جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در طول تاریخ اسلام، اتهام شیعی گری به برخی از صوفیان و اتهام صوفیگری به برخی شیعیان سبب شده است تا نسبت این دو جریان فکری تاریخ اسلام کانون توجه محققان قرار گیرد. مسئله اساسی موردبحث این مقاله این است که چه نحوه ارتباطی بین تشیع و تصوف و غلو برقرار است و بسترهای زمینه‌ساز اثرگذاری هر یک بر دیگری چه بوده است؟ فرضیه اولیه تحقیق عبارت است از اینکه: باوجود تفاوت‌هایی که هر دو جریان تصوف و تشیع در برخی مبانی معرفت‌شناسی دارند، اما بحث ولایت، حلقه وصل این دو جریان در طول تاریخ اسلام بوده است. بروز پدیده تاریخی غالی‌گری به‌موازات تشیع در تاریخ اسلام و استمرار حیات غالیان در بین برخی از فرقه‌های شیعه در قالب تصوف، ازجمله نکات مهم تاریخی است. این مقاله درصدد است با روش توصیفی – تحلیلی، پیوندهای تاریخی تشیع و تصوف را بررسی کرده و به نقش غلات و نسبت آن‌ها با تصوف و تشیع اشاره نماید تا از این رهگذر بتواند زمینه جدیدی برای امتداد پژوهش‌هایی در این حوزه را به ارمغان بیاورد.

مذهب شيعه مبتني بر تفسيري از قرآن و سنت محمد (ص) است كه از طريق امامان شيعه بيان و تعليم شده است. شيعه و تشيع واژه‌اي نام‌آشنا براي رهپويان طريق هدايت است. ساختار اصلي اسلام بر شيعه و تشيع شكل گرفته است، زيرا شالوده دين كه ولايت است، در شيعه جايگاه والايي دارد. شيعه گروه خاصي نيست، بلكه خود اسلام است. در كتاب حاضر در مورد ظهور تشيع در ايران از دوران صفوي و رسمي شدن اين مذهب توسط شاه اسماعيل صفوي تاكنون توضيحاتي ارائه شده است.