جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این کتاب تفسیری اصلی از رابطه بین F.W.J. شلینگ و G.W.F. هگل این استدلال می کند که تفاوت بین این فیلسوفان را باید در پرتو تعهد مشترک آنها به فلسفه طبیعت و این ایده که روح یا انسانیت از جهان طبیعی پدید می آید درک کرد. نویسنده با بررسی مضامین، انگیزه‌ها و استدلال‌های اصلی آن، موضوعی را برای ارتباط معاصر فلسفه طبیعت ایده‌آلیستی آلمانی مطرح می‌کند. در طول مسیر، شلینگ و هگل نشان داده می‌شوند که بینش‌های کلیدی در مورد ساختار واقعیت و وابستگی موجودات زنده و انسان‌ها به فرآیندهای طبیعی غیرآلی ایجاد می‌کنند. در توضیح جزئیات فلسفه‌های طبیعت شلینگ و هگل، این کتاب برخی از اساسی‌ترین فرضیات ما را در مورد دامنه تحقیقات فلسفی و رابطه بین ماده، حیات و وجود انسان به چالش می‌کشد. شلینگ، هگل و فلسفه طبیعت برای محققان و دانشجویان پیشرفته ای که روی ایده آلیسم آلمانی کار می کنند و همچنین علاقه مندان به فلسفه های طبیعت معاصر و موضوع ظهور جذاب هستند.

ترجمه ماشینی : توسعه فلسفه معاصر به طور قاطع تحت تأثیر تفکر هگل بوده است. با این حال، دلایل تداوم ارتباط آن به ندرت درک شده است. برخلاف بسیاری از مفسران هگل، «ایدئالیسم مطلق» در اینجا به عنوان جوهره فلسفه هگل شناخته می شود. «روش دیالکتیکی» و «نظام» یک وحدت جدایی ناپذیر را تشکیل می دهند. بر این اساس، تفسیری ثابت از «فلسفه خودآگاهی نامتناهی» هگل از منظری کاملاً نظری-سیستماتیک انجام می‌شود. این اثر تمرکز خاصی بر بررسی هگلیسم معاصر آمریکایی دارد. توافق با E.E وجود دارد. هریس و R.D. وینفیلد، در حالی که R.B. براندوم مورد انتقاد قاطع قرار می گیرد. رشد فلسفه معاصر به طور قاطع تحت تأثیر اندیشه هگل بوده است، اما به ندرت زمینه های به روز بودن همیشگی آن درک شده است. برخلاف بسیاری از مفسران هگل، «ایدئالیسم مطلق» در اینجا به عنوان هسته اصلی فلسفه هگل در نظر گرفته می شود. «روش دیالکتیکی» و «نظام» یک وحدت جدایی ناپذیر را تشکیل می دهند. بر این اساس، تفسیری ثابت از «فلسفه خودآگاهی نامتناهی» هگل ترسیم شده است. توجه به ویژه بر بحث از هگل گرایی معاصر آمریکایی متمرکز است، که تا حد زیادی با E. E. Harris و R. D. Winfield موافق است، در حالی که به شدت از R. B. Brandom انتقاد می کند.

ترجمه ماشینی : در اکتبر 1820، "خطوط اساسی فلسفه حق" هگل برای اولین بار به چاپ رسید. بنابر توضیحات نویسنده، این اثر برای شنوندگان سخنرانی های وی «راهنما» بوده است. 200 سال بعد، می توان این سوال را مطرح کرد که این راهنما از آن زمان به بعد خوانندگان خود را به کدام سمت سوق داده است، یعنی اینکه این اثر چه دیدگاه هایی را باز کرده و ادامه می دهد، و خوانندگان به جای ادامه دادن به آن، موضوع را از کجا رها کرده اند. تنها بیان این نکته کافی نیست که «خطوط اساسی» باید با تفکر جاری نیز همراه باشد، یعنی هرکسی که می‌خواهد به آزادی، شخص و عمل، عدالت، جهان‌شمولی یا دولت مدرن امروزی فکر کند، درگیر با کار هگل است. بلکه در عین ال چیز دیگری نیز مطرح می شود: فلسفه حقوقی از نظر هگل - به معنای دوگانه پست و ثانویه - در حال حاضر هنوز ممکن است یا حتی ضروری است؟

