جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: جان رالز در چند دهه گذشته تأثیر بسزایی در بسیاری از مباحث فلسفه سیاسی داشته است. این جلد قدردانی از لیبرالیسم سیاسی اوست، که بارها در طول زمان دستخوش تغییراتی شده است، با توجه به پیامدهای آن برای دولت قانون اساسی، حقوق بین‌الملل و تاریخ اندیشه‌ها.

چکیده ماشینی: "مسئله ای که این کتاب با آن درگیر است برای درک ارتباط لیبرالیسم رالز با امور بین الملل معاصر بسیار مهم است. بررسی این سوال که آیا جوامع غیرلیبرال مناسبی وجود دارند (یا می توانند) برای تعیین مرزهای مدارا در امور بین الملل ضروری است. اینها مرزهای جنگ عادلانه، کمک‌های بشردوستانه و مداخله، ثبات و عدالت هستند. آنها به ما می‌گویند که آیا یک مفهوم لیبرال از عدالت جهانی می‌تواند هدف یک اجماع همپوشانی بین جوامع اخلاقی و فرهنگی متمایز باشد یا خیر. آنت فورستر پذیرفته است. این چالش و مطالعه جذابی در مورد "تز صلح شایسته" ایجاد کرد که به دانشجویان و دانش پژوهان این رشته فرصت زیادی برای فکر کردن خواهد داد." - پیتر ساچ، دانشگاه کاردیف، انگلستان

ترجمه ماشینی: در کتاب «چرا لیبرالیسم سیاسی؟»، پل وایتمن تفسیر تازه، دقیق و قانع‌کننده‌ای از دلایل جان رالز برای گرفتن به اصطلاح «چرخش سیاسی» ارائه می‌کند. وایتمن به قول رالز می‌گوید که عدالت به‌عنوان انصاف به‌عنوان شکلی از لیبرالیسم سیاسی به‌دلیل ناهماهنگی که رالز در برخورد اولیه‌اش با ثبات اجتماعی پیدا کرده بود، بازسازی شد. او استدلال می‌کند که ناهماهنگی با شناسایی تهدیدهای ثبات که رالز اولیه به آن توجه می‌کرد، بهتر دیده می‌شود. یکی از این تهدیدها که اغلب توسط خوانندگان رالز نادیده گرفته می‌شود، این تهدید است که عدالت یک جامعه منظم با معضل عمومی زندانیان تضعیف می‌شود. نشان دادن چگونگی تلاش رالز «نظریه عدالت» برای جلوگیری از این تهدید، نشان می‌دهد که بخش سوم آن کتاب که بسیار مورد غفلت قرار گرفته‌است، به‌طور قابل‌توجهی علاقه‌ی فلسفی بیشتری دارد، و تمرکز بسیار بیشتری نسبت به آنچه که عموماً قدردانی می‌شود، دارد. ویتمن تلاش‌های رالز را برای نشان دادن پایداری یک جامعه عادلانه به دقت بازسازی می‌کند و به همان اندازه با دقت نشان می‌دهد که چرا رالز فکر می‌کند این استدلال‌ها با سایر بخش‌های نظریه او سازگار نیست. ویتمن سپس نشان می‌دهد که تغییراتی که رالز در دیدگاه خود بین «نظریه عدالت» و «لیبرالیسم سیاسی» ایجاد کرد، ناشی از تلاش او برای رفع ناسازگاری است و نشان می‌دهد که در نهایت می‌توان از خطر دوراهی زندانی تعمیم‌یافته جلوگیری کرد. بازیابی دو رویکرد رالز در مورد ثبات به پاسخگویی به سؤالات بحث برانگیز در مورد نقش جایگاه اصلی و پایه های عدالت به عنوان انصاف کمک می کند. نتیجه خوانشی قدرتمند و یکپارچه از آثار رالز است که چرخش سیاسی او را توضیح می دهد و درگیری پایدار او را با برخی از عمیق ترین دغدغه های زندگی بشر نشان می دهد.

ترجمه ماشینی: این کتاب اولین بازسازی مفصل از آثار متأخر جان رالز است که شاید تأثیرگذارترین فیلسوف قرن بیستم بود. رساله رالز در سال 1971، نظریه عدالت، انبوهی از تفسیرها را در مورد «عدالت به مثابه انصاف» برانگیخت، مفهوم او از عدالت برای یک جامعه سیاسی آرمانی، مستقل و مدرن. بیشتر آن تفسیر رالز را دفاع از سرمایه داری دولت رفاهی می دانست که در اروپای غربی و ایالات متحده یافت می شود. توجه کمتری به کتاب رالز در سال 2001 با عنوان عدالت به عنوان انصاف: یک بیان مجدد شده است. در بیان مجدد، رالز نه تنها اساساً استدلال «موقعیت اصلی» را برای دو اصل عدالت به‌عنوان انصاف دوباره فرموله می‌کند، بلکه رژیم‌های سرمایه‌داری را به عنوان تجسم‌های ممکن رد می‌کند. ادموندسون تئوری غیر ایده‌آل رالز را بیشتر توسعه می‌دهد، که وقتی در جامعه‌ای قرار می‌گیریم که از عدالت فاصله زیادی دارد، ما را راهنمایی می‌کند.

ترجمه ماشینی: در این کتاب، جفری برکوسن تأثیرات عظیم و در عین حال عمدتاً ناشناخته ژان ژاک روسو و گئورگ ویلهلم فردریش هگل را بر جان رالز، مهم‌ترین فیلسوف سیاسی قرن بیستم، ارائه می‌کند. در حالی که تأثیر مستند امانوئل کانت بر رالز عمیق و عمیق است، ویژگی‌های کانتی و تفسیر عدالت به‌عنوان انصاف، کل داستان را در مورد آن دکترین بیان نمی‌کند. برکوسون با تکیه بر سخنرانی‌های رالز درباره تاریخ فلسفه اخلاق و سخنرانی‌های او درباره تاریخ فلسفه سیاسی، گزارش دقیق‌تر و دقیق‌تری از فلسفه اخلاقی و سیاسی رالز در پرتو این تأثیرات ناچیز به خواننده ارائه می‌دهد. این تصویر جدید و غنی‌تر از فلسفه سیاسی رالز نشان می‌دهد که تصور رالز از معقول‌بودن - تصور او از نوع و میزان تعهدات ما در قبال افرادی که با آن‌ها درگیر همکاری اجتماعی هستیم - به‌طور آشکاری خواستارتر و در نتیجه جذاب‌تر از بسیاری است. مفسران و منتقدان فرض می کنند. رالز به روسو و هگل روی می‌آورد، که هر دو تصاویر جذابی از شهروندی درگیر ارائه می‌دهند که شایسته تقلید است.