جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سندرم تونل کارپ (CTS)، از شایع ترین انواع اختلالات فشارنده عصبی با هزینه بالای یک بیلیون دلار در سال است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر دعا درمانی در مبتلایان به این بیماری است.مواد و روشها در این مطالعه مداخله ای، بیماران داوطلب مبتلا به CTS (تایید شده با دستگاه الکترودیاگنوز) و دارای معیارهای ورود، بصورت غیر احتمالی و غیر متوالی، در طول پاییز 1384 وارد گردیدند. بیماران تحت دعا درمانی (هفته ای یک مرتبه تا سه هفته) قرار گرفته و از نظر علایم بالینی، معاینه فیزیکی و یافته های الکترودیاگنوز قبل و بعد از دعا درمانی بررسی شدند. بررسی های آماری با ضریب اطمینان %95 توسط Paired–t-test وChi square  انجام شد.یافته ها: در این تحقیق 12 بیمار و 23 دست مبتلا به سندرم تونل کارپ وارد شدند. 11 مورد از نوع خفیف (%47.2) و 8 مورد از نوع متوسط (%34.7) و 4 مورد از نوع شدید (%27.39) تحت دعا درمانی قرار گرفتند. در بررسی 6 هفته پس از پایان دعا درمانی، بین علایم بالینی بیماری (بر اساس معیار آنالوگ چشمی)، معاینه فالن، معاینه فالن معکوس و یافته های الکترودیاگنوز قبل و بعد از دعا درمانی، از لحاظ آماری تفاوت معنی داری دیده شد. (Pvalue<0.05) تغییرات بیماران در تست تینل و علامت Flick، چشمگیر نبود. (Pvalue>0.05)در مجموع (%72.8) بیماران با نوع خفیف، درمان کامل گردیده و (%34.8) از خیلی کم تا خیلی زیاد تغییراتی داشته اند که منجر به تغییر درجه ابتلا، نشده اند. (%58.33) بیماران از این روش درمانی راضی بوده اند.نتیجه گیری: تاثیر دعا درمانی بر کاهش شدت علایم بالینی، تست های فالن و فالن معکوس و یافته های الکترودیاگنوز چشمگیر است و مطالعات بیشتری در این زمینه با حجم نمونه بالاتر پیشنهاد می گردد.