جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

الإمام علي بن أبي‎طالب من حبه عنوان الصحيفة، اثر احمد رحمانی همدانی، از نویسندگان معاصر است که آن را به زبان عربی در مناقب امیرالمؤمنین و برتری ایشان بر سائر مردم و زندگانی وی نوشته است. کتاب، متشکل است از مقدمه ناشر، مطالبی تحت عنوان «درر منثورة و ثمر مقتطفة»، مقدمه مؤلف و 5 باب به شرح زیر: باب اول (مناقب امام علی(ع)): دارای 24 فصل؛ باب دوم (ادله برتری ائمه(ع) بر سائر مردم): دارای 8 فصل؛ باب سوم (امام علی(ع) و چهار منزل و موقف از منازل و مواقف آخرت): دارای 4 فصل؛ باب چهارم (تاریخ زندگی آن حضرت): دارای 30 فصل؛ باب پنجم (تبری از دشمنان آن حضرت). در مقدمه ناشر نخست مناقب حضرت امیر(ع)، در قالب سه قسم تقسیم‌بندی شده، سپس مطالب کتاب بر اساس دو قسم اخیر این تقسیم‌بندی تحلیل گردیده و آنگاه از چاپ‎های کتاب سخن رفته است. در ذیل عنوان «درر منثورة و ثمر مقتطفة»، روایات، اشعار و سخنانی از افراد سرشناس، پیرامون شخصیت حضرت امیر(ع) ذکر شده است. در مقدمه مؤلف، مطالبی پیرامون فلسفه و حکمت وجوب نماز، روزه، زکات، حج، جهاد، اهمیت ولایت و آیه تبلیغ ذکر شده است. مطالب کتاب، شامل مباحثی در فضائل نفسانی و کمالات روحی هبه‌شده و اکتسابی حضرت امیر(ع) می‌باشد؛ مانند حدیث نورانیت، کیفیت خلق نور ایشان، اتحاد نور ایشان با نور پیامبر(ص)، بحث از عصمت و طهارت آن حضرت و سبقت در اسلام آوردن، فخر کردن ملائکه به خدمت نمودن به ایشان، واجب بودن حب ایشان و حرمت بغض نسبت به وی، یقین حضرت، عبادت و خوف و سخاوت، ایثار، حسن خلق، حلم، عفو، تواضع، هیبت، شجاعت، جهاد، نصیحت وی برای خدا و رسولش، ولایت تکوینی ایشان،علم ایشان به امور غیبی، جامع اضداد بودن وی و... بخشی دیگر از مباحث، مربوط به سیره آن حضرت در امور شخصی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، تربیتی و غیره است. در فصل اول از باب اول، بخشی از احادیثی که از طریق عامه پیرامون شأن و مقام امیرالمؤمنین وارد شده، نقل شده است؛ از جمله حدیثی از زید بن علی بن حسین بن علی بن ابی‎طالب است که از پدرش، او هم از جدش، از حضرت علی(ع) نقل کرده که رسول خدا(ص) فرمودند: یا علی اگر بنده‌ای خدا را عبادت کند، مثل عبادتی که نوح در قومش کرد و برای او مانند کوه احد طلا باشد و در راه خدا انفاق نماید و عمرش چنان طولانی شود که هزار حج را پیاده انجام دهد، سپس بین صفا و مروه مظلوم کشته شود، ولی تو را دوست نداشته باشد، بویی از بهشت به مشامش نمی‌رسد و داخل بهشت نخواهد شد. در فصل سوم به حقیقت محمدیه و اقوال علما در این زمینه پرداخته شده و از علامه سلیمان حنفی شافعی در خطبه کتابش در «ينابيع المودة» نقل شده که: خدا کسی است که اول مرتبه از نور ذات خویش، حقیقت محمدیه را خلق کرد؛ حقیقتی که جامع عوالم غیبی و شهودی است و دارای مقامات ملکوتی و جبروتی می‌باشد و محمد(ص) را بهترین خلق قرار داده و مبدأ عوالم در ایجاد نهاده است و او را برزخی بین وجوب و امکان قرار داده است. همچنین از علامه قسطانی نقل شده که: پیامبر(ص) جنس عالی بر جمیع اجناس و پدر اکبر برای جمیع موجودات است. در فصل پنجم بیان شده که: نور رسالت و نور صاحب ولایت که خدا آن دو را قبل از هر چیز خلق کرده، متحد در جمیع خصال می‌باشند. در فصل ششم، بخشی از اخباری که اتحاد ولایت و رسالت را ذکر نموده‌اند، آورده شده؛ مانند