جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از اساسی ترین مغضلات فرا روی بشر امروز، بحران آلودگی و تخریب محیط زیست است. بیشتر شاخه های علم، تلاش کرده اند با ارایه راهکارهای متفاوت، گامی در جهت حل این معضل بردارند. زبانشناسان نیز در شاخه نسبتا نوپایی از علم زبانشناسی، یعنی زبانشناسی زیست محیطی، سعی می کنند دین خود را نسبت به محیط زیست ادا نمایند. آنها با این پیش فرض که رابطه بین زبان و تفکر رابطه ای انکار ناپذیر است، معتقدند ریشه بسیاری از معضلات دنیای امروز جمله مشکل یاد شده را باید در ساختارهای زبانی بشر جستجو کرد. بر این اساس، تامل در این ساختارها و برنامه ریزی و مهندسی زبان می تواند زمینه ساز اصلاح نگاه ما به محیط زیستمان باشد. مقاله حاضر با بررسی مجموعه شعری صدای پای آب، از آثار سهراب سپهری، قابلیت های زبانی این مجموعه را از دیدگاه یاد شده مورد بررسی قرار داده است. نتایج بررسی حاکی از آن است که زبان و اندیشه سهراب در تعامل بالایی با تفکرات مطرح شده در زبانشناسی زیست محیطی است و به عبارتی، نوع زبان سهراب و دریچه ای که او از آن به هستی می نگرد با زبان فارسی رایج متفاوت است. این نوع رمز گذاری زبانی میتواند به عنوان نمونه و الگویی از یک حرکت سبز در زبان فارسی مورد توجه قرار گیرد.

ژاک لاکان (J.Lacan, 1901-1981)، روان کاو معاصر فرانسوی، در گسترش مفاهیم نظریه زیگموند فروید (S. Freud) سهمی بسزا دارد. او دیدگاه های فروید را در باب ناخودآگاه پذیرفت و آن را گسترش داد و گفت ضمیر ناخودآگاه ساختی زبان مانند دارد. این سخن لاکان، که تحت تاثیر نظریات زبان شناسی فردینان دوسوسور (F.De Saussure) نیز هست، راهی نوین در پژوهش های روان کاوی باز کرد. او روند رشد یک کودک را از بدو تولد تا بزرگ سالی در چهارچوبی از شناخت روان و زبان و با اصطلاحاتی نظیر «ساحت خیالی»، «ساحت نمادین»، «فاز آینه»، «فقدان»، «نام پدر»، و « ابژه دیگری کوچک و بزرگ» تبیین می کند.هدف از نگارش این مقاله نقد و بررسی شعر «تا انتها حضور» از منظر رشد روانی سوژه در نظریه روان کاوی لاکان است. با توجه به قرینه های یافت شده در این شعر نظیر «کلمات»، «گفت»، «واژه»، «صحبت»، و درون مایه اصلی این شعر (پدیدآمدن دگرگونی به سبب حضور زبان) که اساس نظریه لاکان، یعنی زبان، را القا می کند این نتیجه حاصل شده است که این روش برای بررسی این اثر کاربرد دارد. هم چنین با توجه به این باور پساساختارگرایان که «واقعیت یک متن زبان شناختی است»، نقد حاضر نیز موید نقد دیگری بر این اثر از منظر پساساختارگرایی است

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

این مقاله در دو بخش مجزا ولی مرتبط با هم، نقش استعاره در زندگی و مشکلات احتمالی ترجمه استعارات را به اختصار بررسی می کند.بخش نخست که اساسا مبتنی بر نظریات لیکاف، در کتاب استعاراتی که با آنها زندگی می کنیم، می باشد، نشانگر این امر است که نظام تصوری زندگی ما استعاری است و تعبیرات استعاری ما بر اساس این نظام شکل می گیرند و مثالهایی از زبان فوتبال، به عنوان محبوبترین ورزش ایران و جهان آورده شده که به خوبی موید این نظریه است. در تمامی این مثالها تصور استعاری این است که فوتبال یک جنگ است و تعبیرات استعاری ناشی از این تصور نیز از طریق مثالهای مرتبط بیان شده است و از آنجا که زبان فوتبال جز لاینفک زبان زندگی روزمره می باشد، به جاری بودن استعاره در زندگی واقف می شویم.در بخش دوم ضمن بررسی تقسیم بندی استعارات از دیدگاه نیومارک در می یابیم به همان اندازه که ترجمه بعضی استعارات، مانند استعاره های قالبی مشکل و در بعضی موارد غیرممکن به نظر می رسد، ترجمه استعارات ابداعی ساده است و در ضمن استعاره جدیدی، به نام استعاره نو، جدا از تقسیم بندی نیومارک معرفی می شود و تمامی این موارد با نمونه هایی از ترجمه اشعار سهراب سپهری توسط مسعود فرزان و دانشجویان درس کاربرد اصطلاحات در ترجمه نگارنده همراه می باشند.

داستان پرندگان در منطق الطیر عطار را می توان در رساله الطیرهای احمد غزالی، پورسینا، شهاب الدین سهروردی و حتی داستان حمامه المطوقه کلیله و دمنه، ریشه یابی کرد؛ اما زبان تمثیلی منطق الطیر از یکسوی و کاربرد تجانس آوایی ملایمی نظیر سیمرغ و سی مرغ در تبیین نظریه ی وحدت وجود، موجب امتیاز کتاب می شود.نگارنده این مقاله کوشیده است به ریشه شناسی منطق الطیر و تاثیر آن بر شاعر همروزگار ما، سهراب سپهری بپردازد. سپهری در کتاب هشتم خود یعنی ما هیچ مانگاه، از اقلیمی پررمز و راز که با سرزمین تمثیلی عطار همگون می نماید؛ سخن می گوید. عطار و سپهری، اگر چه ازنظر زمانی و شیوه و سبک بیان و زبان همسان نیستند اما از هسته اندیشگی یکسانی بهره می جویند. اندیشه هر دو عارفانه است: دور شدن از این خاک غریب، گذاشتن از وادیهای خوفناک و دره های شگفت، پیوستن به شهر گمشده آرمانی و رسیدن به شناختی که پس از "ترک علم" و "اردو زدن پشت دانایی" به دست می آید و این دو شاعر عرفان گرا را به هم می پیوندد. در این جستار همچنین، زمینه های تکوین پیوستگی و همگونی در اندیشه عرفانی عطار و سپهری بررسی می شود.

سهراب سپهری و آرتور رمبو که شاهد عدم توانایی زبان و محدودیت های آن بودند، کلام خود را با نوای سکوت همگام می سازند، سکوتی که حتی بر زبان نیز چیره می گردد. این دو شاعر از طریق تکنیک های زبانی و با به کارگیری مکث، سه نقطه؛ خطوط و یا حذف کلمات، به بیان ناگفته ها می پردازند.در حقیقت، آنها دو کیمیاگر سکوت هستند که در تمام آثار خود سکوت را به عنوان بستر کار قرار می دهند، بستری که زبان در آن متبلور می شود، سکوتی که خود گویا می گردد. بدین ترتیب، زبان سکوت از طریق کلمات گسسته، تصاویر ناتمام و اعمال حذف در ابیات به کلام آنها طراوتی خاص می بخشد.