ترجمه ماشینی : در این کتاب، ریچارد دین وینفیلد بر اساس زیبایی‌شناسی هگل، تحلیلی جامع و منظم از هنرهای زیبا ارائه می‌کند، که ناسازگاری‌ها و حذفیات عمده هگل را برطرف می‌کند. وینفیلد علاوه بر درک زیبایی شناسی عمومی و اشکال خاص سبکی معماری، مجسمه سازی، نقاشی، موسیقی و ادبیات، خصلت اساسی هنرهای جدید عکاسی و سینما را مشخص می کند که متفکران چیره دست زیبایی شناسی هرگز فرصت بررسی آن را نداشتند. تحلیل وینفیلد طیف گسترده‌ای از خلاقیت‌های هنری از دوره‌ها و فرهنگ‌های مختلف را پوشش می‌دهد، در حالی که درگیر بحث با مهم‌ترین نظریه‌پردازان زیبایی‌شناسی گذشته و حال است.

ترجمه ماشینی : هگل در پدیدارشناسی روح خود - در مقایسه با بسیار زیاد پیچیدگی کل کار - به نحوی تا حدی پنهان به هسته رسمی چیزی که او به عنوان دیالکتیک تصور می کند، به ویژه به عنوان جنبش دیالکتیکی اشاره می کند. این حرکت به شکل یک بررسی شکی است که ادعاهای آگاهی در اختیار داشتن دانش را آزمایش می کند. چنان‌که هگل نشان می‌دهد، چنین ادعایی به سطوح مختلف شناختی آگاهی - که با یقین حسی شروع می‌شود و با معرفت مطلق ختم می‌شود- مقید است. نحوه معاینه دقیقاً با سطوح هوشیاری مطابقت دارد. اما در راه رسیدن به معرفت مطلق، امتحان، متناسب با قصد شکاکانه خود، با اشکال غیرواقعی معرفتی که با علم مطلق متفاوت است مواجه می‌شود. هر تست شک که با شکلی غیرواقعی از دانش مواجه می‌شود، لزوماً نتیجه آن چیزی نیست که حاصل می‌شود، نتیجه‌ای که حاوی آن چیزی است که شکل‌های غیرصحیح دانش پیش گفته به هر حال صادق است. در مقاله زیر نشان داده می‌شود که این هسته شکل حرکت دیالکتیکی در صورت اعمال به گام مشابه، آزمون را می‌پذیرد. پرش از یقین نفسانی به ادراک. اگر تفاسیر و تحلیل‌های زیر به اندازه کافی خوب پایه‌گذاری شده باشند، می‌توان اطمینان داشت که تفسیرها و تحلیل‌های «تجربه‌های آگاهی» بیشتر در همین راستا می‌تواند مثمر ثمر باشد. برناردو فرو: دیالکتیک هگل چقدر افلاطونی است؟ رویکردی جدید به یک بحث قدیمی در حالی که در سال های اخیر پیوند بین هگل و ارسطو به طور گسترده مورد بررسی قرار گرفته است، به نظر می رسد میراث افلاطونی هگل در پس زمینه محو شده است. این عدم تقارن است تا حدی به دلیل توصیف استاندارد افلاطون به عنوان یک متافیزیک جزمی، متعهد به هستی شناسی «دوجهانی» است. در این مقاله، نشان می‌دهم که تعامل هگل با افلاطون دقیقاً به دلیل رد این نوع خوانش برجسته است و علاوه بر این، این نگرش نور مهمی را بر افکار او می‌تاباند. برای تعیین چگونگی، بر برداشت‌های افلاطون و هگل از دیالکتیک تمرکز می‌کنم. من استدلال می‌کنم که هر دو مدل، علی‌رغم تفاوت‌های آشکارشان، شباهت‌های ساختاری کلیدی دارند، که تنها با عبور از جریان اصلی افلاطونی‌گرایی می‌توان واقعاً آن را درک کرد. این تغییر دیدگاه باعث می شود تا درک روشن تری از رشد فلسفی هگل و بینش های جدیدی از فلسفه او به عنوان یک کل پیدا شود. آنتون فردریش کخ: تبار پارمنیدی هگل به علم بدون مخالف هدف این مقاله این است که علم منطق هگل را از قاعده روش‌شناختی ضد دگماتیک پایه‌ای آن قابل درک کند و تصمیم بگیرد: «می‌خواهی صرفاً فکر کنی»، یعنی. ه. بدون پیش فرض آغاز منطق (با وجود، هیچ، شدن، بودن-آنجا) از این عزم جزئی استنتاج می شود، همانطور که عملیات منطقی مرکزی نفی، به ویژه در کاربرد خود، یعنی. ه. نفی غیر مستدل یا دایره ای. اشکال مختلف نفی در منطق هستی و سه نوع اساسی نفی دایره ای که به ترتیب در منطق هستی، ذات و مفهوم عمل می کنند متمایز می شوند و همه یافته ها مربوط به متن هگل است. بحث در چارچوب متافیزیک و منطق کلاسیک (افلاطون، ارسطو، لایب نیتس) و متافیزیک تحلیلی معاصر به ویژه، عروج پارمنیدی (2020) به هستی (2020) رادیکال مونیستیک مایکل دلا روکا به عنوان یک ورقه نمایانگر مورد بحث قرار می گیرد که در مقابل آن نزول پارمنیدسی هگل از هستی به نفی، شدن و انواع تمایزها برجسته می شود. دومین ورق برای مقایسه «علم بدون مخالف» است که سباستین رودل در خودآگاهی و عینیت (2018) ارائه کرد. به نظر می رسد که هگل بسیار بیشتر از رودل به شکاکان رادیکال توجه دارد. - در مجموع، علم منطق در اینجا به عنوان نظریه هگل در مورد تکامل منطقی پیش از زمان و صرفاً منطقی فضای منطقی (مطلق هگلی) به تصویر کشیده شده است. به این ترتیب توسط هگل به عنوان آخرین متافیزیک غیراستاندارد طراحی شده است که در صورت موفقیت، تمامی نظریه‌های متافیزیکی استاندارد ممکن را که هر یک مرحله‌ای سیال را در تکامل منطقی تثبیت و بی‌حرکت می‌کنند، ارزیابی نقادانه می‌کند و آن را به عنوان کل ایستا فضای منطقی در نظر می‌گیرد. - در صورت موفقیت، توجه داشته باشید، اما دلایلی وجود دارد که معتقدیم هگل به آنچه که هدفش است دست نمی یابد. کریستین کرینن: هترولوژی یا دیالکتیک؟ Rickerts Lehre vom Ursprung des Denkens im Spiegel der hegelschen Logik با هترولوژی او، هاینریش ریکرت نئوکانتی آلمانی جنوب غربی توسعه یافت دکترینی که نه تنها برای نئوکانتیانیسم، بلکه برای نئوکانتییسم نیز راهگشا بود نظریه سوبژکتیویته در فلسفه استعلایی پس از جنگ به معنای وسیع. هترولوژی ریکرت در درجه اول به ساختار اصلی اندیشه مربوط می شود. در بحث، جایگزین «نفی (هگل) یا دیگری (ریکرت)؟» گسترده شده است.

