جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این کتاب به بررسی راه‌هایی می‌پردازد که ساختارشکنی به موضوع آینده می‌پردازد (آنچه ژاک دریدا آن را «آینده» می‌نامد [l'Ã -venir]). به منظور دستیابی به این هدف، بر سه عبارت فرانسوی، مکان، فراخوان و voir-venir تمرکز دارد که هر کدام از آثار ژاک دریدا، ژان لوک نانسی و کاترین مالابو گرفته شده‌اند. ایده پشت این تمرکز این است که از موضوع یک و تنها "آینده" فرار کنیم، گویی این یک موجودیت یا ساختار یکنواخت و منسجم از تجربه است، و به جای آن امکان وجود ساختارهای متعددی را مطرح کند، که هر کدام دارای لحن یا زیر و بمی متفاوت به طور کلی، این کتاب کمکی بدیع به روشی که ساختارشکنی به موضوع آینده در عمل نوشتن و ترجمه می‌پردازد، می‌کند.

ترجمه ماشینی : برای استراسبورگ شامل مجموعه‌ای از مقالات و مصاحبه‌های فیلسوف و نظریه‌پرداز ادبی فرانسوی ژاک دریدا (1930-2004) درباره شهر استراسبورگ و دوستی‌های فلسفی است که او در طی یک دوره چهل ساله در آنجا ایجاد کرد. مقاله آغازین مجموعه، "نام مکان: استراسبورگ" که درست چند ماه قبل از مرگش نوشته شده است، با جزئیات بسیار و با عباراتی بسیار تکان دهنده، وابستگی عمیق دریدا به این شهر فرانسوی در مرز بین فرانسه و آلمان را بازگو می کند. . با این حال، بیش از یک روایت شخصی، بازجویی عمیقی از رابطه بین فلسفه و مکان، فلسفه و زبان، و فلسفه و دوستی است. به این ترتیب، مجموعه‌ای از پرسش‌های فلسفی، سیاسی و اخلاقی را مطرح می‌کند که ممکن است همگی تحت حمایت چیزی قرار گیرند که دریدا زمانی آن را «ملیت‌ها و ناسیونالیسم فلسفی» می‌نامید. سه متن دیگری که در اینجا گنجانده شده است، مصاحبه‌ها/مکالمات طولانی بین دریدا و دو همکار اصلی او در استراسبورگ، ژان لوک نانسی و فیلیپ لاکو-لابارته است. این مصاحبه ها هم از نظر مضامینی که بر آنها تمرکز می کنند (زبان، سیاست، دوستی، مرگ، زندگی پس از مرگ و غیره) و هم برای آنچه که در مورد روابط دریدا با نانسی و لاکو-لابارت فاش می کنند، اهمیت دارند. مملو از بینش دقیق در مورد آثار یکدیگر و سرشار از حکایات شخصی و طنز، آنها شاهد دوستی فکری چندین دهه این سه متفکر مهم معاصر هستند. بنابراین، این مجموعه به عنوان یادآور و گواهی بر رابطه دریدا با استراسبورگ و دو متفکری است که از نزدیک با آن شهر در ارتباط هستند.

ترجمه ماشینی : علاقه به استعاره به عنوان یک اصل شناختی که در ساختن دانش و جهان فعال است، رشد چشمگیری داشته است. با این حال، علیرغم حجم زیادی از مطالب منتشر شده در مورد استعاره شناختی، کمی برای ارزیابی اینکه چگونه ادعاهای مطرح شده در این زمینه از فلسفه قاره ای استفاده می شود، انجام نشده است. کازو مدعی است آنچه سنت قاره ای ارائه می دهد، مجموعه ای از چارچوب هاست که به پتانسیل شناختی استعاره اجازه می دهد تا حد امکان دنبال شود. استعاره نظریه دانش را با تعدادی سؤال ارائه می کند: چگونه یک قضاوت ذهنی می تواند عینی باشد؟ کنار هم قرار دادن موضوعات در یک استعاره چگونه می تواند امکانات شناختی جدیدی ایجاد کند؟ چگونه استعاره جهان را برای ما ترسیم می کند؟ چگونه ممکن است استعاره به ما کمک کند در نقطه ای که تمایزات کلیدی فلسفی، مانند جهان موضوع و زبان-واقعیت، دیگر قابل دفاع نیستند؟ این کتاب نشان می دهد که چگونه متفکران برجسته قاره ای با این سؤالات مواجه می شوند. گزارش های روشن و واضحی از اهمیت استعاره برای کانت، نیچه، هایدگر، باشلار، مرلوپونتی، ریکور و دریدا ارائه شده است. همانطور که کازو نشان می دهد، آنها با قرار دادن استعاره به طرق مختلف به عنوان یک تنش، به سؤالات پاسخ می دهند که در بین تمایزات اساسی فلسفه عمل می کند.

ترجمه ماشینی : دریدا و لاکان از دیرباز به عنوان طرفداران دو مکتب فکری متضاد تلقی می شدند. با این حال، این کتاب استدلال می‌کند که ساختار منطقی زیربنای نظریه روانکاوی لاکانی، رابطه‌ای پیچیده و متناقض است که با منطق متکثر دریدا درباره آپوریا مطابقت دارد. که سنت متعالی فلسفه را متزلزل می کند. او سپس نشان می دهد که دریدا به اندازه لاکان خواننده جدی و دقیق متون فروید است. او با آمیختن این دو متفکر، استدلال می‌کند که واقعیت لاکانی نام دیگری برای تفاوت دریدا است و نشان می‌دهد که چگونه نوشته‌های دریدا درباره هایدگر و نیچه نگرشی نسبت به تفاوت جنسی و تمایلات جنسی زنانه را تجسم می‌دهد که با بینش‌های لاکانی مطابقت دارد. او استدلال می کند که منطق جمعی دریدا از آپوریا، می تواند به عنوان یک اکتشافی برای پرداختن به موضوعات برجسته در روانکاوی لاکانی عمل کند: ذهنیت، اخلاق، و زبان. در نهایت، او به قرائت تعصب آمیز دریدا از سمینار لاکان در مورد «نامه خراشیده» می پردازد، که در تضاد بین دریدی ها و لاکانی ها مؤثر بود. نویسنده با وجود اذعان به بی‌عدالتی خواندن دریدا، توافق نظری عمیق بین متفکرانی را آشکار می‌کند که هر دو قدرت روانکاوی برای پرداختن به مسائل سیاسی و اخلاقی معاصر را می‌شناسند.