این فرمایش پیامبر(ص): من و علی از نور واحد خلق شدیم، قبل از اینکه خدا حضرت آدم را خلق کند به مدت چهار هزار سال. زمانی که خدا حضرت آدم را خلق کرد، این نور را در صلبش قرار داد. پس پیوسته، این نور، واحد بود؛ تااینکه در صلب عبدالمطلب از هم جدا شدیم، در‎حالی‌که نبوت در من و وصایت در علی بود. در باب دوم که درباره برتری ائمه بر سائر مردم است، روایاتی در این‌باره، در ذیل آیه تطهیر، از طریق عامه و از طریق خاصه نقل شده است. در فصل دوم این باب، به مقایسه بین علی(ع) و سائر انبیا پرداخته شده است. در فصول بعدی به آیاتی، همچون: شهادت، مباهله، آیه شاهد، آیه خیر البریه، بر افضلیت حضرت علی(ع) استدلال شده است. در فصول پس از آن، روایاتی درباره افضلیت ایشان و اهل بیشتان بر جمیع خلائق نقل شده است؛ از جمله در حدیثی از رسول خدا(ص) وارد شده است که: نبوت هیچ نبی‌ای در عالم اشباح تکمیل نگردید، تااینکه ولایت علی و ولایت اهل بیت او بر آنها عرضه گشت و از آنها سؤال شد و آنها به اطاعت و ولایت آنها اقرار نمودند. یا از امام باقر(ع) منقول است که فرمودند: ولایت ما اهل‎‌بیت، همان ولایت خداست و هیچ پیامبری مبعوث نشد، مگر به ولایت ما اهل‎‌بیت. در فصل هشتم، سخنانی از علما و مورخین در افضلیت علی(ع) بر جمیع بشر نقل شده است؛ مثلاًشیخ صدوق می‌فرماید: واجب است اعتقاد به اینکه خدا مخلوقی را برتر از محمد(ص) و ائمه(ع) نیافریده و ایشان محبوب‎ترین خلائق نزد خدا هستند... همچنین واجب است اعتقاد به اینکه خدا همه خلق را به‌خاطر پیامبر و اهل بیتش آفریده است و اگر آنها نبودند، خدا آسمان و زمین و بهشت و دوزخ و آدم و حوا و ملائکه و هیچ چیز دیگر را خلق نمی‌کرد. در باب سوم، به چهار منزل از منازل آخرت و مواقف آن که حضرت علی(ع) در آنجا حضور می‌یابد اشاره شده است؛ از جمله احتضار، صراط، حوض کوثر. در باب چهارم، به تاریخ زندگانی آن حضرت (از زمان تولد در کعبه تا شهادت در مسجد کوفه) و جمال و شمائل ایشان پرداخته شده است. از پیامبر نقل شده است که: هرکس می‌خواهد به اسرافیل در هیبتش، به میکائیل در مقامش، به جبرائیل در جلالتش به آدم در تسلیم بودنش، به نوح در خشیتش، به ابراهیم در خلّتش، به یعقوب در حزنش، به یوسف در جمالش، به موسی در مناجاتش، به ایوب در صبرش، به یحیی در زهدش، به یونس در سنتش، به عیسی در ورعش و به محمد(ص) در حسب و خلقش نگاه کند، به علی بن ابی‎طالب(ع) بنگرد؛ همانا در او 90 خصلت از خصال انبیا است که خدا در او جمع نموده و در احدی قبل از او قرار نداده است. باب پنجم، در تبری از دشمنان آن حضرت است. در این راستا احادیث متعددی نقل شده است؛ از جمله ابن عاصم کوفی می‌گوید: به امام حسن عسکری(ع) عرض کردم: من از یاری شما با دستم عاجزم و جز موالات شما و برائت از دشمنانتان و لعن کردن آنها در خلوت، چیزی ندارم؛ بفرمایید حال من چگونه است؟ حضرت فرمودند: پدرم به من حدیث کرد که جدم رسول خدا(ص) فرمودند: کسی که نتواند ما اهل‎‌بیت را یاری کند، ولی دشمنان ما را در خلوت لعن نماید، خدا صدایش را به جمیع ملائکه می‌رساند و هنگامی که صدای او به ملائکه برسد، آنها برای او استغفار می‌کنند و می‌گویند: «اللهم صل علی روح عبدك، هو الذي بذل في نصرة أولیائه جهده». خدایا اگر این بنده بیشتر از این توانایی داشت، انجام می‌داد. از جانب خدا ندایی می‌رسد که: ای ملائکه من، دعای شما را در حق بنده‌ام اجابت کردم و...

