آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

رنه گنون (به فرانسوی: René Guénon) یا شیخ عبدالواحد یحیی محقق سنت‌گرای فرانسوی است. زندگی: در ۱۵ نوامبر ۱۸۸۶ در شهر بلوئا در ۱۶۰ کیلومتری پاریس به دنیا آمد. پدرش معمار بود. تحصیلات اولیه را در زادگاهش سپری کرد. در ۱۹۰۴ به پاریس رفت و به مطالعه در حوزه ریاضیات و سپس فلسفه پرداخت. در جوانی جذب چندین انجمن نهان‌گرا شد و با کسانی چون لئون شامپرنو آشنا شد که با تصوف و عرفان اسلامی آشنایی داشت. گرویدن به اسلام: گنون پس از آشنایی بیشتر با آموزه‌ه ای شرقی، محافل نهان‌گرای پاریس را ترک گفت. در ۱۹۱۲ به دین اسلام مشرف شد اما ارتباط خود را با جریان‌های فکری در پاریس قطع نکرد. از آن جمله ملاقات‌هایی با شخصیتهای معروفی مانند ژاک مارتین و رنه گروسه و دیگران داشت. در ۱۹۲۱ نخستین کتابش به نام مقدمه‌ای عمومی بر مطالعه عقاید هندو را که نقطه عطفی در پژوهش‌های مربوط به آموزه‌های شرقی در غرب محسوب می‌شود را منتشر کرد. در ۱۹۳۰ پس از مرگ همسر فرانسوی‌اش، رهسپار مصر شد و تا پایان عمرش به عنوان مسلمان و با نام شیخ عبدالواحد یحیی در قاهره ماند. در آنجا ازدواج کرد و صاحب دو دختر و دو پسر شد. او با مراجع برجسته مصر ارتباط نزدیکی داشت، از آن جمله شیخ عبدالحلیم محمد که بعدها به شیخ الازهر معروف شد. گنون همچنین با محققان و مراجع سنت‌گرای سراسر جهان از قبیل آناندا کوماراسو آمی، مارکو پالیس، لئوپلد زیگلر و تیتوس بورکهارت مکاتبات بسیار داشت. مرگ: او در شب ۷ ژانویه ۱۹۵۱ پس از طی یک دوره بیماری، درگذشت و مطابق با شعائر اسلامی در یکی از قبرستان‌های مسلمانان در اطراف قاهره دفن شد. آثار ترجمه‌شده: بحران دنیای متجدد، ترجمهٔ ضیاءالدین دهشیری، تهران: امیرکبیر، چاپ دوم، ۱۳۷۲./ معانی رمز صلیب: تحقیقی در فن معارف تطبیقی، ترجمهٔ بابک عالیخانی، تهران: انتشارات سروش، چاپ اول، ۱۳۷۴./ نگرشی به حقایق باطنی اسلام و تائوئیسم، ترجمهٔ دل‌آرا قهرمان، تهران: نشر آبی، چاپ اول، ۱۳۷۹./ سیطرهٔ کمیت و علائم آخرالزمان، ترجمهٔ علی‌محمد کاردان، تهران: مرکز نشر دانشگاهی، چاپ چهارم، ۱۳۸۴./

در مقاله پیش رو دیدگاه رنه گنون در باب رویکرد صحیح در مطالعات هندویی، مورد بررسی قرار می‌گیرد. در این راستا نگاه گنون در چارچوب نقد به نگاه علمی و تاریخی مطرح می‌شود که در مقابل نگاه وی قرار دارد. به نظر گنون تقسیم‌بندی به دو نگاه غربی و شرقی به طور کلّی توجیه‌پذیر بوده و نگاه غربی دارای خلل‌های جدّی‌ست که نمی‌تواند درک درستی از تعالیم شرقی به خصوص هندویی داشته باشد. از این رو صلاحیت کلّی غرب را در فهم شرق زیر سؤال برده و برای آن دلایلی را ذکر می‌کند که می‌توان به عدم درک روح زبان شرقی و عدم نگاه درون دینی اشاره کرد. در مقابل؛ اصولی لازم برای درک این تعالیم برگرفته از آثار او مورد بررسی خواهد بود؛ 1- داشتن نگاهی ثبات‌گرا نه تکامل‌گرا 2- باور به متافیزیک و اثرات آن 3- درک روح زبان هندویی 4- داشتن نگاهی همدلانه و درون دینی 5- داشتن نگاهی رمزوار و نمادین که در این مقاله بدان‌ها پرداخته شده است.

