جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده فارسی:اسلام هراسی یا منفی نمایی های غیرعقلانی از اسلام و مسلمانان، ریشه در فراز و فرودهای تاریخی، رویکردهای سیاسی هدایت شده و آسیب های ابزارهای معرفت شناسانه غربی دارد. رویکردهای اسلام هراسی معاصر بر دو نحله: نئومحافظه کاری و لیبرالی تفکیک شده است.تئوری برخورد تمدن ها، مبنای نظری رویکردهای افراطی نئومحافظه کار در اروپا شد، به نحوی که مفهوم «یورابیا» در این راستا از سوی برخی از نویسندگان اروپایی ابداع شد و بدون اینکه نتیجه ای از این لفاظی های بی مبنا حاصل شود صرفا بر احساسات غیرعقلانی اسلام هراسانه در اروپا افزود.اما اسلام هراسی در رویکرد لیبرال، با تمرکز حملات بر اسلام سیاسی و قراردادن برنامه هایی در جهت لیبرال سازی مسلمانان اروپایی انجام شد. در این راستا سیاست چندفرهنگ گرایی به سیاست تک فرهنگ گرایی و انسجام فرهنگی تغییر داده شد.رویکرد معرفت شناسانه سکولار که به عنوان سازه ای اجتماعی - تاریخی در فضای معرفتی غرب تکوین یافته است به عنوان مهم ترین سب آسیب گرایشات اسلام هراسانه در اروپا محسوب می شود و از آنجا که در ذات تعالیم اسلامی و فرهنگ مسلمانان آمیختگی ساحت های اجتماعی و سیاسی با بنیادهای مذهبی و اخلاقی وجود دارد، رویکرد سکولار غربی باید اسلام سیاسی را به عنوان «زبانی غیر غربی» از سیاست تلقی کند.

‫اين پژوهش به کيفيت علم امامان شيعه و مطلق بودن يا برطبق مشيت بودن آن مي‌پردازد و ادلّه قرآني و روايي مبني برويژگي‌هاي علم آنان را بررسي مي‌کند. نگارنده با اِحصاء کامل نظريات مختلف در اين زمينه، به دو نظريه ظاهراً مخالف در باره مطلق بودن يا نبودن علم ائمه( توجّه کرده و مي‌کوشد بين آن ها الفت ايجاد کرده و شبهه هاي مربوط به علم امامان معصوم را پاسخ دهد. نوشتار حاضر در چهار فصل تنظيم شده است. نگارنده در فصل اوّل نخست به تعريف لغوي و اصطلاحي مفهوم علم و اطلاق و مشيت مي‌پردازد و تعابير قرآني و روايي مربوط به آن ها را بررسي مي‌کند. آن گاه تفاوت بين علم امام و علم خداوند متعال را تبيين کرده و سيرِ تاريخي اين مسأله، و محدوده علم مطلق و علم مشيتي امامان( و ديدگاه‌هاي کلّي در اين زمينه را استقرا مي‌کند. وي در فصل دوم ابتدا نظريه مطلق بودن علم ائمه( را از ديدگاه قرآن کريم و روايات موجود بررسيده، سپس عبارات صريح عالمان شيعه در باره مطلق بودن علم ائمه(ع و استدلال آنان را شرح مي‌دهد. نگارنده در فصل سوم نظريه‌اي را که طبق آن علم ائمه(، منحصر به اراده آنان است، واکاوي کرده و مستندات آن را از قرآن و سنّت مطرح مي‌کند. او در فصل چهارم مي‌کوشد وجه جمعي بين اين دو نظريه بيابد و علم مشيتي ائمه( را مربوط به زمان و ويژگي خاصّي دانسته و علم مطلق آنان را اثبات کرده و برخي شبهه هاي مربوط به علم مطلق و مشيتي آنان را پاسخ گويد؛ شبهه هايي همچون: علم ائمّه به زمان شهادت خويش و کيفيت آن، منافات داشتن علم مطلق ائمّه با برخي اموري که از آن ها سر مي‌زند، منافات داشتن علم مطلق آنان با نزول وحي از جانب خداوند، زياد شدن علم آنان در هر شب جمعه، محدوديت ائمّه( و منافات داشتن آن با علم مطلق ائمّه(، غلو کردن برخي شيعيان در باره ائمّه بر اثر قول به علم مطلق آنان و (دوازده شبهه ديگر)، که نويسنده با استناد به آيات و روايات به همه آن ها پاسخ داده است.