جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این آخرین کتاب نوشته جان رالز فقید، که از سخنرانی‌ها و یادداشت‌های مکتوب برای دوره طولانی‌مدت او در مورد فلسفه سیاسی مدرن مشتق شده است، روایتی از سنت سیاسی لیبرال توسط محققی را به خوانندگان ارائه می‌دهد که از نظر بسیاری به‌عنوان بزرگ‌ترین شارح معاصر فلسفه پشت‌سر است. آن سنت او نوشت، هدف رالز در سخنرانی‌ها «شناسایی ویژگی‌های محوری‌تر لیبرالیسم به عنوان بیان مفهومی سیاسی از عدالت زمانی بود که لیبرالیسم از درون سنت مشروطیت دموکراتیک نگریسته شود». او این کار را با نگاه کردن به چندین رشته که سنت‌های لیبرال و دمکراتیک قانون اساسی را تشکیل می‌دهند، و به شخصیت‌های تاریخی که به بهترین نحو این رشته‌ها را نمایندگی می‌کنند، انجام می‌دهد - از جمله پیمانکاران هابز، لاک و روسو. سودگرایان هیوم، سیدگویک و جی. اس. میل. و مارکس را منتقد لیبرالیسم می دانستند. سخنرانی های رالز در مورد اسقف جوزف باتلر نیز در یک پیوست گنجانده شده است. سخنرانی‌های رالز در مورد این شخصیت‌ها که به طور مداوم در طول سه دهه اصلاح و اصلاح می‌شد، دیدگاه‌های در حال توسعه و تغییر او را در مورد تاریخ لیبرالیسم و دموکراسی منعکس می‌کند - و همچنین اینکه او چگونه کار خود را در رابطه با آن سنت‌ها می‌دید. این جلد با تحلیل‌های روشن و دقیقش از دکترین قرارداد اجتماعی، فایده‌گرایی، و سوسیالیسم - و تأثیرگذارترین طرفداران آنها - در سنت‌هایی که توضیح می‌دهد، جایگاه مهمی دارد. این سخنرانی‌ها که با شکیبایی و کنجکاوی مشخص رالز مشخص شده‌اند و توسط شاگرد و دستیار آموزشی او، ساموئل فریمن، با دقت ویرایش شده‌اند، آخرین افزودنی مناسب برای آثار او و همچنین به تاریخ فلسفه سیاسی هستند. (20070420)

ترجمه ماشینی: جان رالز (1921-2002) یکی از تأثیرگذارترین متفکران قرن بیستم است. فلسفه سیاسی معاصر توسط ایده های اصلی او تغییر شکل داده است و بیشتر کارهای جاری در این رشته پاسخی به آنها است. این کتاب به معرفی ایده‌های محوری او و بررسی سهم آنها در اندیشه سیاسی معاصر می‌پردازد. در بخش اول کتاب کاترین اودار بر مفهوم رالز از عدالت سیاسی و اجتماعی و توجیه آن همانطور که در کتاب پیشگامانه‌اش A Theory of Justice ارائه شده است، تمرکز می‌کند. این شامل بررسی مستمر فلسفه اخلاق رالز و تز اصلی آن، تقدم عدالت، رابطه پیچیده بین دیدگاه‌های رالز و فایده‌گرایی، و مشهورترین مفهوم او، دستگاه موقعیت اصلی است. در نیمه دوم کتاب، اودار دغدغه‌های عملی‌تر رالز برای ثبات و اجماع سیاسی، شهروندی و عدالت بین‌المللی را بررسی می‌کند و تداوم بین این نگرانی‌ها و کارهای قبلی‌اش را نشان می‌دهد. در سرتاسر، اودار ایده‌های رالز را با ارائه حسی از توسعه تاریخی آن‌ها، که بر انسجام فکری اندیشه او تأکید می‌کند، زمینه‌ای می‌کند. حرکت بین اخلاق و سیاست که مشخصه آثار رالز است و باعث غنای فلسفه او می شود، مشکلات مهمی را نیز برای آن ایجاد می کند. جان رالز بیان روشن را با تجزیه و تحلیل روشنگرانه ترکیب می کند و چارچوبی تفسیری و انتقادی ارائه می دهد که به شکل گیری بحث های جاری پیرامون کار رالز کمک می کند.

