جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: تا پیش از سال 2011، تخیل مردمی خاورمیانه مسلمان را تغییرناپذیر و غیرقابل تغییر می دانست که در سنت ها و تاریخ خود منجمد شده بود. آصف بیات در کتاب «زندگی به مثابه سیاست» استدلال می‌کند که چنین پیش‌فرض‌هایی نمی‌توانند روش‌های معمول و در عین حال مهمی را که مردم عادی از طریق اعمال روزمره تغییر معنادار ایجاد می‌کنند، تشخیص دهند. این کتاب به‌موقع و پیشگویانه برای اولین بار چند ماه قبل از انتشار بهار عربی در سراسر منطقه منتشر شد و اقدامات مداوم اعتراض، تمرین و اقدام مستقیم روزانه را روشن می‌کند. ویرایش دوم شامل سه فصل جدید درباره بهار عربی و جنبش سبز ایران است و به طور کامل به روز شده است تا رویدادهای اخیر را منعکس کند. در قلب، کتاب مطالعه ای در مورد عاملیت در مواقع محدودیت است. علاوه بر اعتراض‌های جاری، میلیون‌ها نفر در سراسر خاورمیانه از طریق کشف و ایجاد فضاهای اجتماعی جدید که در آن ادعاهای خود را به گوش می‌رسانند، تحول ایجاد می‌کنند. این کتاب چشم‌گشا کمک مهمی به بحث‌های جهانی درباره معنای جنبش‌های اجتماعی و پویایی تغییرات اجتماعی می‌کند.

ترجمه ماشینی: این بررسی تحلیلی معرفت شناسی ابن خلدون با محوریت فصل ششم مقدّمه است. ابن خلدون در این فصل با عنوان کتاب علم، ایده‌های کلی خود را درباره دانش و علم و ارتباط آن با سازمان اجتماعی بشر و ایجاد تمدن ترسیم می‌کند.

ترجمه ماشینی: انقلاب یک ناپیوستگی است: یک نظم سیاسی جایگزین نظم دیگر می شود، معمولاً از طریق هر ابزار خشونت آمیزی که در دسترس است. تئوری‌های مدرن انقلاب‌ها تمایل دارند انقلاب فرانسه در سال 1789 را با دویست سال بعد از سقوط اتحاد جماهیر شوروی کنار بگذارند، اما قیام‌های جهانی معاصر - با دلایل و پیامدهای واقعاً چندگانه‌شان - می‌توانند توانایی ما را برای درک آن‌ها تحت تأثیر قرار دهند. در این کتاب معتبر جدید، سعید امیر ارجمند به دوران باستان می رسد و نظریه یکپارچه انقلاب را مطرح می کند. انقلاب داستان‌های شورش‌های پیشامدرن از جهان باستان و همچنین شورش‌های اروپای قرون وسطی و رویدادهای اخیر را تا بهار عربی ۲۰۱۱ روشن می‌کند. آنهایی که هدفشان فرسایش است - اما به طرز متناقضی اقتدار خود را افزایش می دهند. او به ما می‌گوید که انقلاب‌های گذشته می‌توانند دلایل انقلاب‌های حال و آینده را روشن کنند: تا زمانی که دولت‌های متمرکز قدرتمند باقی بمانند، فضایی برای ادغام بیشتر و شاید نیرومندتر افراد محروم از حقوق سیاسی وجود خواهد داشت.

هویت چیست؟ من ما را چگونه میشود تعریف و تحدید کرد؟ آیا هویت ایرانی را میتوان دارای یک عنصر لایتغییر فرض کرد؟ برخی مانند دکتر ندوشن معتقد به یک جوهر ایرانیت هستند و برخی مانند دکتر سید جواد طباطبایی تلاش میکنند بر روی این عنصر ایرانیت جهانی ایرانی بنا کنند ولی اندیشمندان دیگری چون آقای مصطفی ملکیان اعتقادی به این جوهر گرایی در زمینه هویت ملی نیستند. در درس‌گفتار باب هویت، ملیت، قومیت و ایرانیت» من تلاش نمودم زمینه های بحث را پی ریزی کنم و در درسهای آتی به مسائل بنیادین در این خصوص بیشتر بپردازم. البته من ادعای اصلیم این است که دعوای بین هگل و کی ئه رکه گورد یعنی نظام های فلسفی و تفکر اگزیستانسیال در همه حال در جریان است و محدود نمودن مفهوم هویت در قالب نظم هگلی حذف امکانهای بیشمار زیست انسانی است.

