جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تفکر الهياتي علامه طباطبائي منظومه‌اي منسجم است که توانسته ميان اجزاي به‌ظاهر پراکنده ارتباط معنادار برقرار کند. وي نقطۀ مرکزي اين نظام را حقيقت توحيد مي‌داند؛ يعني توحيد در کنار ديگر حقايق الهياتي نيست؛ بلکه نقطۀ کانوني فهم دين به‌شمار مي‌رود. فهم اين منظومه نيازمند آشنايي با قواعدي است که حقيقت خزائن (آيۀ 21 سورۀ حجر) يکي از مهم‌ترين آنهاست. علامه اين مفهوم را با وجود جمعيِ حکمت متعاليه متناظر مي‌داند و با استفاده از اين مفهوم، نحوۀ پيدايش کثرات از وجود مطلق را توضيح مي‌دهد. همچنين با مرتبط ساختن ديگر بخش‌هاي کلامي با خزائن، ارتباط نظام‌وار ميان اجزاي دين و خزائن و در نتيجه با حقيقت توحيد را برقرار مي‌کند. وي معناي خلقت، عالم طينت و ميثاق، قضا و قدر، خلق و امر، علم فعلي و انفعالي، عليت و اعجاز، امر بين ‌الامرين، تأويل قرآن و... را با محوريت مفهوم خزائن تحليل کرده است. اين مقاله درصدد معرفي نقش مفهوم خزائن در شبکۀ معنايي الهيات از منظر علامه است و با روش اسنادي تحليلي سامان يافته است.

علم نحو از علوم نقش‌آفرين در تفسير قرآن است. برخي از نحو‌پژوهان بر اين باورند که علم نحو متعارف، از نظر محتوا و روش، از نحوي که در قرآن به‌کار رفته و نيز هدف مورد نظرش يعني کاربست آن در فهم و تفسير قرآن، منحرف شده است. ازاين‌رو از اصطلاح جديدي با عنوان «النحو القرآني» سخن گفته‌اند. در اين مقاله ديدگاه‌ها دربارة اين اصطلاح و کارکردهاي متمايز نحو قرآني، ذيل عناوين «نحو علمي قرآني»، «نحو تعليمي قرآني» و «نحو نص قرآني» با روش تحليلي ـ توصيفي بررسي و نقد شده است. نتيجة اين پژوهش نشان مي‌دهد که اولاً بين قواعد نحوي به‌کاررفته در نحو جملة قرآني و نحو نص قرآني با قواعد علم نحو متعارف تفاوتي وجود ندارد؛ ثانياً در تفسير قرآن بايد از نحو نص قرآني استفاده کرد؛ يعني در مقامِ تفسير هر آيه‌اي بايد قواعد نحوي به‌کاررفته در آن آيه بر اساس معناي آن آيه تعيين گردد تا از تطبيق و تحميل قواعد نحو تعليمي بر آيات جلوگيري شود.

بدن انسان تأثيرات مختلفي بر نفس او مي‌گذارد. اين تأثيرات گاهي بر حرکت نفس در مسير تعالي و رشد تأثير مي‌گذارد. ازاين‌رو بررسي اين تأثيرات در جهت برنامه‌ريزي فردي و اجتماعي براي کمال بشريت، امري حياتي محسوب مي‌شود. به‌خصوص بررسي اين مسئله از منظر کتاب آسماني اسلام اهميت ويژه‌اي دارد. اين مقاله آيات قرآن را با همين رويکرد و با روش تفسير موضوعي مورد مطالعه قرار داده و نشان داده است که ويژگي‌ها و عملکرد بدن و نيز روابط بدن با خارج، چه نقشي را در جهت تقويت و کمال نفس ايفا مي‌کند. بررسي آيات نشان مي‌دهد امور يادشده از جهت فراهم کردن زمينه براي ابتلائات، تنبهات، وارد شدن در دايره تکاليف، مقدميت در عبادات و امثال آن، تأثيرات چشمگيري در رشد نفساني انسان دارند.

قرآن با معرفي و بيان ويژگي‌هاي جهاني که از آن به غيب تعبير کرده، افق جديدي را به روي بشريت گشوده و اعتقاد و ايمان به آن را از صفات اهل تقوا برشمرده است. از سويي ديگر، در علوم انساني رايج در قالب دو جريان طبيعت‌گرايي هستي‌شناختي و روش‌شناختي، وجود عالم غيب يا تأثير چنين جهاني در عالم طبيعت و پديده‌هاي انساني و اجتماعي ناديده انگاشته مي‌شود. نوشتار حاضر با استفاده از روش کتابخانه‌اي در گردآوري اطلاعات و روش توصيفي تحليلي در استنتاج ديدگاه، ضمن اشاره‌ به هستي‌شناسي جهان غيب، به اقتضائات اصل باورمندي به جهان غيب در موضوع و مسائل علوم انساني پرداخته و بر اساس آن، لحاظ بعد مجرد و غيب در موضوع علوم انساني توصيفي و توليد اعتبارياتي مبتني بر تعريف جديدي از نيازها، غايات و تمايلات انساني در علوم انساني هنجاري را ضروري شمرده است. در حوزة مسائل و نظريه‌هاي علوم انساني نيز با تأثير در بنيادهاي سازندة گزاره‌ها و شمول گزاره‌هاي اخلاقي، متافيزيکي و الهياتي، گزاره‌هاي تبيني ـ غيرتجربي و تفسيري و گزاره‌هاي مطلق و ثابت، به ترميم يا توليد نظريه‌ها اذعان کرده است.