ترجمه ماشینی : این کتاب یک منطقه نادیده گرفته شده در مطالعات هگل را بررسی می کند: استفاده او از «فردیت» (Individualität). هگل به گفتگوی پر جنب و جوش، از لایب نیتس تا رمانتیسم و فراتر از آن، درباره این مفهوم/پدیده بدیع پیوست. فصل‌های متوالی مشارکت هگل را در متونی مانند پدیدارشناسی، دایره‌المعارف و زیبایی‌شناسی دنبال می‌کنند. نظام هگل تمایل دارد از منطق قیاسی (جهانی، خاص، مفرد) پیروی کند، اما «فردیت» از هنجار فاصله می گیرد. این مقوله عمل شناسی خاصی (در مقابل معنایی یا نحوی) را در رابطه با مفروضات ضمنی در محل کار یا اصطلاحات ضمنی بیان می کند، که مستلزم مشارکت فعال سوژه متفکری است که دارای فردیت متشخص است (که میله ها به قوانین صریح متوسل می شوند). این مقوله به طور انعکاسی، کاربر را حتی در فرض یک زمینه عینی دخیل می کند. «فردیت» را نباید با «فردگرایی» که منشأ کاملاً متمایز دارد، اشتباه گرفت. علاوه بر این، زیبایی شناسی هگل یک آناکرونیسم متناقض را در بر می گیرد. همانند خود «هنر»، «فردیت» به‌عنوان مقوله‌ای اساساً مدرن ظهور کرد، هرچند به گذشته و فرهنگ‌های دور منتقل شد.