسانی که در ادراک گسترده از مطلق شریک هستند، فرار کند.» کارکرد انتقادی روح مطلق. در «پدیدارشناسی روح» هگل: این کتاب به کارکرد انتقادی روح مطلق در «پدیدارشناسی روح» هگل می پردازد. بخش اول تحلیلی از سه فصل روح است که بر توسعه اشکال هنجاری تمرکز دارد، در حالی که بخش دوم فصل های هگل در مورد دین و معرفت مطلق را بازسازی می کند. روح مطلق، در نتیجه ساختار اصلی خود یعنی بازتاب، مصادیق خودفهمی را به وجود می آورد که از طریق آنها می توان به این پرسش که چگونه به طور انتقادی در مورد هنجارگرایی اجتماعی تأمل کرد، پاسخ داد.

ترجمه ماشینی : مقوله «تناهی» مبهم است: خود را از جمله در تاریخ‌گرایی، فناپذیری و حسی نشان می‌دهد؛ به محدودیت‌ها، تغییرپذیری، تنوع و وابستگی اشاره دارد و از اینجا نیز به طور سنتی ویژگی منفی نقص و وابستگی به آن داده می‌شود. . آنچه متناهی است در عین حال ناقص است; آنچه معیوب است باید حذف یا سرکوب یا «بازخرید» شود. نام‌های هگل و هایدگر دو ابتکار متفاوت برای شکستن این سنت است: با هگل، تناهی دیگر منتفی نیست، بلکه در امر مطلق ادغام می‌شود. با هایدگر، متناهی بودن دیگر تابع نیست، بلکه تا حد استاندارد تفکر ارتقا یافته است. سیر این کار در ابتدا شامل ارائه و تقابل مفاهیم هگل و هایدگر از تناهی است تا روشن شود که تحت کدام جنبه‌ها هر دو موفق می‌شوند به طور متفاوت و جدید به تناهی فکر کنند. اجرای این مقایسه باید به عنوان نقطه شروعی برای اثبات این تز باشد که رادیکالیزه شدن ایده تناهی باید تغییری در خود تفکر ایجاد کند. بنابراین، هدف مطالعه ارائه شده در اینجا در مورد هگل و هایدگر، گذار از «تفکر محدود بودن» به «تناهی بودن تفکر» است، یعنی. اچ. در تشریح این پرسش که وقتی تفکر نه تنها با تناهی سروکار دارد، بلکه با آن درگیر می شود و سعی می کند خود را در درون آن مشخص کند، به چه معناست.

ترجمه ماشینی : بر اساس یکی از مشهورترین ادعاهای هگل، هر چیزی که حدس و گمان است، برای ذهن یک «راز» است. با این حال، او اصرار داشت که نمی توان از این راز در مسیر معرفت کامل اجتناب کرد، زیرا حقیقت را تنها می توان به عنوان یک کل درک کرد و از طریق حدس و گمان کشف کرد. این ادعا این سؤال را برمی‌انگیزد که آیا هگل تفکر صوری و منطقی ذهن را رد می‌کند و می‌کوشد - همانطور که برخی محققان ادعا می‌کنند - همه چیز را به نام مفهوم نابود کند. اثر حاضر تلاشی برای روشن ساختن رابطه فهم و عقل در فلسفه هگل و از این طریق برای رفع نقص پژوهشی است. ارائه بازسازنده مفهوم هگل از فهم، دیدی گسترده از ذهن و دستاوردهای آن را امکان پذیر می کند و این امکان را فراهم می کند که محدودیت های توانایی شناختی را - که تا به امروز به معنای نقد کانتی کم و بیش متعارف شده است - زیر سوال ببریم. نور "درباره بازسازی مفهوم فهم در فلسفه هگل": این تز تلاشی برای روشن شدن رابطه بین فهم و عقل در فلسفه هگل است. ارائه بازسازی‌کننده ویژگی‌های مفهوم ذهن هگل به آن اجازه می‌دهد تا نگاهی وسیع‌تر به آن بیندازیم و نحوه برخورد او با تفکر صوری-منطقی را در این مفهوم درک کنیم. بنابراین محدودیت‌های توانایی‌های شناختی - که از نظر نقد کانتی متعارف شده‌اند - می‌توانند از منظری متفاوت مورد تحلیل انتقادی قرار گیرند.