جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این مطالعه درباره فلسفه‌های دریدا و روزنزوایگ به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه ممکن است تلاش کنیم امکان فلسفه، جهان‌شمولی در تفکر را توضیح دهیم، بدون اینکه انکار کنیم که همه تفکر نیز اصطلاحی و خاص است. این کتاب علاقه دریدا به این موضوع، به ویژه کار او در مورد "ملیت فلسفی" را نشان می دهد. چکیده: مطالعه ترکیبی از فلسفه‌های ژاک دریدا (1930-2004) و فرانتس روزنزوایگ (1886-1929) را ارائه می‌کند که این سؤال را بررسی می‌کند: چگونه می‌توان امکان فلسفه، جهان‌شمولی در تفکر را توضیح داد، بدون انکار این همه تفکر. همچنین اصطلاحی و خاص است؟ ادامه مطلب...

ترجمه ماشینی : بازاندیشی خداوند به عنوان هدیه در نقطه تلاقی فلسفه، نظریه انتقادی و الهیات قرار دارد. اولین مطالعه پایدار کار ژان لوک ماریون به زبان انگلیسی، دیدگاه منحصر به فردی را در مورد سؤالات معاصر و ارتباط الهیاتی آنها ارائه می دهد. هورنر با توجه به نقطه عزیمت خود از مسئله هدایایی که توسط ژاک دریدا بیان شده است، که استدلال می کند که شرایط امکان هدیه، شرایط غیرممکن بودن آن نیز هستند، هورنر مجموعه ای از سؤالات را در رابطه با ماهیت اندیشه، قابلیت دوام پدیدارشناسی دنبال می کند. و از همه مهمتر، امکان فیض. از نظر ماریون، پدیدارشناسی، به مثابه اندیشه موجود، مسیری را برای فلسفه ارائه می‌کند تا بدون دخالت در متافیزیک پیش برود. بازیابی چندین بینش مهم ادموند هوسرل، همراه با خواندن مارتین هایدگر و امانوئل لویناس، او را قادر می‌سازد تا پدیدارشناسی بسازد که در آن حتی پدیده‌های غیرممکن مانند مکاشفه و موهبت مورد بررسی قرار گیرند. در این تقابل مهم بین ماریون و دریدا موضوعات حیاتی برای مذاکره دغدغه‌های پست مدرن در فلسفه و الهیات با شور و شعور ظاهر می‌شوند. تبیین دقیق آن موضوعات در یک زمینه بین رشته‌ای، و تصویری که از وضعیت بحث معاصر ارائه می‌کند، بازاندیشی درباره خدا به عنوان هدیه را به کمک مهمی در بحث الهیات و فلسفی تبدیل می‌کند.

ترجمه ماشینی : مطالعه فلسفه قرن بیستم به اندازه ای توسط درختان احاطه شده است که تشخیص شکل کلی جنگل دشوار است. با این وجود، علیرغم همه تنوع جنبش ها و مکاتبی که آنها به آنها تقسیم شده اند، هنوز هم می توانیم تشخیص دهیم که فلسفه در عصر ما سرزمین وحدت دارد. در وهله اول، از آنجایی که فلسفه هرگز در خلأ رشد نمی کند، بلکه بخشی از فرهنگ جاری است، تمام مکاتب مختلف فلسفه قرن بیستم، به قولی، نگاهی قرن بیستمی دارند. این نگاه متمایز از این واقعیت ناشی می شود که همه فیلسوفان قرن بیستم، هر اندازه که از نظر فلسفی با هم تفاوت داشته باشند، با نگرانی های عمیق جامعه ای که بخشی از آن هستند - دوگانگی آن نسبت به علم، اشتغال به زبان، نگرانی در مورد هوشیاری و از دست دادن اعتماد به نفس ...