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه ی مدرنیزاسیون و اخلاق و نقد سنت گرایان معاصر(سیدحسین نصر-رنه گنون) بر مبانی آن می باشد. مدرنیزاسیون از دل رویکرد و مکتب فکری خاصی به نام مدرنیسم به وجود آمده که از سده‌ی هفدهم با ظهور فلاسفه و اندیشمندان دوران رنسانس پا به عرصه‌ی ظهور گذاشت و مدرنیته در جوامع غربی در عمل از آن زمان آغاز شد و پیوسته به شاخ و برگ‌های آن اضافه گردید و مسیر تکاملی خود را طی نموده است. این پژوهش تلاش کرد تا به مبانی و عناصر محوری اخلاق سنت‌گرایان پرداخته و به مبانی مدرنیزاسیون از نگاه سنت‌گرایانی همچون سید حسین نصر و رنه گنون را تشریح کند. روش تحقیق حاضر از نوع بنیادی بوده و با توجه به مطالب بیان شده می توان نتیجه گرفت در نظر نصر، مابعدالطبیعه حقیقتأ علم الهی و معرفتی است که باعث تزکیه انسان شده، درون او را روشنی میبخشد، او با بیان اینکه علم قدسی بذر و ثمره درخت معرفت را در خود دارد. معتقد است که مابعدالطبیعه از طریق فضایل معنوی پرورش می یابد. بنابراین، رابطه ای دو سویه میان مابعدالطبیعه و اخلاق وجود دارد، اما شوان معتقد است دستیابی به حکمت خالده یا مابعدالطبیعه نیازمند صلاحیت اخلاقی و معنوی است و بدون آن قرار گرفتن در این مسیر امکانپذیر نخواهد بود. البته، نصر نیز تأکید می کند که علم قدسی یا مابعدالطبیعه چون علم به حق است، به انسان قدرت تمییز حق و باطل اعطا می کند.

‫اين پژوهش تلاشي است در جهت تبيين مهمترين انتقادهاي سنت گرايان بر فلسفه مدرن به روايت دو متفکر مهم اين جريان فکري يعني رنه گنون و فريتيوف شوان. نويسنده نخست به معرفي فلسفه مدرن و سنت گرايي پرداخته است. دوران پانصد ساله گذشته، در مقابل کل تاريخ بشر قرار گرفت و به عنوان دوران مدرن در مقابل دوران سنّت مشهور شد. فلسفه مدرن در اين فضا و همراه با تحولات آن به وجود آمد. چهار جريان اصلي فلسفه مدرن عبارتاند از: عقلگرايي، تجربهگرايي، ايده آليسم و اگزيستانسياليسم. فلسفه مدرن با ويژگي هايي چون خودْبنيادي، اومانيسم، طبيعتگرايي، اهميت دادن به معرفت شناسي و دوري از بحثهاي الهياتي، در مقابل فلسفه قرون وسطي قرار ميگيرد. سنتگرايي با دارا بودن مؤلفههاي خاص خود، به جرياني از نقادان مدرنيته و مدرنيسم اطلاق ميشود. اعتقاد به حکمت جاودان، وحدت متعاليه اديان، عنصر انتقال، و هنر سنتي، مهمترين مؤلفههاي سنتگرايي است. سنتگرايي در عرصههاي معرفت شناسي، ادعاهاي ويژهاي دارد که در ارتباط با همديگر، از انسجام و هماهنگي کاملي برخوردارند. در بحث از انتقادهاي سنتگرايان بر فلسفه مدرن، نخست زمينههاي فلسفه مدرن از يونان باستان تا دوره مدرن بررسي شده و عوامل زمينه ساز فلسفه مدرن از ديدگاه سنتگرايان تحليل شده است. سپس يکي از مهمترين نحلههاي فلسفه مدرن، يعني عقلگرايي، با رويکرد انتقادي سنتگرايان مورد بحث قرار گرفته و مباحثي چون حقيقت و واقعيت ، صيرورت و نسبيت، خودبنيادي، فردگرايي، و ماترياليسم، به عنوان مؤلفههاي فلسفه مدرن، نقد شده است و پس از آن، تجربهگرايي در رابطه با علم نوين و پيامدهايش با رويکرد انتقادي سنتگرايان مورد بحث واقع شده و مباحثي مانند ماهيت علم نوين و مفروضات آن و ماشينيسم و از خودبيگانگي بررسي شده است. نويسنده در پايان نکات مثبت و منفي ديدگاههاي سنتگرايان در رابطه با سنتگرايي و فلسفه مدرن را بيان کرده است. محور نقد سنتگرايي و فلسفه مدرن، از تعريف آنها از عقل ناشي ميشود.