ترجمه ماشینی : اگرچه ویتگنشتاین اغلب در قبال به اصطلاح مرگ انسان، همانطور که در قرن گذشته گفته شد، مسئول شناخته می‌شود، هیچ توضیح مفصلی از جایگزین او برای روایت سنتی یا دکارتی از انسان تاکنون در دسترس نیست. سوبژکتیویته پس از ویتگنشتاین با رجوع به چندین بخش از آثار بعدی ویتگنشتاین قصد دارد این شکاف را پر کند. با این حال، با بحث در مورد انتقاداتی که بازاندیشی سوبژکتیویته دریافت کرد، به بحث در مورد موضوع دکارتی و نابودی آن کمک می کند، زیرا استدلال شده است که چرخش ضد دکارتی در فلسفه قاره ای منجر به از دست دادن مرکزی برای هر دو شده است. اخلاق و سیاست این کتاب با بررسی بیشتر مفاهیم روایت ویتگنشتاینی از انسان، روشن می‌سازد که دیدگاه غیر دکارتی در مورد این موضوع لزوماً از نظر اخلاقی و سیاسی بی‌تفاوت نیست. علاوه بر این، استدلال می کند که بحث های اخلاقی و سیاسی نباید به طور خودکار در بحث در مورد ماهیت انسان اولویت داشته باشند. >

ترجمه ماشینی : این کتاب با افشای اسطوره «دو ویتگنشتاین»، شرح مفصلی از وحدت در اندیشه ویتگنشتاین از Tractatus تا تحقیقات فلسفی ارائه می‌کند. برخلاف تفاسیر اخیر در ادبیات، این روایت داستان آشکار شدن یک دیدگاه واحد نیست، بلکه داستان یک گفتگوی جاری و منطق درونی آن است. ویتگنشتاین در طول زندگی حرفه‌ای خود استدلال می‌کرد که مشکلات فلسفی در مورد ضروری و غیرممکن از یک سو، و در مورد معنادار و مزخرف از سوی دیگر، ممکن است با توضیح استفاده از زبان معمولی حل شوند. این رویکرد همیشه بر یک استراتژی، یعنی زمینه‌گرایی تکیه داشت. او متن‌زدایی را منبع اصلی سردرگمی فلسفی معرفی کرد و استدلال کرد که درک فلسفی شامل قرار دادن مفاهیم در زمینه‌های هنجاری است که در آن کار می‌کنند. این بازسازی انتقادی به درک فلسفه ویتگنشتاین کمک می کند و بحث های معاصر در مورد ضرورت، قابل فهم بودن و هنجاری بودن زبان را روشن می کند.

ترجمه ماشینی : نوشته های حفظ شده در دست نوشته های ویتگنشتاین از سال 1945 تا 1949، پس از اتمام بخش اول پژوهش های فلسفی، عمدتاً به ماهیت برخی مفاهیم روانشناختی مربوط می شود. یواخیم شولت در این کتاب از این دست‌نوشته‌ها - نه برگزیده‌هایی که تاکنون از آنها منتشر شده است - به‌عنوان مبنایی برای بازسازی استدلال‌های اصلی و تبیین‌های مفهومی که ویتگنشتاین در آن دوره توسعه داده است، استفاده می‌کند. یکی از موضوعات اصلی ارتباط بین واکنش های غریزی، زمینه زبانی و غیرزبانی و تسلط بر یک تکنیک است. این ارتباط از طریق روشن شدن مفاهیم تجربه، احساس و درک کشف می‌شود - توضیحی که کمک‌های روشن‌کننده‌ای به فلسفه روان‌شناسی، زیبایی‌شناسی و نظریه معنا می‌دهد. افکار ویتگنشتاین در مورد منطق زبان و تأملات او در مورد مفاهیم روانشناختی به هم نزدیک هستند. این را بحث او در مورد پارادوکس مور نشان می‌دهد، که نور جدیدی هم بر محدودیت‌های تحلیل منطقی و هم بر ویژگی‌های عجیب مفاهیم باور، مفروض و ادعا می‌افکند. نسخه اصلی آلمانی این کتاب به‌عنوان یک اثر برجسته علمی که بینش‌های منحصربه‌فرد و ارزشمندی را ارائه می‌دهد، مورد استقبال گسترده قرار گرفت. دکتر شولت با ترجمه آن به انگلیسی روان، و در عین حال غنی سازی آن با اصلاحات و اضافات مختلف، اثر مهمی را برای جامعه علمی وسیع تری به ارمغان آورده است.

