جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب موهبت مرگ یکی از پیگیرترین ملاحظات دریدا درباره دین است که پرسش‌هایی را پی می‌گیرد که اولین بار در کتاب او با نام زمان داده شده درباره حدود امر عقلانی مطرح می‌شود و مسئولیتی که آدمی می‌تواند در قالب پذیرش و قبول مرگ چه با قربانی شدن، چه قتل، چه اعدام یا خودکشی، بدان دست یابد. دریدا در این کتاب "جستارهایی بدعت آمیز در فلسفه تاریخ" یان پاتوچکا فیلسوف اهل چک را تحلیل می‌کند و اندیشه‌های او را با آثار هایدگر، لویناس و کیرکگارد مقایسه می‌کند و بسط می‌دهد.

ترجمه ماشینی: ژاک دریدا که پس از فروپاشی دیوار برلین و در چارچوب نقد "نظم نوین جهانی" که مرگ مارکس و مارکسیسم را اعلام می کند، نوشته شده است، "طیف شناسی" مارکس را می خواند -- وسواس او با ارواح، ارواح و ارواح. دریدا استدلال می‌کند که بیش از یک روح مارکس وجود دارد و این وظیفه وارثان اوست - ما همه وارثان مارکس هستیم - که میراث‌های ممکن، ارواح ممکن را غربال کنند و یکی را دوباره تأیید کنند و نه دیگری را. او فراتر از انکار کر کننده مارکس امروز است، انکار او تلاشی برای از بین بردن روح مارکس است. «اشباح مارکس» نشان دهنده اولین اثر مهم فیلسوف مشهور ژاک دریدا درباره مارکس و ورود قطعی او به فلسفه اجتماعی و سیاسی است.

ژان ژاک دریدا از جمله فیلسوفان تاثیرگذاری است که به آرشیو توجه داشته است. وی در کتابش با عنوان «تب آرشیو»، آرشیو را مکانی توصیف می­کند که در آن‌جا اندیشه با مادیّت گره می­خورد، با این حال وی هم‌چنان به دنبال این است که با تحلیل­های ساختارشکنانه­ از «آرشیو»، معنای جدیدی برای این مفهومِ گسترده خلق کند. آرشیو صرفا یک مفهوم است، تصوری است که در قالب واژه­ای برای چیزی ... به کار می­رود، ما هیچ مفهومی از آن نداریم. عبارت «هیچ مفهومی نداریم» می­تواند آرشیو را از فهمی که شدیدا متاثر از ریشه‌های لغت­‌شناختی‌اش در واژه یونان باستان و واژه لاتینی آرکیویوم(یا آرکیوم) است، برهاند. دریدا در بررسی­های ریشه‌شناختی‌­اش کشف می­کند که «آرخه» به معنای «مکان شروع» مشتمل بر دو اصل است: در مفهوم هستی‌­شناختی‌اش به معنای مکانِ «آغاز» («جایی که چیزها آغاز می‌شوند») است، در حالی­که در مفهوم قانونی‌اش به معنای مکانِ «قانون» («جایی که مردان و خدایان فرمان می­‌رانند») است. بنابراین اصطلاح آرشیو بر ظهور فرامین طبیعی و ساختگی دلالت دارد. دریدا سپس این‌گونه ادامه می­دهد که «آرکیونِ» یونانی- که «آرخه» را مستقیما به «آرکیویوم» لاتینی ربط می‌دهد- جایگاه اختصاصی «حاکمان» در یونان باستان بوده است. «حاکمان» قضاتِ ارشد دولت بودند که از اسناد مهم دولتی پاسبانی می­کردند. بنابراین «آرخیون» مکانی خصوصی با وظایفی عمومی محسوب می‌شد. لذا اصطلاح لاتینی «آرکیوم» به مفهوم قانونیِ «آرخه» که به نهادینه کردن قانون اطلاق می­شد، بر می‌گردد. (از وبلاگ فلسفه آرشیو نوشته علی قدیمی)