روايات فراواني از امامان معصوم عليهم السلام در بيان مسائل فقهي با استناد به آيات شريف قرآن در منابع حديثي، فقهي و تاريخي بيان شده است. در اين نوشته مي‌کوشيم با روش توصيفي ـ تحليلي، به تبيين احاديث بيانگر استنادهاي فقهي اهل‌‌بيت عليهم السلام به قرآن کريم بپردازيم و اين واقعيت را بنمايانيم که آن بزرگواران با بيان برخي نکات فقهي مستند به قرآن، علاوه بر تبيين برخي احکام الهي در حوزة فقه قرآني، کوشيدند به ديگران بياموزند که استفاده از قواعد کلي و اصول اجتهادي متخذ از قرآن، و روش‌هاي استنباط از کلام وحي، براي کشف احکام شرعي ضروري است و راه‌هاي ديگر که متکي به مباني قرآني و سنت نبوي نيست، راه انحراف است.

ديدگاه روبين به مدلول «دخان مبين» در آية 10 سورة دخان و نظر وي در مورد برداشت برخي از مفسران از اين عبارت، تصريح دارد که مفسران، به‌رغم اخروي بودن مدلول آن، به‌منظور تمجيد از پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله وسلم و با اهداف جدلي و بر اساس ايده‌هاي خود دربارة ايشان، مدلولي دنيوي براي آن بيان کرده‌اند تا برخلاف تصوير قرآني پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم، تصويري پساقرآني از ايشان ترسيم كنند و آن حضرت را در مکه نيز داراي قدرت‌هاي خاص براي مقابله با مشرکان نشان دهند. اين نوشتار در پي آن است که به روش تحليلي‌انتقادي تطابق اين ديدگاه با قرائن و مستندات تفسيري را بررسي نمايد. بررسي مستندات روبين، و ساير مستنداتي که او مطرح نکرده است و نيز توجه به ظرفيت زبان قرآن و چندسطحي بودن مداليل و امکان تعدد مصاديق عبارات آن، نشان مي‌دهد که اولاً زمينة دلالت اين عبارت بر مدلول دنيوي نيز وجود دارد و ثانياً قرائن و شواهدي از سنخ قرائن مورد استناد روبين داريم که بر مدلول دنيوي نيز صحه مي‌گذارند. پس نه اتهام روبين به مفسران مسلمان قابل دفاع است و نه مدلول دنيوي پيشنهادي برخي از آنها بي‌پايه است.

يکي از مسائلي که از ديرباز اذهان بسياري را متوجه خود ساخته، فلسفة زندگي دنيوي انسان است. آگاهي از چراييِ اين زندگي، ضمن جهت‌دهي رفتار آدمي در برابر نعمت‌ها و سختي‌هاي دنيا، زمينة‌ استفاده درست از زندگي دنيوي را براي رسيدن به سعادت او فراهم مي‌سازد. اين مقاله بر آن است، پاسخ اين پرسش را به روش تفسير موضوعي از قرآن کريم به‌دست آورد. گردآوري اطلاعات در اين تحقيق، کتابخانه‌اي و روشِ پردازش و حل مسئله، توصيفي ـ تحليلي است. براي يافتن پاسخ، پس از اشاره به هدف نهايي آفرينش انسان، مقدمات، شرايط و ظرفِ تحقق آن بررسي مي‌شود. آزمايش، بندگي و تقوا مقدمات دستيابي به هدفِ آفرينش انسان‌اند و تحقق آنها در عالَمي بايد که از محدوديت، تزاحم، تغيير، پرده‌پوشي و تکليف برخوردار باشد. اين شرايط، تنها در دنيا وجود دارد؛ زندگي دنيوي زمينه‌ساز شکوفايي استعدادهاي دروني انسان و کسب تدريجي کمالات، جهت زندگيِ سعادتمندانه اخروي است.