در میان کلاسیک‌های جامعه‌شناسی ماکس وبر جدی‌تر از دیگران به «فلسفه‌»ی این علم نوظهور پرداخت. مداخلات او در فلسفه‌ی علوم اجتماعی را باید در زمینه‌ی تاریخی مناقشاتی فهمید که پیشتر، از اوایل دهه‌ی ۱۸۸۰، میانِ کارل مِنگر (پیشوای مکتب اتریشیِ اقصاد) و گوستاو اشمولر (مهمترین نماینده‌ی مکتب تاریخی آلمان در اقتصاد و حقوق) درگرفته بود و از آن، نظر به اهمیت تعیین‌کننده‌اش، به «نبرد روش‌‌ها» تعبیر می‌شد. محوری‌ترین پروبلماتیکِ «نبرد روش‌ها» بر گرد پرسش از جهانشمولیت یا نسبیت تاریخی خودِ علم‌الاجتماع می‌چرخید. منگر به علم جهانی فکر می‌کرد و اشمولر به علمی آلمانی. کم‌وبیش همزمانِ این بحث‌ها در متن سنت تازه‌جان‌گرفته‌ی نوکانتیسم نیز بحث‌هایی جدی در میان بود بر سر شرایط امکانِ تأسیس «علم روح» یا همان علوم انسانی و اجتماعی. از هرمان کوهِن، پل ناتورپ و ارنست کاسیرر در مکتب ماربورگ تا ویلهلم ویندلباند و هاینریش ریکرت در مکتب هایدلبرگ، بحث بر سر این بود که چگونه می‌توان از مجرای «بازگشت به کانت» به منطق علوم انسانی در مقام علومی مستقل از علوم طبیعی اندیشید. مباحث ماکس وبر در کتاب «فلسفه‌ی علوم اجتماعی» (که شامل مقالاتی است که وی در دو دهه‌ی اول قرن بیستم نگاشت) در حُکم مشارکت خلاقانه‌ی اوست در مناقشاتی که پیشتر، چه به اتکای «نبرد روش‌ها» و چه به میانجی نوکانتیسم، درگرفته بود. وبر ‌کوشید از مجرای گفتگوی انتقادی با این سنت‌های فکری راه جدیدی برای تثبیت علوم اجتماعی در پیش بگیرد. در فایل‌هایی که به مرور در اینجا منتشر خواهم کرد اهم مواضع وبر در «فلسفه‌ی علوم اجتماعی» را به تفصیل به بحث گذاشته‌ام.