ترجمه ماشینی : این اثر مسیر خود را با ارجاع به زرتشت نیز از نیچه تعریف می کند. نویسنده از زرتشت برای انعکاس اینکه چگونه درک ما با حالت های عاطفی پیوند خورده است، استفاده می کند، به ویژه خنده، ترس، هیبت و امید. این کتاب ما را دعوت می کند تا درباره چگونگی غلبه بر برخی بن بست های مرتبط تفکر تحلیلی، هرمنوتیکی و (پسا) ساختارشکنی معاصر تجدید نظر کنیم. نویسنده به دنبال گفت و گو با متون و خواننده است و به تدریج امر اخلاقی را به منصه ظهور می رساند. به قول نویسنده: بیشتر آثار درباره نیچه درباره او صحبت می کنند، کمتر او را مورد خطاب قرار می دهند، خیلی کمتر خواننده را به همراهی او دعوت می کنند. زمان یک برنامه سفر دیالوگ است

ترجمه ماشینی : رئالیست فیزیکی به شدت با تفسیری که تحلیل زبانی ارائه می‌کند مورد توجه قرار گرفت، بنابراین او نیز تغییر کرد. اما در آن زمان، که تقریباً در دهه دوم قرن بیستم بود، آنها بدون شک دیدگاه های خود بسیار نزدیک بودند. راسل در سخنرانی های سال 1918 در مورد اتمیسم منطقی، تأثیر ویتگنشتاین را در چندین جا تصدیق کرد. اگر راسل در مورد اتمیسم منطقی سخنرانی نمی کرد، ویتگنشتاین شاید تراکتاتوس را نمی نوشت، یا حداقل نظراتی را که در آنجا بیان می شد حفظ نمی کرد. مسلماً این که تراکتاتوس را می‌توان به عنوان تفسیری بر سخنرانی‌های راسل در سال 1918 تعبیر کرد، به معنای بزرگی درست است. ویتگنشتاین مطمئناً آنها را نشنیده بود، اما، همانطور که راسل گفت، موضوعات با هم مورد بحث قرار گرفتند. و بدهی تراکتاتوس به دیدگاه های مطالب سخنرانی ها آشکار است. از آنجایی که ویتگنشتاین شاگرد و راسل معلم بود، علیرغم تأثیر متقابل، ممکن است فرض کنیم که تأثیر بیشتر اثر راسل بوده است. هیچ فضایی وجود ندارد که بتوان در آن به تحلیل کامل پیشینیان ویتگنشتاین و تأثیراتی که بر وی وارد شد پرداخت. علاوه بر این، داده های کافی وجود ندارد. با این حال، یک سرنخ به ما داده شده است. یکی از دوستان او به ما اطلاع داده است که ویتگنشتاین در روش فلسفی خود 1 «افلاطون را خوانده و از آن لذت می‌برد» و «ویژگی‌های همبستگی را می‌شناسد»، اگرچه به یقین گفته نمی‌شود که ویتگنشتاین خواننده بزرگی در فلسفه بوده است.