موضوع «تفضيل» از جمله مباحثي است که از قديم مورد نظر و بحث بوده است. سوالاتی از این قبیل بسیار پرسیده می شده است: «چه مي‌فرماييد درباره پيامبران و فرشتگان، آيا کدام يک از اين دو گروه برتر و افضل و ثوابشان بيشتر است،‌ و عقيده واجب در اين باب چيست؟». آیا امیرالمومنین امام علی علیه السلام افضل است یا پیامبران الوالعزم؟ جایگاه علی در بین صحابه؟ شان اهل بیت؟ در زمان شاه طهماسب صفوي نيز مرحوم سيد المحققين سيد حسين موسوي عاملي معروف به مجتهد و مفتي (متوفي 1001) کتاب «دفع المناواة عن التفضيل و المساواة» را در همين موضوع نوشت کرکی در تالیف این کتاب از تالیفاتی نادر از خاصه و عامه بهره‌ور شده و به گفته افندی از کتاب‌هایی غریب روایت می‌کند.

کتاب حاضر درباره امامت و اهل بیت علیهم السلام می باشد. توضیحاتی درباره امام و جایگاه آن در دین و ذکر چهارده معصوم شیعه و توضیحات درباره هر معصوم خواننده را به تفکر درباره حقیقت امام در نزد شیعیان می اندازد.

فضيل الأئمة(ع) علی الأنبياء و الملائكة، اثر عزالدین ابومحمد حسن بن سلیمان بن محمد حلى عاملى (زنده در 802ق)، از محدثان، عالمان و فقهاى شیعه امامیه، کتابی است پیرامون فضیلت و برتری ائمه دوازده‌گانه شیعه بر انبیا(ع) و فرشتگان الهی که با تحقیق مشتاق صالح مظفر، منتشر شده است. چنان‌که در کتاب ریاض آمده، شیخ مفید در کتاب «أوائل المقالات»و شیخ طوسی در «المسائل الحائريات»، در مسئله تفضیل و برتری امامان دوازده‌گانه شیعه(ع) بر سایر انبیا(ع)، اعم از پیامبران اولی‌العزم و غیر اولی‌العزم و نیز بر فرشتگان و ملائک الهی، اعم از ملائک مقرب و غیر آنها، توقف نموده و به‌صورت واضح و قاطعانه، آن را تأیید یا رد، نکرده‌اند. مؤلف به‌منظور بحث و بررسی این مسئله و تبیین اطراف آن، اقدام به تألیف اثر حاضر نموده است. وی قبل از پرداختن به بحث، ابتدا به ذکر برخی از آیات و روایاتی از ائمه(ع) پرداخته است که بر رجوع به ایشان در هنگام شک و سرگردانی در مسائلی نظیر همین موضوع، اشاره دارند؛ مانند آیه شریفه 43 سوره نحل: «فاسألوا أهل الذكر إن كنتم لا تعلمون» (پس اگر نمی‌دانید از اهل ذکر سؤال کنید). سپس در ادامه، در ضمن چندین فصل، با استفاده از آیات قرآن و اخبار صحیح و همچنین مباحث عقیدتی و اعتقادی، بر افضلیت و برتری ائمه(ع) بر پیامبران(ع)، فرشتگان الهی و نیز بر سایر مردم، استدلال نموده است. یکی از اموری که نشان‌دهنده اهمیت و ارزش والای کتاب است، استفاده نویسنده از منابع و مصادر معتبری همچون «من‌لايحضره‌الفقيه»، «الخصال»، «معاني الأخبار»، «كمال الدين»، «علل الشرائع»، «عيون أخبار الرضا(ع)»، «تفسير علي بن إبراهيم القمي»، «مصباح المتهجد»، «مقتضب الأثر»، «تأويل ما نزل في أهل‌البيت(ع)» ابن ماهیار، «كتاب الواحدة» محمد بن جمهور، «كتاب الحديث» حسن بن کبش حسینی، «نهج التحقيق إلی سواء الطريق» و «كتاب القائم» و «التنبيه للحيرة» فضل بن شاذان و... است. از جمله اموری که صحت انتساب این کتاب به مؤلف را تأیید می‌کند، این است که شیخ بهاءالدین محمد بن حسین بن عبدالصمد عاملی (متوفی 1030ق)، عبدالله افندی اصفهانی (ق 12ه) و محمدباقر بن محمدتقی مجلسی (متوفی 1110ق)، آن را به وی، منتسب نموده‌اند.