اعلامیهٔ برگزاریِ سمپوزیوم «اکنون، ما و شریعتی» بنام خداوند هستی و هم راستی «اکنون، ما و شریعتی»، عنوانی است که برای همایش علمی در تابستان در چهلمین یادمانِ شریعتی انتخاب شده است. مقوله «اکنون» به زمانه و زمینه اشاره دارد و منظور از «ما» همه کسانی‌اند که دغدغهٔ مسائل زمانه خود را دارند، و همچنین آنان که از طریق امتزاج افق خود با افق شریعتی سعی در مواجهه با معضلات و مسائل زمانه خود دارند. شریعتی متفکری چالش‌گر و نوآور بود. فکر و زندگی فکری و نیز زندگی شخصی او به پرسش کشیدن و چالش کشیدن «واقعیات» و «حقایقِ» زمانهٔ خود بود. وی اهتمام خستگی‌ناپذیری برای پاسخ دادن به این پرسش‌ها و ساختن بدیل‌های توجه‌برانگیز و راه‌گشا برای جوانان و درمندانِ زمانه داشت. وی از یکسو، در پیوند با میراث فکری، و از سوی دیگر با چشم‌اندازها و راه و روشی بدیع و در خورِ زمانه و زمینهٔ خود می‌اندیشید. افقِ فکری وی در «کویریات، اجتماعیات، و اسلامیات» او متجلی است. ما نیز امروزه در اکنونِ تاریخی خود نیازمند اندیشیدن در هر سه سپهر هستیم، و میراثِ شریعتی بیش از دیگر «گفتمان‌ها»، «سرمشق‌ها»، و مکاتب، چه جهانی و چه بومی، ظرفیت به‌کارگرفته شدن برای پاسخ‌گوئی و راه‌گشائی در آنها را دارد. در عینِ‌حال، اندیشهٔ شریعتی نیاز به بازخوانی دارد تا نیاز اندیشگانیِ اکنون ما را پاسخ گوید. رنجِ شریعتی از دردهای زمانه، امیدِ وی به آینده‌ای متفاوت، و نیز باور او به وجود ظرفیت‌های فرهنگی و انسانی ایرانی-اسلامی مقوّمات افقِ فکری وی بودند. ما اکنون از افق خویش با افق شریعتی هم‌سخن می‌شویم و در مواجهه با مسائلِ زمانه سعی در پاسخ‌گوئی به چالش‌ها به شیوه‌ای مانند شریعتی داریم. اکنون زمانهٔ جهانی شدنِ سلطه‌گرانهٔ سرمایه‌داری و تلاشِ قدرت‌های بازدارندهٔ آدمیان از تعیینِ سرنوشت‌ خود است تا همچنان میدان عمل برای سلطه گران محفوظ ماند. در همین فضاست که پوچی، فقدانِ معنا، لذت‌جوئی و مصرف‌گرائیِ مفرط، ترویج و تهییج می‌شود و باعث به حاشیه و خفا راندنِ آزادی‌خواهی و عدالت‌جوئی شده است. «خیر، زیبایی، و حقیقت»، آرمان‌خواهی و دوستی، جایِ خود را به پروژه‌های ثروت‌اندوزی و حرص و هوس‌های خفیف و ویران‌گر داده است. ظهورِ نولیبرالیسم خشن و مفرط از سویی، و بنیادگرائیِ بی‌بنیادِ ترور و ستیزه، از دیگر سو، جهانِ اکنونِ ما را آکنده از غلبهٔ «زر و زور و تزویر» ساخته است، و لذا، دین‌گریزی از یکسو، و نیاز به معنویت و دوستی، از سوی دیگر، سیمای عالم ما را ترسیم می‌کند. شریعتی در ادامهٔ میراثِ فکری رهائی‌بخش با شاخصهٔ ایرانی و اسلامی، با به چالش کشیدن گفتمان‌های مسلط زمانه، از «بازگشت» و ساختن «خویشتنی» نو سخن می‌گفت تا ورطهٔ تاریکِ دین‌گریزی و دیگرستیزی را تبدیل به چشم‌اندازی برای دریافتِ «معنایِ بودن» و «یافتنِ خویشتن» نماید. وی در این‌راه با رنجبرانِ زمانه همراه شد و خود رنج بسیار برد. تخطئه و متهم‌شدن را شریعتی در زمانهٔ خویش بسیار تجربه و تحمل کرد، اما نگذاشت آنچه دیگران برای خاموشی وی می‌کردند مانع تفکر و طی طریقِ رهائی‌بخش وی شود. این خود وجهِ بارزی از نوع خاصِ «گفتار» شریعتی است. امروزه، هنوز برخی بدون خواندن شریعتی و صرفا با شنیده‌های خود در دالان‌های تاریک قصد و خواستِ مغرضانه و سوداگرانه و تریبون‌های پرطمطراق و کین‌توزانهٔ خود، حکم برخطابودن و بلاموضوع بودنِ اندیشهٔ او می‌دهند، و جز عباراتی از زرادخانه‌های تبلیغاتیِ صاحبانِ ثروت و قدرت ره‌آورد دیگری برای مخاطبان ندارند! اکنون در همین فضا، کسانی از اهلِ اندیشه و دغدغه گردهم ‌آمده‌اند تا، به ‌تعبیرِ حکیمِ فردوسی که «تواند کسی این سخن بازداشت، چنان کاو گذارد بباید گذاشت»، افق‌های جدیدی را از طریقِ هم‌سخنیِ مضاعف با یکدیگر و با شریعتی بگشایند؛ و شاید که این همایش فرصتی باشد برای هم‌سخنی اصیل و آگاهی‌بخش. سمپوزیومِ «اکنون، ما و شریعتی»، در چهلمین سالگرد هجرت دکترعلی شریعتی، در تهران برگزار می‌گردد. نحوهٔ همکاری با هیئت علمی نیز متعاقبا در صفخهٔ ویژهٔ سایتِ بنیاد شریعتی اعلام خواهد شد. به این منظور، محورهای زیر توسطِ کمیتهٔ علمیِ همایش پیش‌نهاده شده است: ۱) تفکر «نوشریعتی»؛ شرایطِ امکانِ یک سرمشق/پارادایم؛ ۲) شریعتی، بازیابی جامعه و هویت؛ ۳) شریعتی، الهیاتِ رهایی‌بخش و مسئلهٔ زمانه؛ ۴) شریعتی و تحولِ دوران؛ ۵) شریعتی و امرِ اجتماعی؛ ۶) فلسفهٔ سیاسیِ شریعتی؛ ۷) شریعتی، جهانِ اسلام و نقد بنیادگرایی؛ ۸) ممیزاتِ پروژهٔ شریعتی در نسبت با سایر پروژه¬های «نواندیشی دینی». تهران، ۱۵ اسفند ۱۳۹۵، دبیرخانهٔ علمی سمپوزیوم