ترجمه ماشینی : لورنزو فابری در کتاب اهلی‌سازی دریدا استدلال می‌کند که پروتکل خواندن قدرتمند رورتیا به دلیل ضرورت مهار خطرات نقد دریدا از فلسفه و سیاست غرب است. رورتی مدعی است که دریدا فلسفه را به تولید فانتزی های خصوصی تقلیل می دهد که هیچ ارتباط سیاسی یا معرفتی ندارند. فابری با بررسی دو ویژگی کلیدی خصوصی سازی ساختارشکنی توسط رورتیا، چنین تخصیص نابهنجاری را به چالش می کشد: تقلیل نوشتار ساختارشکن به نمونه ای از ادبیات صرفاً زندگی نامه ای. و این ایده که دریدا نه تنها میل به درگیر کردن فلسفه با مبارزه سیاسی را رد می کند، بلکه به تمسخر می گیرد. چیزی که در نهایت در «اهلیت دریدا» مورد سؤال قرار می‌گیرد، مشروعیت برچسب‌زدایی به ساختارشکنی به عنوان کناره‌گیری پست مدرن از سیاست و نظریه است. فابری با بحث در مورد مقاومت دریدا در برابر امکان زهد نظری و سیاسی، نشان می‌دهد که سیاست و فلسفه در ساختارشکنی بسیار بیشتر از آن چیزی است که رورتی مایل به اعتراف است.

ترجمه ماشینی : بیگانگی زیبایی شناختی را می توان به عنوان رابطه متناقضی توصیف کرد که در آن هنر و حقیقت از یکدیگر جدا شده اند در حالی که با این وجود در هم تنیده هستند. جی. ام. برنشتاین نه تنها بودجه جدایی و حقیقتی مشکل آفرین را تأمین می کند، بلکه مدعی است که ما همچنان به تجربه های حسی و خاص ادامه می دهیم، بنابراین درک خود فرهنگی مدرنیته را پیچیده و به چالش می کشیم. برنشتاین بر کار چهار فیلسوف کلیدی متمرکز است --- کانت هایدگر، دریدا و آدورنو--- و تفاسیر جدید قدرتمندی از دیدگاه های آنها ارائه می دهد. برنشتاین نشان می‌دهد که چگونه هر یک از سه زیبایی‌شناسی پساکانتی (مفاهیم قضاوت، نبوغ و متعالی آن) زبانی فلسفی می‌سازند که می‌تواند فرض طبقه‌بندی مدرنیته را نقد کرده و جابجا کند. او همچنین به تفصیل پاسخ‌های آن‌ها به پرسش‌های مربوط به روابط هنر، فلسفه و سیاست در جوامع مدرن را بررسی می‌کند.

ترجمه ماشینی : "دریدا و آینده هنرهای لیبرال بر این ادعای دریدی تأکید می کند که دانشگاه باید "بدون شرط" وجود داشته باشد - به عنوان سنگر آزادی فکری و فعالیت اپوزیسیون که وظیفه آن زیر سوال بردن جریان اصلی جامعه است. دریدا استدلال می کند که تنها در صورتی که زندگی ذهن از نفوذ بیش از حد شرکت ها و کنترل سیاسی دور نگه داشته می شود.