در حالی که اغلب فیلسوفان بر این مسأله‌ تأکید دارند که ما چگونه یکدیگر را می‌فهمیم، دریدا با پافشاری بر پیچیدگی‌های نوع خاصِ فهم ما، بر این مسأله که ما چرا و چگونه یکدیگر را نمی‌فهمیم، تمرکز دارد. از نظر دریدا ما در این جهان در گونه‌ای تعلیق مدام قرار داریم که مانع فهم کامل ما از حقیقت آن می‌شود. حقیقتی که نه تنها ناپایدار است، بلکه در هنرها امری به غایت ناپایدارتر است. این در حالی است که این ناپایداری و تعلیق در فهم حقیقت، ضمن آنکه خود لازمه‌ی خلق اثر هنری است، به آن امکان یگانگی، بی‌همتایی و بی‌بدیل بودن نیز می‌بخشد. بدون آن، اثر هنری به فرمولی ریاضی‌وار تبدیل می‌شود که همگان قادر به انجام آن خواهد بود. لذا این پژوهش درصدد است بررسی ‌کند که چگونه هر برداشتی از اثر هنری، اتفاقاً خود به ناپایداری بیشتر در فهم و در حجاب فروماندگی حقیقت منجر خواهد شد و چگونه مخاطب اثر در مشارکتی فعّال و دائمی، هیچ‌گاه از تفسیر اثر رهایی نخواهد یافت. دو اصل مهمی که هنر و خصوصاً هنرهای معاصر برای دوام و بقا به آنها نیاز مبرم دارد و دقیقاً به همین دلیل است که شکوفا می‌شود‌.

ترجمه ماشینی: جابه‌جایی‌های کانتی خوانش جدید مهمی از نوشته‌های ژاک دریدا درباره دین و اخلاق ارائه می‌کند. ادیس میلر استدلال می‌کند که متون متأخر دریدا درباره دین، پرسشی درباره معنا و امکان «فلسفه دین» است. این اولین کتابی است که به طور کامل ادعای دریدا را در «ایمان و دانش: دو منبع «دین» در محدوده‌های عقل به تنهایی» درگیر می‌کند که ژست کانتی مذهب متفکر را «تنها در محدوده عقل» جابه‌جا می‌کند. میلر اصطلاحات این «جابه‌جایی» را مشخص می‌کند و کار دریدا را تلاشی برای اجرای چنین انتقالی می‌خواند. در طول راه، او زمینه جدیدی را در بحث ساختارشکنی و اخلاق مطرح می کند و نشان می دهد - برخلاف تفسیرهای اخیر از آثار دریدا - که لحظه ای اخلاقی در نوشته های دریدا وجود دارد که بدون در نظر گرفتن نقش تعیین کننده اخلاق کانت نمی توان آن را به درستی درک کرد. . نتیجه، پایدارترین نمایشی است که تاکنون از کمک ضروری کانت به اندیشه دریدا ارائه شده است.

