جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب حاضر با تبیین مفهوم مکتب و نگاهی به فقه اهل سنت و مکاتب معروف می پردازد و از چگونگی شکل گیری هر مکتب سخن می گوید ومبانی آن را بررسی می کند.عناوین اصلی کتاب عبارتنداز: فقیهان حله، مکتب فقیهان جبل عامل، مکتب محقق اردبیلی، مکتب علامه وحید بهبهانی، مکتب فیض کاشانی، مکتب صاحب جواهر، مکتب شیخ انصاری ، مکتب آیت الله بروجردی، مکتب امام خمینی و مکتب آیت الله خویی. نگاه ی نو و تطبیقی در استخراج مبانی مکاتب فقهی از منابع اصلی، اطلاعات کتاب شناسی، قلم روان و پرهیز از اطناب از ویژگی های کتاب حاضر است...

طرح مسئله خارج فقهی و فلسفی: حدود قلمرو سریان احکام فقهی. طرح پاسخ اجمالی با نظریه نوین؛ جسم سوم یا بدن عملی موضوع حکمت عملی. معیت جسم عملی با روح انسانی در مراتب وجودناسوتی و برزخی و قیامت کبری، و تشبیه تقریبی آن با فیلم سینمائی که هر قطعه آن بدنی دارد با شاکله رفتاری خاص و چون گناه و نفس عمل منکر جزاء بالفعل جهنمی و یا بهشتی میباشد، و حدت فعل و جزا گویای این حقیقت است که تمام افعال ما یا تمامی جسم افعالی موجود خارجیست که در تبلی السرائر عین معقول آن، عین محسوس میشود و جزاء متناسب در قدرات افعالی مشهود است. پس احکام الهی در تمام مراتب وجود تسری دارد.

این کتاب که در حال تدوین و طی مراحل پایانی خود است به شخصیت متکلم پرآوازه معتزلی قرن سوم و چهارم، یعنی ابوالقاسم بلخی کعبی می پردازد و می کوشد تا نمایی از اندیشه های کلامی، تفسیری و حدیثی او را از میان کتب باقی مانده از معتزله و دیگر کتب کلامی، تفسیری، فقهی و حدیثی بدست دهد.

قاعده «اهم و مهم» امروزه در همه عرصه‌ها سیطره خویش را نمایان ساخته و در مذاهب پنج‌گانه فقهی به شیوه‌های مختلفی مورد استناد واقع می‌شود و اساس آن، ادله و مبانی‌ای است که مذاهب مذکور برای حجیت این قاعده ذکر کرده‌اند. همه مذاهب خمسه، در اصل وجود این قاعده و لزوم برگزیدن امر اهم بر مهم هنگام تزاحم احکام در مقام عمل مشترک‌اند، لیکن ادله و مبانی شرعی قاعده در آن‌ها متفاوت است؛ یعنی در برخی ادله همچون کتاب و سنت مشترک‌اند و در ادله دیگر چون اجماع، عقل، قیاس، استحسان، مصالح مرسله و سد ذرایع اختلاف دارند. درنهایت، با توجه به معنای اصطلاحی «اهم و مهم» که در ادله و مبانی مذکور نمود یافته است، به این نتیجه رسیده‌ایم که این قاعده را عمدتاً بایستی در تزاحم احکام موردبررسی قرار داد. در باب تزاحم نیز توجه به مصالح و مفاسد، ترتب احکام، زمان و مکان از مواردی است که احراز کننده قاعده «اهمیت» شمرده می‌شود.

فاقد چکیده