ترجمه ماشینی : اگرچه ادبیات قابل توجهی در مورد فلسفه ژاک دریدا وجود دارد، اما تحلیل های کمی وجود دارد که به نقد ساختارشکن پدیدارشناسی می پردازد که همزمان در طیف وسیعی از تولیدات فرهنگی از جمله ادبیات، نقاشی، سینما، رسانه های جدید و ساختار دانشگاه اجرا می شود. این کتاب با استفاده از چهره‌های انتقادی «شبح» و «سایه» - و با شروع واژگانی از فانتومنولوژی - پیامدهای «طیفی» دریدی را بر درک تفکر، فرهنگ و تجربه معاصر دنبال می‌کند. این مطالعه به بررسی پیوندهای متقابل فلسفه، هنر در اشکال مختلف آن، و طبیعت شناسی ژاک دریدا می پردازد. قرار گرفتن در معرض در درجه اول به عنوان قرار گرفتن در معرض آب و هوای عنصری مورد بررسی قرار می گیرد (با فرهنگ به عنوان یک تکیه). نوردهی به معنای عکاسی؛ قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور؛ قرار گرفتن در معرض یقین مرگ؛ و در معرض تمام احتمالات جهان قرار گرفتن. در مجموع، مواجهه نوعی گشودگی ضروری، خطرناک و تأییدی است. این کتاب برای شکل‌دهی تصویری از مواجهه معاصر، سه رشته را به هم می‌پیوندد: 1) نقدی بر فلسفه ظواهر، با پدیدارشناسی و رابطه پرخاشگر آن با ایده‌آلیسم به عنوان نماینده اصلی این کار. 2) تحلیلی از شکل‌گیری‌های فرهنگی - ادبیات، سینما، نقاشی، دانشگاه، رسانه‌های جدید - که ضرورت مرموز یادگیری خواندن طیفی را برجسته می‌کند که چون نمی‌توان این دو را از هم جدا کرد، هم عرفانی و هم تاریخی است. و 3) پرسش از نقش هنر - به مثابه ظاهر، انعکاس و باقیمانده - که در درون و در کنار فضای فلسفه و همه «پست‌هایی» که مردم در آن قرار می‌گیرند رخ می‌دهد. هنر اساساً به‌عنوان زیبایی‌شناسی طیفی درک می‌شود، به‌عنوان مکانی که از مکانی آشکار به سوی آینده‌ای آشکار و در نتیجه باز، از محل کاری که گواه باد شدید محو می‌شود، پیش می‌رود، اما همچنین در آن شهادت مکانی برای ارواح برای جمع کردن، صحبت کردن با یکدیگر و با نوع بشر. هنر، که خود را در قلب رویای باستانی فلسفه به عنوان همراه ضروری آن قرار می دهد، تضمین می کند که هر پدیده ای همیشه یک خیال است و بنابراین می توانیم مطمئن باشیم که ظهورات در همان چیزی که میشل سرس آن را "غار" نامیده است، صحبت خواهند کرد. از معجزات." پس این کتاب کندی خوانش طیفی را به نمایش می گذارد که در کیاروسکورو حقیقت و توهم، فلسفه و هنر، نور و تاریکی آشکار می شود. محققان، دانشجویان و انجمن‌های حرفه‌ای در فلسفه (به‌ویژه آثار دریدا، هوسرل، هایدگر و کانت)، ادبیات، نقاشی، سینما، رسانه‌های جدید، روان‌کاوی، مدرنیته، نظریه‌های دانشگاه، و مطالعات بین‌رشته‌ای.

ترجمه ماشینی : دریدا و لاکان از دیرباز به عنوان طرفداران دو مکتب فکری متضاد تلقی می شدند. با این حال، این کتاب استدلال می‌کند که ساختار منطقی زیربنای نظریه روانکاوی لاکانی، رابطه‌ای پیچیده و متناقض است که با منطق متکثر دریدا درباره آپوریا مطابقت دارد. که سنت متعالی فلسفه را متزلزل می کند. او سپس نشان می دهد که دریدا به اندازه لاکان خواننده جدی و دقیق متون فروید است. او با آمیختن این دو متفکر، استدلال می‌کند که واقعیت لاکانی نام دیگری برای تفاوت دریدا است و نشان می‌دهد که چگونه نوشته‌های دریدا درباره هایدگر و نیچه نگرشی نسبت به تفاوت جنسی و تمایلات جنسی زنانه را تجسم می‌دهد که با بینش‌های لاکانی مطابقت دارد. او استدلال می کند که منطق جمعی دریدا از آپوریا، می تواند به عنوان یک اکتشافی برای پرداختن به موضوعات برجسته در روانکاوی لاکانی عمل کند: ذهنیت، اخلاق، و زبان. در نهایت، او به قرائت تعصب آمیز دریدا از سمینار لاکان در مورد «نامه خراشیده» می پردازد، که در تضاد بین دریدی ها و لاکانی ها مؤثر بود. نویسنده با وجود اذعان به بی‌عدالتی خواندن دریدا، توافق نظری عمیق بین متفکرانی را آشکار می‌کند که هر دو قدرت روانکاوی برای پرداختن به مسائل سیاسی و اخلاقی معاصر را می‌شناسند.