ترجمه ماشینی: معجزه و ماشین نوعی "راهنمای خواننده" برای مقاله ژاک دریدا در سال 1994 "ایمان و دانش" است، که مهمترین اثر او در مورد ماهیت دین به طور کلی و در مورد اشکال بی سابقه ای است که امروزه از طریق علم و رسانه به خود می گیرد. این پیش زمینه اساسی برای درک مقاله دریدا، تفسیر سبک منحصر به فرد و شخصیت های اصلی آن (مانند کانت، هگل، برگسون و هایدگر) و ارزیابی ادعاهای فلسفی اصلی آن در مورد دوگانگی اساسی دین و رابطه خودایمنی غیرقابل اجتناب بین آن را فراهم می کند. دین، علم و رسانه. در طول مسیر، تحلیل عمیقی از رفتار دریدا با همه چیز از ماهیت وحی دینی، ایمان، دعا، فداکاری، شهادت، مسیحیت، بنیادگرایی و سکولاریسم تا شیوه‌ای که امروزه دین توسط جهانی‌سازی، علم فناوری و در سرتاسر جهان تغییر می‌کند، ارائه می‌کند. شبکه های مخابراتی اما معجزه و ماشین بسیار بیشتر از تفسیر یک متن دریدا است. از طریق ارجاعات به تعداد زیادی از آثار دریدا، چه در اوایل و چه در اواخر، مقدمه ای منحصر به فرد برای آثار دریدا به طور کلی ارائه می دهد. این نشان می‌دهد که یکی از بهترین راه‌ها برای درک اصطلاحات، مضامین، ادعاها، استراتژی‌ها و انگیزه‌های ساختارشکنی دریدی از اوایل دهه 1960 تا 2004، خواندن انتقادی و صبورانه، در روح و متن آن، متنی نمونه است. به عنوان «ایمان و معرفت». سرانجام، «معجزه و ماشین» تلاش می‌کند با خواندن «ایمان و دانش» در کنار «ایمان و دانش» یک اثر کلاسیک داستانی آمریکایی که کم و بیش با آن هم‌زمان است، ایده‌های دریدا درباره دین را به آزمون بگذارد، رمان «دنیای زیرین» 1997 دون دلیلو، رمانی که همین موضوع را بررسی می‌کند. رابطه ایمان و دانش، دین و علم، وحی دینی و شبکه جهانی وب، مسیحیت و سلاح های کشتار جمعی در یک کلام، در دو کلمه معجزه و ماشین

چند ساعت پس از حمله هاي تروريستي ۱۱ سپتامبر و تنها چند هفته پس از آن، جيووانا بورادوري در شهر نيويورك با يورگن هابرماس و ژاك دريدا جداگانه به گفتگو نشست. هابرماس و دريدا در اين گفتگوها به ارزيابي اهميت زيانبارترين حمله تروريستي كه تاكنون رخ داده است پرداخته اند. اين گفت وگو حاصل عرصه رويارويي ميان دو تن از تأثيرگذارترين متفكرين روزگار ماست كه در آن هابرماس و دريدا براي نخستين بار بر تعارض خود چيره شده اند و پذيرفته اند كه در كنار يكديگر ظاهر شوند. بورادوري در پيشگفتار كتابي كه از اين گفت وگوها فراهم آمده، خاطرنشان مي كند كه فلسفه مي تواند سهم بسيار ارزشمندي در فهم تروريسم داشته باشد. همانگونه كه آسيب هاي بار آمده از استعمار، تماميت خواهي و يهودي سوزي تاريخ سده بيستم را رقم زد، تاريخ سده بيست ويكم نيز با تروريسم جهاني رقم خورده است. هر يك از اين گفتگوها، به همراه نوشته اي در نقد آن، ابعاد چالشي را كه پيش روي ماست بررسي مي كند. گفتگوي هابرماس نوعاً فشرده، موجز و به گونه اي برازنده سنتي ست، گفتگوي دريدا، از سوي ديگر، خواننده را با خود در مسيري درازآهنگ، پرپيچ و خم و پيش بيني نشدني پيش مي برد. با اين حال، گاه همسويي هاي نامنتظره در ميان آن دو سربرمي آورد. هر دو عميقاً نسبت به مفهوم «تروريسم» بدگمان اند، و گذار از قوانين بين المللي كلاسيك - كه بر الگوي دولت - كشور استوار است - به نظمي جهان - وطن بر پايه اتحاد قاره اي را ضروري مي بينند. دريدا و هابرماس در حين شكافتن و بازبستن عناصر مجموعه آنچه كه ما به گمان خود درباره تروريسم مي دانيم، به تدريج از زبان بازي معمول و آشناي اجتماعي و سياسي كه به گونه اي فزاينده در ميان خير و شر قطبيده شده است، فاصله مي گيرند.