جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: پل فایرابند در میان مهیج ترین و تأثیرگذارترین فیلسوفان علم قرن بیستم قرار دارد. این بازسازی ایده های در حال توسعه او ملاحظات تاریخی و سیستماتیک را با هم ترکیب می کند. بخش اول به بررسی سه تأثیر اصلی بر رشد فلسفی فایرابند می‌پردازد: فلسفه متأخر ویتگنشتاین، عقل‌گرایی انتقادی پوپر و تأثیرات تجربی ارنهافت. بخش دوم بر توسعه فایرابند و استفاده از مفهوم قیاس‌ناپذیری در قلب نقدهای فلسفی او متمرکز است و رابطه او با رئالیسم را بررسی می‌کند. فایرابند در ابتدا مفهوم غیرقابل مقایسه را از ایده هایی که در Duhem یافت، توسعه داد. او از مفهوم قیاس‌ناپذیری برای حمله به اشکال مختلف محافظه‌کاری مفهومی در فلسفه و علوم طبیعی استفاده کرد. او مخالف بسیاری از دیدگاه‌ها به این دلیل است که آزادی لازم برای ایجاد دیدگاه‌های جایگزین را محدود می‌کنند و در نتیجه مانع پیشرفت علمی می‌شوند. برخلاف تصور عمومی، او هرگز یک واقع گرا علمی نبود. بخش سوم، برداشت کثرت گرایانه فایرابند از دانش را در چارچوب روش فلسفی کثرت گرایانه او بازسازی می کند. فایرابند یک پلورالیست فلسفی بود که به دنبال پیشرفت، کثرت گرایی را تمرین می کرد.

ترجمه ماشینی: به طور گسترده فرض می شود که کلمه باور طبقه خاصی از حالات ذهنی را مشخص می کند، نگرش به نمایش دادن چیزی به عنوان مورد. این کتاب با تمرکز بر نقشی که مفاهیم روان‌شناختی در زبان بازی می‌کنند و نحوه استفاده از آنها در عمل، نقد بازنمایی‌گرایی را ارائه می‌کند. با ارائه یک مفهوم جایگزین از معنای آنها، راه جدیدی برای مقابله با پارادوکس مور پیدا می کند.

ترجمه ماشینی: این مجموعه که در سال 1970 تأسیس شد، آثاری را منتشر می‌کند که یا مطالعات تاریخ فلسفه را با رویکردی نظام‌مند ترکیب می‌کند یا مطالعات نظام‌مند را با بازسازی‌هایی از تاریخ فلسفه گرد هم می‌آورد. مونوگراف ها به زبان انگلیسی و آلمانی منتشر می شوند.

ترجمه ماشینی: آنچه فکر می کنیم چقدر به آنچه می خواهیم بستگی دارد؟ موضع بسیار مورد بحث دکارت اغلب به این معنا تفسیر شده است که ما یک عقیده را نتیجه یک تصمیم می گیریم. آرائوخو در کتاب شکاکیت، آزادی و خودمختاری با این تفسیر مخالفت می‌کند و ادعا می‌کند که ما فقط از طریق توجه گزینشی بر نظرات خود کنترل داریم. با این حال، حتی برای این کنترل محدود، شک دکارتی متضمن امکان خودفریبی است که در نوشته‌های دکارت با شکل خدای شرور نمادین شده است. از این رو، وجود خدای شیطانی نه تنها ادعای دانش ما را به شک می‌اندازد، بلکه آزادی ما را نیز به خطر می‌اندازد. در این تفسیر جدید، شکاکیت دکارتی، که معمولاً فقط اهمیت معرفتی به آن نسبت داده می‌شود، ثابت می‌کند که برای یک مسئله اخلاقی اساسی، یعنی خودمختاری انسان به طور کلی، مرتبط است.

ترجمه ماشینی: چارلز تیلور (1931- ) یکی از فیلسوفان برجسته زنده است. این اولین مطالعه گسترده درباره مفاهیم کلیدی دیدگاه های او در انسان شناسی فلسفی و نظریه اخلاقی است. اولاً، لاتینن تز تیلور را روشن می کند، واجد شرایط می کند و از آن دفاع می کند که استدلال های متعالی نشان می دهد که درک شخصی در مورد ارزش های اخلاقی و ارزش های دیگر (به اصطلاح ارزیابی قوی) به طرق مختلف برای عاملیت انسان، خود بودن، هویت و شخصیت ضروری است. ثانیاً، لاتینن به طرق مختلف از رئالیسم ارزشی تیلور دفاع می کند و آن را توسعه می دهد. در نهایت، این کتاب دیدگاه تیلور را مورد انتقاد قرار می‌دهد که لازم است منبعی از ارزش، مانند خدا، طبیعت یا عقل انسانی، شناسایی و تعیین شود. تیلور در گزارش های خود از زندگی اخلاقی، هویت مدرن و اخیراً سکولاریزاسیون به شدت بر این ادعا تکیه می کند. لاتینن استدلال می‌کند که کل مفهوم منابع اخلاقی سازنده باید کنار گذاشته شود.

