جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : هر سه بر این باور بودند که جهان مدرن را می توان بر اساس این مدل بازسازی کرد، اگرچه هیچ یک در تلاش او موفق نشدند. گاهی به نظر می رسید شیلر شکست این مدل را تشخیص می داد. هگل در نوشته بالغ خود این مدل را کنار گذاشت. و مارکس با بزرگتر شدن، مدل را اساساً اصلاح کرد. با این وجود، تمرکز بر تلاش‌ها و شکست‌های آن‌ها امکان تبیین جنبه‌های خاصی از یکی از دغدغه‌های اساسی مطالعات مارکس کنونی را فراهم می‌کند: انسان‌گرایی مارکس و رابطه بین اندیشه قبلی و متأخر او. با استفاده از این رویکرد، کین نشان می‌دهد که رشد مارکس را نمی‌توان به دو دوره منظم تقسیم کرد - یک دوره اولیه اومانیستی یا فلسفی و یک دوره علمی متأخر - همانطور که برخی از محققان استدلال می‌کنند، و همچنین نمی‌توان برای یک وحدت اساسی در اندیشه او مانند سایر محققان استدلال کرد. در عوض کاین متوجه می‌شود که مارکس مدام دیدگاه‌های خود را تغییر می‌دهد تا بتواند با مسائلی که به او مربوط می‌شود دست یابد. اما کین همچنین در نوشته‌های بعدی مارکس یک انسان‌گرایی عمیق می‌یابد که از انسان‌گرایی آثار اولیه او سرچشمه می‌گیرد، اما با آن متفاوت است.

هدف این پژوهش تطبیق و تحلیل آرای هانا آرنت و جودیت باتلر پیرامون شکل‌گیری شرایط امر سیاسی است. دغدغة محوری این دو تألیف نظریه‌ای نظام‌مند و رسمی دربارة امر سیاسی نیست، بلکه بررسی امکان و امتناع شرایط امر سیاسی است. آرای متأخر باتلر چنان‌که خودش هم بارها به آن اشاره کرده با بازتعریف مفاهیم اندیشة سیاسی آرنت پیرامون فضای نمود، کثرت و کنش هماهنگ در بیناسوبژکتیویتة سیاسی شکل گرفته است. باتلر در آثار متأخرش از نظریة اجراگری فردی گذر کرده و بر ساحت اجراگری جمعی تأکید می‌ورزد، وی همچنین مفهوم بدن و نقش آن در فضای نمود و اجرای کنش‌های متکثر را برجسته می‌سازد تا نشان دهد که بدون صحه گذاشتن بر اهمیت زندگی بدنمند و به تبع آن ساحت خصوصی اساساً بحث از آزادی بیان و کنش‌های هماهنگ در ساحت عمومی امری پوچ و غیرمنطقی است. پرسش راهبر مقاله عبارت است از این‌که باتلر چگونه در مفهوم‌پردازی نظریة اجراگری تجمع، همزمان با الهام از عاملیت امر سیاسی در اندیشة آرنت، شکل‌های جدیدی از هستی-شناسی، سیاست و اخلاق را مطرح می‌کند؟ برای تحقق چنین امری با کاربست رویکرد ساخت‌گشایی از مفاهیم کلیدی کثرت و امر عمومی، دگرگون ساختن معانی سنتیشان و مفهوم‌پردازی در حوزة دیگربودگی

بحران حوزه عمومی یا مقوله پایان سیاست از مباحثی است که در اندیشه سیاسی غرب در سال های اخیر مورد توجه فراوان اندیشمندان قرار گرفته است. عدم تمایل به شرکت در انتخابات، بی اعتمادی به حکومت و سیاست و کاهش دانش سیاسی از پدیده هایی به شمار می رود که سبب مراجعه دوباره اندیشمندان غربی به مفاهیمی چون سیاست، حوزه خصوصی و ارتباط آنها با هم شده است. در این نوشتار ابتدا اندیشه سیاسی هانا آرنت در باب جایگاه حوزه عمومی و حوزه خصوصی به عنوان پایه و مبنای تئوریک مورد بحث قرار می گیرد و در ادامه جلوه بیرونی این اندیشه و اثراتی که بر جامعه غرب داشته، بررسی می شود. سیاست مدرن غرب آنطور که هانا آرنت می اندیشد، استقلال خود را از دست داده است و در معنای جدیدی ظاهر شده است، معنایی که آن را وابسته به اقتصاد و به تعبیر دیگر حوزه خصوصی می نماید.در عصر مدرن، آن گونه که آرنت مورد تأکید قرار می‌دهد سیاست با اقتصاد پیوند وثیقی برقرار کرد و ذیل آن تعریف شد.

ترجمه ماشینی : جورج ویلهلم فریدریش هگل (1770-1831) جایگاه هگل در کتاب فلسفه او به منظور دستیابی به دیدگاه مناسبی از جایگاه هگل در تاریخ فلسفه فلسفه، ممکن است تمرکز بر یک مفهوم کلیدی که تکامل یافته است مفید باشد. از نظر معنا، از زمان ارسطو تا هگل. من از مفهوم فلسفی «مقوله» صحبت می‌کنم. در نظام ارسطو ده مقوله (یا «مشکلات») واقعیت یا هستی وجود داشت. اینها شامل ماهیت، زمان، مکان، کمیت، کیفیت و سایر جنبه های موجودات قابل شناخت بود. قابل توجه ترین نکته در مورد این دسته بندی ها این است که همه آنها با آنچه ما واقعیت های "عینی" می نامیم ارتباط دارند. به این معنا که هیچ یک از آنها مدعی توصیف حالات یا شرایط ذهنی یا ذهنی نیستند. در فلسفه مدرن (یعنی فلسفه از زمان دکارت)، یک نوسان آونگ در جهت مخالف، از عینیت به سوبژکتیویته وجود داشت - که در دوازده «مقوله» جدید کانت به اوج خود رسید. همه مقوله‌های کانت روش‌های ذهنی برای نگریستن به واقعیت بودند: ما می‌توانیم پدیده‌های عینی را در واحدهای جهانی سازماندهی کنیم. بنابراین اولین مقوله کانتی «وحدت» است. بنابراین دسته دوم «کثرت» است و غیره. با هگل، گرایش مدرن به سوبژکتیویسم متوقف می‌شود و جای تعجب نیست که ما نوع جدیدی از «مقوله» داریم - مقوله وحدت فکر و هستی، خود و دیگری، سوژه و ابژه.