جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در این تاریخ غنی فکری از سخنرانی‌های تلمودی فیلسوف فرانسوی-یهودی امانوئل لویناس در پاریس، اتان کلینبرگ به زندگی یهودی لویناس و ارتباط آن با نوشته‌های فلسفی او می‌پردازد و در عین حال استدلالی برای نقش و اهمیت درس‌های تلمودی لویناس ارائه می‌کند. کلاینبرگ با جفت کردن هر فصل با یک سخنرانی تلمودی مرتبط، از تمایزی که لویناس بین «خدا در سمت ما» و «خدا در سمت خدا» ارائه می‌کند استفاده می‌کند تا دو رویکرد مجزا و گاه متناقض برای خوانش‌های تلمودی لویناس ارائه دهد. یکی از نظر تاریخی موقعیت دارد و از «طرف ما» بحث می‌شود، در حالی که دیگری از خود خوانش‌های تلمودی لویناس استفاده می‌کند تا به موضوعاتی بی‌زمان و برگرفته از «خدا از جانب خدا» نگاه کند. با کنار هم قرار دادن این دو رویکرد، کلاینبرگ می‌پرسد که آیا پیام اخلاقی و فوریت اخلاقی سخنرانی‌های تلمودی لویناس را می‌توان فراتر از متون و باورهای یک قوم، مذهب یا حتی واحد به ظاهر اولیه خود گسترش داد؟ کلینبرگ با دست زدن به فلسفه غرب، جهان‌شمولی روشنگری فرانسوی و سنت تلمودی لیتوانیایی، تحقیقاتی را در اختیار خوانندگان قرار می‌دهد که در مورد ریشه‌ها، تأثیرات و علل روی‌آوردن و استفاده لویناس از تلمود، مرزها را تحت فشار قرار دهند.

امکان مواجهه با غیر، هم به معنای اخلاقی و هم به معنای هرمنوتیکی، شالوده‌ی اندیشه‌ی "لویناس" است. لویناس می‌گوید که فلسفه‌ی غرب به این که من با چیزی مواجه می‌شوم که از بنیاد، غیر از من است، عنایت نداشته زیرا همواره جویای آن بوده است که غیر را از آن خود کند و تهدیدی را که غیر، پیش می‌آورد خنثی سازد. در نزد لویناس، تفسیر، شکلی از مواجهه با غیر است و درست همان‌طور که متون، پیام‌های ساده و صریح بیان نمی‌کنند، مواجهات اخلاقی هم مجموعه‌ی ثابتی از قواعد را که بر رفتار اخلاقی حاکم شود، به دست نمی‌دهند. اخلاق از دیدگاه لویناس راهی برای معرفت به درست و نادرست و خیر و شر، پیش پا نمی‌گذارد: اخلاق به زعم وی، محل تماس با چیزی است که به اساسی‌ترین صورت در برابر من عرض‌اندام می‌کند و از این رهگذر، هویت فرد و رابطه‌اش با جهان، در معرض تردید قرار می‌گیرد. پاسخ یا واکنش فرد به این مواجهه، ماهیت اخلاقی وی را مشخص می‌کند. پس نتایج مواجهات هرمنوتیکی و اخلاقی، از پیش به طور دقیق، رغم نخورده‌اند. آن‌ها در خود مواجهه صورت می‌بندند. آن‌چه در نوشته‌های لویناس، بیش از همه به چشم می‌خورد، تاکید بر اخلاق به عنوان نوعی به پرسش گرفتن سوژه است نه راه‌حلی برای مسائل او. کتاب حاضر در پنج فصل، به اندیشه‌های "امانوئل لویناس" از فیلسوفان فرانسوی قرن بیستم اختصاص یافته است. بر این اساس، فصل نخست کتاب به آثار لویناس در زمینه‌ی پدیدارشناسی که در دهه‌های سی و چهل منتشر شده، اختصاص یافته است. در فصول دوم و سوم آثار اصلی لویناس یعنی "تمامیت و نامتناهی" و "ماسوای هستی یا فراسوی ذات" بررسی گردیده است. فصل چهارم درباره‌ی متونی است که لویناس درباره‌ی مضامین دینی و یهودی نوشته است. فصل پنجم نیز که "لویناس و خوانندگانش" نام دارد، نشان می‌دهد که چگونه می‌شود مدل گشودگی یا پذیرندگی متن را درباره‌ی نوشته‌های خود لویناس نیز به کاربست.

ویتگنشتاین متاخر و گادامر معتقدند فهم متضمن کاربرد است. در اندیشه آنها، حضور «دیگری» در فهم راستین نمایان می شود. ویتگنشتاین برآن است که ما نمی توانیم هیچ شکل زندگی خاصی را مستقل از شکل های دیگر زندگی بفهمیم. گادامر نیز می گوید «من» نسبت به گفته های دیگری گشوده است، زیرا گفتگوی واقعی فقط با چنین گشودگی ای میسر می شود. از دیدگاه ویتگنشتاین، اساسا داشتن زبان خصوصی برای انسان مقدور نیست، زیرا قواعد حاکم بر کاربرد واژه های مبین حسیات، قواعدی همگانی و اجتماعی اند. ما این قواعد را در صحنهجامعه و در گفتگو با دیگران یاد می گیریم و به کار می بندیم. نزد گادامر نیز زبان محیطی است که در آن، دو طرف گفتگو به فهم متقابل می رسند و ویژگی هر گفتگوی راستین این است که دو طرف گفتگو برای دیدگاه و گفته های یکدیگر ارزش قائل باشند.