ترجمه ماشینی: خود انسان خود آزادي است كه در جامعه اي شكل مي گيرد كه در آن هم با ديگران مساوي است (به عنوان شخص حقوقي كه ديگران را آزاد و برابر مي شناسد) و هم منحصر به فرد (به عنوان شخص اخلاقي كه قابل مبادله با ديگران نيست. ). بنابراین، بحث مدرن در مورد جامعه با تعیین رابطه بین حق و اخلاق حاکم است. در نقد هابرماس، هانت، رالز و دیگران، این اثر استدلال می‌کند که این رابطه باید به‌عنوان شرح و بسط سیستماتیک رابطه ذهن و بدن توسعه یابد. مطابق سنت هگلی، شناخت قبل از هر چیز به شناخت بدن توسط ذهن مربوط می شود.

ترجمه ماشینی: این تحلیل از مفهوم ویتگنشتاین از "spielraum" که در آن نویسنده به "trachus logico-philosophicus" هم توضیح داده شده و هم از منظر تاریخ فلسفه و دانش نزدیک می‌شود، چشم‌انداز جدیدی را در پژوهش ویتگنشتاین می‌گشاید. در برقراری ارتباط متقابل غیرمنتظره بین فیزیک، نظریه ادراک و منطق، دیوید هایدر بین فیزیولوژی حسی اولیه و منطق گرایی راسل و فرگه پیوند می دهد و توضیح واضح تر و قابل قبول تری از مفهوم "فضای" معانی ممکن ارائه می دهد. تاکنون در ادبیات ثانویه موجود بوده است. با نشان دادن این مفهوم به عنوان پیش درآمد رسمی برای بازی زبانی، این مطالعه همچنین نکات مهمی را برای تفسیر کار متاخر ویتگنشتاین ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی: این کتاب از سنت پدیدارشناختی هوسرل و هایدگر استفاده می‌کند تا بسط دیگری از تز جان مک داول ارائه کند که برای درک چگونگی ارتباط ذهنیت خودآگاه با جهان، ادراک باید به عنوان یک وحدت واقعی از خودانگیختگی درک شود. "مفهوم" و پذیرش ("شهود"). این توضیح بدیل اجازه می دهد تا نقد مک داول از دونالد دیویدسون روشن شود و مفهوم دیگری از تجربه ادراکی ایجاد شود که به ادعای مک داول مفهوم روشنی می دهد که ذهنیت خودآگاه ذاتاً با جهان خود در ارتباط است که شک و تردید در مورد دومی باید وجود داشته باشد. نامنسجم همچنین امکان توسعه نقد دقیق‌تر و تاریخی‌تری از متافیزیک را فراهم می‌کند که فرد را مجبور می‌کند تجربه ادراکی را به گونه‌ای تفسیر کند که نحوه تأثیر ذهنیت خودآگاه بر جهان را نادرست نشان دهد. این نشان می دهد که بسیاری از دیدگاه های فرافلسفی مک داول به طور ضمنی هوسرلی هستند و اگر مک داول آنها را بیشتر توسعه می داد، از فرافلسفه متناقضی که از ویتگنشتاین می پذیرد اجتناب می کرد. در نتیجه، ضعف مرکزی در موضع هوسرل را نشان می دهد که فرد را از هوسرل به هایدگر می برد. این کتاب با عباراتی نوشته شده است که برای فیلسوفان تحلیلی قابل دسترسی است و بنابراین آنها را قادر می سازد تا تفاوت های اصلی بین رویکردهای تحلیلی و پدیدارشناختی به نیت و خودآگاهی را ببینند.

ترجمه ماشینی: دو رساله در باب حافظه که از دوران باستان به ما رسیده است عبارتند از: «درباره حافظه و یادآوری» ارسطو و فلوطین «درباره ادراک و حافظه» (IV 6). دومی همچنین در "مشکلات مرتبط با روح" خود به طور مفصل درباره حافظه نوشت (IV 3-4، به ویژه 3.25-4.6). در هر دو نویسنده، حافظه به عنوان یک قوه «متواضع» تلقی می شود: هر دو نویسنده وجود موضوعی پایدار را فرض می کنند که حافظه به آن تعلق دارد. و ظرفیت های شناختی اولیه فرض می شود که حافظه به آن بستگی دارد. به ویژه، هر دو نظریه از فانتازیا (بازنمایی) برای توضیح حافظه استفاده می کنند. ارسطو بازنمایی ها را تغییراتی در موجودات زنده عینی می داند که از ادراک واقعی ناشی می شوند. برای اتصال به ادراک اصلی، بازنمایی باید به عنوان یک کپی (نوعی) از تجربه اصلی در نظر گرفته شود - این راهی است که ارسطو در پایان تحقیق خود حافظه را تعریف می کند. فلوطین حافظه را تعریف نمی کند: او به سوال از آنچه به یاد می آورد این البته روح است که مراحل مختلف تجسم و تجسم را طی می کند. از آنجایی که روح بی‌جسم می‌تواند به خاطر بیاورد، بنابراین منابع ارسطو را برای توضیح حضور مستمر بازنمایی‌ها به‌عنوان تغییرات در امر عینی در اختیار ندارد. در عوض، او فکر می‌کند که هنگام به دست آوردن یک خاطره، ظرفیتی را نسبت به موضوع حافظه به دست می‌آوریم، یعنی آن را در زمان بعدی حاضر می‌کنیم.