ازآنجاکه متنيتِ يک متن، وابسته به انسجام معنايي و وجود رابطة منطقي ميان جمله‌هاي آن است، پژوهش پيش رو در پي‌ انسجام‌سنجي آية 104 سورة آل‌عمران با آيات در سياق آن برآمده است. اين آيه يکي از آيات‌ اجتماعي چالش‌برانگيز قرآن است که مفسران و فقيهان در برداشت از آن، ديدگاه‌هاي گوناگوني ارائه داده‌اند؛ روي‌هم‌رفته مي‌توان آراي ايشان در تبيين دلالت اين آية شريفه را در سه دستة کلي جاي داد: 1. وجوب انحصاري امر به معروف و نهي از منکر بر گروهي معين؛ 2. وجوب انحصاري بر گروهي نامعين؛ 3. وجوب همگاني بر افراد جامعه. اين جستار نشان‌ مي‌دهد كه برداشت اول و دوم (ديدگاه مشهور)، افزون بر برخي کاستي‎ها، در تبيين انسجام ‌معنايي اين آيه نيز دچار سستي است؛ از سويي بر برداشت سوم (ديدگاه غيرمشهور) هم انتقاد‌هايي وارد است؛ ولي اين نوشتار به شيوة توصيفي ‌ـ تحليلي با فرايندشناسي ساختار زباني «تجريد» و واکاوي مفهوم «امت»، نشان مي‌دهد كه مي‌توان به چالش‌هاي آن پاسخ‎هاي متقني داد و تفسيري منسجم از متن نمايان کرد. در مجموع به‌دست مي‌آيد كه بر پاية اينکه مصداق کلان معروف، «حفظ اتحاد جامعة اسلامي» و مهم‌ترين مصداق منکر، «تضعيف نظام اسلامي است»، اين آيه‌ـ که خطاب به اهل ايمان در برابر فتنه‌گر‌ي‌هاي تفرقه‌افکنان است‌ـ هماهنگي کاملي با دستور «اعتصام همگاني به ريسمان الهي» (آل‌عمران:103) دارد. اين آيه با مبالغه تجريديه، از همة مؤمنان مي‌خواهد كه با نهايت اتحاد، از وحدت جامعه اسلامي خويش در برابر اختلاف‌افکني‌هاي دشمنان پاسداري کنند.

پژوهش حاضر در پي پاسخ به اين پرسش است که قرآن کريم چگونه مخاطبان خود را به رعايت الزامات اخلاقي فراخوانده و نظريه هنجاري خود را بر چه پايه‌اي قرار داده است؟ نويسنده به روش کيفي، با توصيف و تحليل مفاهيم اخلاقي قرآن به نتايج زير دست يافته است. قرآن کريم براي ترغيب مخاطبان به زندگي اخلاقي، بر نتايج فعل اخلاقي تأکيد کرده است؛ نتايج يادشده در قالب واژگاني مانند سعادت، فوز، فلاح، نجات، لذت، امنيت، بشارت، آرامش، رنج، تشويش، انذار، و شرح و بسط زندگي بهشتيان و دوزخيان، آموزه‌هاي قرآني پرشماري را به خود اختصاص داده است که بازگوکنندة سازگاري في‌الجمله اخلاق قرآني با نظريه‎هاي غايت‌گراست. غايت‌‌گرايي با انسان‌شناسي قرآني و اسلوب‌هاي تربيت اخلاقي قرآن سازگار است. ‌غايت‌گرا بودن نظام اخلاقي قرآن، به مفهوم انکار ارزشِ فضيلت‌ و مسئوليت ‌اخلاقي نيست؛ در شماري از آيات، قرآن رفتارهايي را که با انگيزه انجام وظيفه اخلاقي انجام مي‌گيرد يا منشأ آنها فضيلت انساني است، مي‌ستايد. قرآن مخاطبان خود را به فضيلت‌محوري و تکليف‌مداري تشويق مي‌کند و آن را دو راهبرد مؤثر در تربيت اخلاقي ‌مي‌داند؛ اما عام‎ترين پاسخ قرآن، براي توجيه همه الزامات اخلاقي، غايت ‌فعل اخلاقي است؛ نه فضيلت‌ انساني و نه وظيفه ‌اخلاقي.

واژه «نعمت» و مشتقاتش در 81 آيه از قرآن کريم آمده است. در بسياري از اين آيات مي‌توان از راه سياق و ساير قراين به ‌معناي نعمت پي برد؛ ولي اگر اين واژه در آيه‌اي مطلق ذکر شده باشد، عموم قرآن‌پژوهان با اجراي قاعده اصالة‌الاطلاق، نعمت را به همة نعمت‌هاي مادي و معنوي معنا مي‌کنند. علامه طباطبايي برخلاف نظر مشهور، نظريه‌اي بديع دارد. او معتقد است كه هر جا در قرآن لفظ نعمت به صورت مطلق ذکر شده باشد، مراد از آن ولايت است. در اين پژوهه، اولاً نظريه علامه طباطبايي تبيين شده، نوآوري ايشان اثبات مي‌شود؛ ثانياً با روش تحليلي‌ـ توصيفي، مباني دستيابي علامه به اين نظريه ـ که يکي تحليل کارکردي «نعمت» در قاموس قرآن و ديگري تحليل معناي نعمت با روش تفسير قرآن‌به‌قرآن است‌ـ بررسي مي‌گردد؛ ثالثاً با کشف و تحليل اين مباني و در نهايت، تطبيق نظريه بر همه آيات مشتمل بر لفظ نعمت، به صحت‌ آن اذعان مي‌شود. اين نتايج مي‌تواند نقش مؤثري در فهم و تفسير صحيح کاربردهاي نعمت در قرآن داشته باشد.