جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف این مقاله ارائه تبیینی از محدودیت فلسفه تربیت در جمهوری اسلامی ایران در رویارویی با مساله ربط است. نخست از طریق تحلیل فلسفه وجودی سند تحول بنیادین و قرار گرفتن درون یک موقعیت مساله دار، مساله ربط و محدودیت الگوهای نظری برای هدایت عمل عاملان تربیت برجسته می شود؛ سپس از دیدگاه های عملی برای صورتبندی دوباره و روشن کردن ابعاد نااندیشیده این مساله کمک می گیرد تا نشان دهد یکی از گونه های ممکن و مغفول ناسازگاری در کمین سند است. یافته ها نشان می دهد ایجاد «تحول بنیادین در نظام تعلیم و تربیت» مستلزم تحول نگرش ما به تکالیف و ماموریتهای فلسفه تربیت در جمهوری اسلامی ایران است. در نتیجه گیری به خلا های ناشی از نبودن رویکرد عملی برای غلبه بر مساله ربط و ایجاد «تحول بنیادین در نظام تعلیم و تربیت» اشاره، و بر ضرورت در پیش گرفتن رویکرد عملی با نظر به محدودیت و نابسندگی رویکرد نظری کنونی تاکید می شود.

پرداختن به تربیت الهی نوآموزان و فراگیران جامعه اسلامی اعم از کودکان، نوجوانان و جوانان و تلاش برای تحقق حیات طیبه و قرب الهی، همواره از دغدغه های نظام تعلیم و تربیت کشورمان بوده است. در این راستا از گذشته تا کنون گام هایی هرچند نمادین و نه چندان بنیادین در ابعاد گوناگون تربیت اسلامی، دینی و قرآنی برداشته شده است. روشن است که محور مشترک و تاکید قاطع ابعاد گوناگون تربیت الهی مبتنی آموزه های دینی و فقه شیعی، همانا کوشش برای تربیت انسان هایی موحد، پویا، امیدوار به آینده و منتظر مصلح جهانی است که ضمن دوری از اندیشه های پوچ گرایانه، در تکاپوی دستیابی به حیات طیبه و ساختن جامعه زمینه ساز و منتظر گام برمی دارند. در سال های اخیر با همت برنامه ریزان تربیتی و مسوولان فرهنگی کشورمان، به ویژه با تولید «سند تحول بنیادین آموزش و پرورش»، اقدامات برنامه ای کلان و ریل گذاری اساسی در حوزه تربیت مهدوی فراگیران صورت گرفته است. اما لازم است برای تحقق اهداف برنامه ها و راه اندازی الگوی تربیت مهدوی، گام های اجرایی و عملیاتی مهمی برداشته شود که در این راستا، الگوی معرفی شده در پژوهش حاضر، با هدف شناسایی، تبیین و نهادینه ساختن راهبردهای عملیاتی تربیت مهدوی در حوزه های سه گانه مغزافزار، نرم افزار و سخت افزار نظام تعلیم و تربیت کشورمان ارائه شده است.