جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف پژوهش حاضر مطالعه و بررسیچهار شهر شیروان، سیمره، جولیان و چوی زر در استان ایلام می باشد. استان ایلام واقع در جنوب غرب ایران، باتوجه به برخورداری از امکانات و مواهب زیست محیطی از گذشته های دور، بستر مناسبی برای ایجاد هسته های تمدنی محسوب می شده است. شکوفایی این منطقه بویژه از دوره ساسانی آغاز گشته و طی این دوره بر اثر افزایش جمعیت، آثار و شهرهای زیادی احداث شده است. از جمله مهمترین محوطه های باستانی این استان چهار شهر تاریخی شناسایی شده به نامهای شیروان، سیمره، جولیان و چوی زر می باشد که تاکنون پژوهش جامعی در مورد آنها انجام نگرفته و نکات مبهم بسیاری در مورد تاریخ ساخت، عوامل موثر در شکل گیری، گسترش و متروکه شدن آنها وجود دارد. به همین منظور، پژوهش حاضر به مطالعه و بررسی باستان شناختی شهرهای مزبور در غالب تحقیقات میدانی و سفال شناسی در کنار استفاده از اطلاعات متون تاریخی و جغرافیایی قرون اولیه اسلامی پرداخته است. برپایه یافته های تحقیق طی اواخر دوره ساسانی تا قرن چهارم هجری در استان ایلام دو ایالت ماسبذان به مرکزیت شهر شیروان در شمال و مهرجان قذق به مرکزیت شهر سیمره در جنوب وجود داشته است که ویژگی های معماری و شهرسازی این شهرها همچون طاق های هلالی، مواد و مصالح و ویژگیهای تزئینات گچبری ابنیه، نشان دهنده تداوم معماری و شهرسازی دوره ساسانی است. از جمله عوامل موثر در تکوین و شکوفایی این شهرها می توان بهقرار داشتن منطقه بر سر راه ارتباطی جنوب به غرب ایران از یکسو و راه ارتباطی ایران به بین النهرین از سوی دیگر و موقعیت مناسب آنها به لحاظ برخورداری از امکانات تدافعی طبیعی اشاره کرد. اطلاعات بدست آمده از بررسی متون تاریخی و جغرافیایی کهن همچنین موید این نکته است که عوامل طبیعی مخرب بخصوص زلزله باعث متروکه شدن شهرهای مورد بررسی در اوایل قرن چهارم هجری شده است.

پژوهش حاضر براي توضيح رویکرد جامع‌شناختی آثار نمایشی آخوندزاده که آغاز نمایشنامه-نویسی در ایران بوده است با اتكا به مفروض اصلي جامعه شناسي ادبیات که در آفرینش هنری یک فرد را به تنهایی مورد نظر قرار نمی‌دهد و اثر را بیان نوعی آگاهی جمعی می‌داند، سعی بر ترسیم فضای اجتماعی دوره قاجار داشته و تنش وارده بر آگاهی جمعی - به واسطه شکست ایران از روس، جدایی بخش بزرگی از خاک ایران، تماس مستقيم با غرب و به چشم آمدن نمودهاي پيشرفت‌شان و درک واپس‌ماندگي ايران- را برجسته کرده و نگاهی به نسل اول روشنفکری در جامعه ایران خواهیم داشت. براساس نظریه ساختگرایی تکوینی گلدمن که هر رفتار انسانی را کوششی برای دادن پاسخی معنادار به وضعیتی خاص در جهت برقراری تعادلی میان فاعل عمل و جهان پیرامون می‌داند، اهداف آخوندزاده از تکوین این نوع ادبی را مورد بررسی قرار داده و برای شناخت رابطه نوع ادبی نمایشنامه و ساختار محیط اجتماعی بخشی از تاثیر این پیدایش در ساحت زبان پارسی را بیان می داریم.