جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این تحقیق بر آن است که با مراجعه به آیات نورانی قرآن کریم و دیگر منابع معتبر اسلامی، «مبانی اتحاد و انسجام اسلامی»، را مورد تحلیل و بررسی کامل قرار دهد. در ابتدا ضمن بیان روشنی از ابعاد مختلف مسأله با استناد به آیات و روایات، ضرورت این تحقیق اثبات گردیده است و برای رسیدن به هدفهای تحقیق اهداف ویژه ای شامل: بررسی معنا و مفهوم اتحاد و انسجام اسلامی، بررسی مبانی اتحاد و انسجام اسلامی، بررسی موانع اتحاد و انسجام و همچنین آثار آن طراحی گردیده است. برای رسیدن به اهداف مذکور سؤالاتی به شرح زیر مطرح شده: معنا و مفهوم اتحاد و انسجام اسلامی چیست؟ مبانی اتحاد و انسجام کدامند؟، چه موانعی برای تحقق اتحاد و انسجام وجود دارد؟ و اتحاد و انسجام چه آثاری در پی دارد؟ با توجه به ماهیت، اهداف و امکانات موجود روش تحقیق توصیفی- تحلیلی برای انجام تحقیق برگزیده شده است. پس از گردآوری اطلاعات و تجزیه و تحلیل آنها نتایج زیر بدست آمد: اتحاد از ریشه و حد به معنی یکدلی و هماهنگی است و در اصل به اجتماع گروهی پیرامون هدف مشترک یا اصول مشترک اتحاد می گویند. برای رسیدن به این اتحاد عواملی وجود دارند که ازجمله آنها می توان توحید، قرآن- پیامبر، هدف واحد، جهانی بودن اسلام و... را نام برد. اما موانعی نیز بر سر راه تحقق این اتحاد وجود دارد که اختلاف ملیت و نژاد، بغی، تکبر، دنیاپرستی و... نمونه هایی از آن موانع می باشند. ازجمله آثاری که می توان برای این اتحاد ذکر کرد سلامت و عزت و همچنین پیروزی و جهانی بودن می باشد. در پایان وحدت از دیدگاه پیامبر و حضرت علی (ع)، گستره ی اتحاد و... مورد بررسی قرار گرفته است. محقق د راین پژوهش با محدودیت هایی چون عربی بودن منابع موضوع، عدم دسترسی آسان به کتابخانه و محدودیت زمانی برای پژوهش و نگارش روبرو بوده است و پیشنهاد می گردد که در این زمینه تحقیقات جزئی تری مانند ثمرات اتحاد، موانع اتحاد، صورت پذیرد.

انسان، با توجه به ساختار وجودی خود، که در آن جنبه‏ای از خاک و جنبه‏ای از خدا را با هم دارد این قوه را داراست که بتواند، به طور مستقیم و بدون نیاز به هیچ واسطه‏ای، با خدای خود نوعی ارتباط معنوی داشته باشد. این ارتباط در حقیقت بین «خدا» و «خود» انسان به وقوع می‏پیوندد و نیازی به «غیر» نیست، اما گاهی مقدماتی لازم است تا این ارتباط مستقیم برقرار شود. دیدن چیزی یا انجام دادن عملی، که نوعی «تجربه» به حساب می‏آید، می‏تواند مقدمه‏ای برای یاد خدا و برقراری ارتباط معنوی با او باشد. هر تجربه‏ای که در آن به نحوی از انحاء ارتباطی با خدا ایجاد شود، یعنی احساسی، ادراکی، شناختی، و یا آگاهی‏ای از حضور خدا به انسان دست دهد، آن را «تجربه‏ی دینی» می‏نامند. و چون شناخت خدا، با توجه به قدرت عقل و نوع دین در انسان‏های مختلف، متفاوت است، لذا می‏توان گفت که عقل و اعتقادات شخصی نقش مهمی در تعبیر و تفسیر تجربه‏ی دینی ایفا می‏کنند. آغاز نظریه‏ی تجربه‏ی دینی در اروپا بوده که بر اساس اعتقادات مسیحیت و طرز تفکر دانشمندان مسیحی صورت گرفته است. در این مقاله تلاش شده ریشه و علل پیدایش این نظریه و طرز تفکری که در مورد ماهیت آن در غرب وجود داشته و دارد مورد بررسی قرار گیرد. این پژوهش نشان می‏دهد که ماهیت تجربه‏ی دینی هنوز در میان پژوهشگران غربی مورد منازعه است و نظریات در این زمینه مختلف و گاهی متناقض می‏باشند. ضمناً در یک بررسی تطبیقی، نکاتی از متون اسلامی و عرفان اسلامی نیز در ارتباط با ماهیت «تجربه‏ی دینی» ارائه گردیده است.