جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مباحث این مقاله متمرکز بر مقاله «دو جزم تجربه گرایی» کواین است. ما «کل گرایی» کواین را مورد بررسی قرار می دهیم. کل گرایی او دو بعد دارد: کل گرایی معرفت شناختی و کل گرایی معنایی. تز سومی که مورد بررسی ما قرار می گیرد، عدم تمایز تحلیلی ـ ترکیبی است. فودور و لپور با دو تز «کل گرایی معرفت شناختی» و «عدم تمایز تحلیلی ـ ترکیبی» مخالفتی ندارند اما مدعی هستند: الف) عدم تمایز تحلیلی ـ ترکیبی، مقدمه کل گرایی معرفت شناختی کواین است. ب) هرچند کل گرایی معرفت شناختی کواین مقدمه کل گرایی معنایی او دانسته می شود، ولی این استنتاج قابل دفاع نیست.از سوی دیگر اوکاشا و بکر نشان می دهند: الف) کل گرایی معرفت شناختی کواین مقدمه عدم تمایز تحلیلی ـ ترکیبی او است. ب) استنتاج کل گرایی معنایی از کل گرایی معرفت شناختی، قابل دفاع است.ما در این مقاله اولا، هر دو دعوی فودور و لپور را رد و از دعاوی اوکاشا و بکر حمایت می کنیم و ثانیا، یک ادعا را بر دعاوی اوکاشا و بکر می افزاییم، مبنی بر اینکه «عدم تمایز تحلیلی ـ ترکیبی و کل گرایی معنایی (که هر دو مبتنی بر کل گرایی معرفت شناختی هستند)، درواقع یک تز هستند».

برای دفاع از معجزه ها و خرق عادت ها، معاد جسمانی و حدوث عالم غزالی دو روش به کار می برد: یکی نفی رابطه ضروری میان علت و معلول و دیگری حفظ زنجیره علی با تعبیر ضرورت به صدق در جهان های ممکن.

در کتاب های منطق سنتی ما قید ضرورت و امکان گاهی پیش از جمله، گاهی پیش از محمول و گاهی پس از جمله می آید و در نتیجه نمی توان از ظاهر جمله تشخیص داد که عملگر وجه، جمله را مقید می کند یا محمول را و به اصطلاح وجه سور (de dicto) است یا وجه حمل .(de re) در این مقاله با بررسی نقیض و عکس جمله های موجه و نیز محل آنها در مقدمه های قیاس کوشش می کنیم پاسخی برای این پرسش مهم پیدا کنیم.

در این مقاله با طرح دلالت شناسی سول کریپکی، فیلسوف و منطق‌دان آمریکایی معاصر در باب اسم‌های خاص و اسم‌های داستانی، به شرح و نقد آراء اومبرتو اکو فیلسوف، نشانه‌شناس و داستان‌نویس ایتالیایی در باب دلالت‌شناسی اسم‌های داستانی (fictional names) پرداخته‌ایم و در این میان، ردپای بعضی از مهم‌ترین این مباحث یعنی اسم‌های خاص واقعی را در آثار ابن‌سینا نشان داده‌ایم.

ارسطو را می توان از پیشگامان منطق ترجیح قلمداد نمود. در عصر جدید، محققان برجسته ای چون سورن هالدن، جورج فون رایت، رودریک چیزم، نیکلاس رشر و ریچارد جفری در احیا و گسترش این بخش از دانشهای منطقی کوشش قابل ملاحظه ای از خود نشان داده اند. از جمله روابط منطقی که نقش پایه و اساسی درمنطق ترجیح ایفا می کنند، رابطه  Pو S است. P به معنای «p بر q ترجیح دارد» یا «p بهتر است از q»، وS به معنای «p  در ارزش برابر است با q» است. در این مقاله سعی شده ضمن ارائه سیر تاریخی مختصر از توسعه منطق ترجیح، بعضی از اصول موضوعه آن – که توسط هالدن پیشنهاد گردیده است- مورد بررسی، نقد و ترمیم قرار گیرد. در تصحیح اصول مزبور، از مفهوم «ضرورت» و نظام «S5» در منطق موجهات بهره جسته ایم تا رابطه های  pو s از مقبولیت منطقی بیشتری برخوردار شوند.