جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫با وجود اينکه شيعيان بنگال هند 163 سال(1717م – 1880م) در اين کشورحکومت داشتهاند؛ ليکن تا کنون شناخته نشدهاند. پژوهش حاضر به بررسي تاريخ تشيع در بنگال هند و معرفي دانشمندان وشخصيتهاي معروف شيعه پرداخته است و علاوه بر اين، اشارهاي به وضعيت کنوني ايشان نيز داشته است. اين تحقيق داراي پنج فصل است. فصل اول به تاريخ، جغرافياي ايالت بنگال، و وضعيت ديني، اقتصادي وسياسي بنگال احتصاص يافته است. دين رسمي اين ايالت هندوئيسم است. از نقطه نظر قومي، بنگال هويت منحصر به فرد دارد و از نقطه نظر فرهنگي، بنگال هند نژادي جدا از همسايگان خود ندارد. در فصل دوم، چگونگي ورود اسلام به بنگال و تاريخ پس از آن بيان شده است. نخستين بار در سال 615م تبليغ اسلام در سرزمين بنگال توسط گروهي از اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم که در مسير چين در سواحل بنگال اقامت کوتاهي داشتند، انجام پذيرفت. پس از آن، ورود بازرگانان، مبلغان، عارفان و جهانگردان به اين سرزمين آغاز گرديد و با سفر دانشمندان عرب به ايران تحرک بيشتري يافت. محمد اختيار الدين بن بختيار خلجي، اولين دولت اسلامي را در بنکال تأسيس کرد. در فصل سوم، تاريخچه تشيع در بنگال بيان شده است. در مورد ورود شيعيان به بنگال، اطلاع دقيقي در دست نيست. امًا اين نکته قطعي است که آنها از طيف بازرگانان، علما، عارفان و جهانگردان عرب و ايران بودند. مذهب تشيع در قرن شانزدهم ميلادي توسط صوفيان در اين سرزمين گسترش يافت. در فصل چهارم، دانشمندان، شاعران، مساجد، مراکز ديني، و مراکز علمي و هنري بنگال که به دوران حکومت شيعيان اختصاص دارد، معرفي شدهاند. در فصل پاياني وضعيت فعلي شيعيان در بنگال بررسي شده است. شيعيان بنگال در حال حاضر از تمام فرقهها و مذاهب موجود در بنگال،در تمام زمينهها عقب ماندهاند. علت اصلي عقب ماندگي ايشان بيسوادي آنان است. همچنين آنها از نظر اقتصادي، از سايرين عقب ماندهاند. تهاجم فرهنگي هم بر جامعه شيعيان غالب شده است.

کتابی مشهور در زمینه تاریخ اسلام است که توسط ابن کثیر دمشقی (701-774ق) تالیف شده است. او به سبب «البدایه و النهایه» تاثیرپذیری از شرایط زمانی، مکانی و به ویژه استادانی مانند ابن تیمیه، مواضعی ضد شیعی دارد. این پژوهش درصدد نقد تاریخ نگاری ابن کثیر در زمینه تشیع در کتاب مذکور، از طریق بررسی کلی روش ها و رویکردهای نگارنده است. متن پیش رو در قالب نقد سندی، محتوایی، و روشی تاریخ نگاری مولف، سامان یافته است. مهم ترین نقدها عبارتند از: تناقض های درونی؛ مخالفت با قرآن، سنت، و تاریخ؛ «گزینش و حذف»، «پذیرش و رد» متعصبانه. در تحلیل کلی، این نتیجه به دست می آید که مولف، از یک سو، با هدف توجیه اعتقادات مذهبی خاص خود، و از سوی دیگر، به سبب گرایش های ضدشیعی خود، هرگاه گزارشی تاریخی را با بینش ها و گرایش هایش ناهمخوان یافته حذف، رد، تحریف، و یا توجیه کرده است.