جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بدون شك مسئله ظهور منجي موعود در آخرالزمان يكي از موضوعات كليدي و در عين حال جذابي است كه به طور عام تمام اديان و به طور خاص اديان ابراهيمي را با خود درگير نموده است. در اين بين تعيين زمان ظهور يا همان توقيت در ميان پيروان اين اديان آسماني حساسيت فوق العاده اي داشته و بعضا آسيب هايي را بر ساحت دين وارد نموده است. اين در حالي است كه تبيين دقيق از وضعيت عصر ظهور مي تواند اين توقيت هاي ناصواب را پيش از ورود در سطوح مختلف جوامع ديني از بين برده و زمينه انتظار سالم براي ظهور حقيقي را فراهم آورد. اين تحقيق در صدد است تا با بررسي كليساي ادونتيست _ فرقه اي كه براساس همين توقيت هاي ناصواب در مسيحيت به وجود آمده و هم چنان به حيات خود ادامه مي دهد _ به آسيب شناسي توقيت پرداخته، و در ضمن آن بر ضرورت تبيين عصر ظهور و عدم تعيين زمان وقوع آن تاكيد كند.

با ورود به دوره غيبت، تاليفات درباره مهدويت شكل متفاوتي به خود گرفت. از جمله غيبت نويسان در دوره غيبت صغري و ابتداي غيبت كبري، نعماني، شيخ صدوق و شيخ طوسي هستند. به رغم محور اشتراك در هر سه اثر كه حديثي بودن آن هاست تفاوت هايي در شيوه نگارش موجود است. نگاه كلي به اين سه اثر بيان كننده حقايقي از سير تحول و باروري انديشه مهدويت است كه به شدت متاثر از فضاي موجود و جو حاكم بر هر دوره مي باشد. به نظر مي رسد ماهيت بحث در هر يك از سه كتاب يك روند تدريجي از نقلي صرف به كلام نقلي، جدلي و كلام عقلي را سپري كرده است. در اين مقاله كه به صورت كتابخانه اي و تحليل محتوا صورت گرفته، علاوه بر بررسي روش شناسانه هريك از آثار، مقايسه تطبيقي ميان اين سه روش نيز مورد توجه قرار گرفته است. سه روش متفاوت در اين آثار ارائه شده است به طوري كه براساس اين روش ها مي توان گفت نعماني حافظ انديشه براساس نقل صرف، صدوق مبين انديشه به لحاظ بازخواني دوباره متون و نقل تاريخي و روايي و طوسي مدافع آن به صورت گفتگوي انتقادي براساس استدلال، خود را نشان داده اند. از اين ميان ميزان اقناع بخشي كتاب صدوق به اين جهت كه از تمام شيوه هاي موجود نقلي، تاريخي و استدلال كلامي در كنار يكديگر بهره گرفته است در صدر قرار مي گيرد.