آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب حاضر، جلد اول از دوره دو جلدی این کتاب است که در آن نگارنده بر آن است تا گذری بر سیر اندیشه اصلاح دین داشته و نشان دهد بنیاد آن در دوره قاجار، بر آموزه‌های سیدعلی محمد باب استوار بود و پس از پیوند با تعالیم محمدبن عبدالوهاب در دوره پهلوی، به‌گونه‌ای فراگیر دین‌مداران تجددخواه را مجذوب خود کرد. در میان داعیان اصلاح دین، شیخ هادی نجم‌آبادی (معلم فکر اصلاح دین در عصر قاجار) و شریعت سنگلجی (معلم فکر اصلاح دین در عصر پهلوی) از جایگاه ویژه برخوردار بودند.

آنچه که در کتاب حاضر آمده است، شمایی از رویکردهایی است که دو گروه ازلیان و بهائیان برای نشان دادن نادرستی باورهای یکدیگر درباره چگونگی ادامه تعالیم «میرزاعلی محمد باب» دست می‌دادند. بخش نخست این کتاب چکیده‌ای از برخی استدلال‌های بهاییان است. بخش دوم و سوم کتاب نیز گویای سخنان ازلیان در پاسخ به دعاوی بهائیان است. خواننده با توجه به مباحث فرق و ادیان با تأمل در این کتاب، به‌عنوان متنی اصلی و نمایاننده ای بی‌واسطه از باورهای این دو گروه رقیب، به شکلی جدی با دیدگاه‌های ایشان آشنا شده و با تأمل در آن‌ها می‌تواند به قضاوت و داوری بنشیند.

این کتاب در اصل ترجمه کتاب ازهاق الباطل محمد کریم خان کرمانی است که در چاپخانه سعادت کرمان چاپ شده است. البته اختلافاتی جزئی با ازهاق الباطل (عربی) دارد. وی این کتاب را به سفارش محمد شریف کرمانی اناری، امام جمعه وقت کرمان، نوشت که عرب و عجم و عوام و خواص بتوانند از آن بهره ببرند(کریم خان کرمانی، بی تا ج، ص ۲). کتاب مشتمل بر یک مقدمه و یازده فصل است. بخش عمده کتاب به ابطال ادعاهای علی محمد باب اختصاص یافته است، اما می توان مباحثی دیگر را در این کتاب مشاهده کرد. نویسنده ضمن اینکه بنای عالم را براساس حکمت خداوند می داند، ضرورت وجود مصلحانی اعم از انبیا، اولیا، حکیمان و عالمان را در هر عصر بیان کرده، به اثبات می رساند که کامل ترین عصر، عصر امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است که اداره امور را در زمان غیبت به عالمی اعلم واگذار کرده است. این همان نظریه رکن رابع در شیخیه است که محمدکریم خان کرمانی آن را تکامل بخشید(کریم خان کرمانی، بی تا الف، ص ۷۴؛ ابراهیمی، بی تا، ص ۱۳۴). او در این کتاب از شیخ احمد احسائی و سیدکاظم رشتی به تکریم یاد کرده، از شریعت اسلامی به شدت دفاع می کند و آن را همچون روح در بدن لازمه حیات انسانی برمی شمارد. محمدکریم خان کرمانی در فصل نخست کتاب خود به انتقاد شدید درباره این ادعای باب پرداخته که تألیف کتاب بیان را به شیوه قرآن و به نظم و نسق آن می دانست و این کار او را بی ادبی بزرگ به قرآن و مستلزم تکذیب قول خداوند می شمرد (کریم خان کرمانی، بی تا الف، ص ۱۳). در فصل دوم کتاب، اغلاط کتاب بیان طرح و پاسخ های باب به آنها را دور از وجاهت علمی و عقلی معرفی می کند که ارزش پاسخ گویی نخواهند داشت(همان، ص ۱۴). در فصل سوم، نویسنده پاسخ های باب به پرسش هایی که از او در مناظره ها شده است به بوته نقد می سپارد و آنها را کاملاً بی ارتباط به پرسش ها قلمداد می کند. همچنین محمدکریم خان طعنه های باب مبنی بر نفهمیدن کلامش از سوی پرسش کنندگان را بی ضابطه کردن علم، و جهل معرفی می کند(همان، ص ۱۶). در فصل چهارم، مؤلف کتاب ادعای نبوت و آوردن کتاب آسمانی و شریعت جدید از سوی علی محمدباب را نقد می کند و این اقدامات باب را مخالفت آشکار با کلام خداوند در قرآن و نیز جملات پیامبر اکرم صل الله علیه و آله می داند(همان). فصل پنجم خواندن مردم به جهاد از سوی علی محمد باب بررسی می شود و این اقدام در زمان غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف از سوی محمدکریم خان حرام بیّن خوانده می شود که تنها باید در رکاب معصوم یا نایب خاص او صورت گیرد؛ هرچند جهاد تدافعی جایز و از این حکم مستثناست. ازدیگرسو، محمدکریم خان اقدام باب به فراخوانی جهاد را باعث خونریزی های جبران ناپذیر می داند(همان، ص ۱۸). فصل ششم، به نقد خرافات مطروحه از سوی علی محمدباب پرداخته، بسیاری از آنها را به حکم بداهت عقلی و عرفی رد می کند(همان، ص ۲۰). در فصل هفتم، محمدکریم خان به استناد ادله ده گانه علی محمدباب را کافر و مفتری به خداوند و رسول برمی شمرد و او را بدعت گذار می خواند. ادله ده گانه وی عبارت اند از: ۱٫ اثبات وحی جدید؛ ۲٫ آوردن کتاب جدید؛ ۳٫ حلال کردن جهاد حرام در زمان غیبت؛ ۴٫ حرام کردن نوشتن کتاب با رنگ سیاه؛ ۵٫ ادعاهای نبوت و امامت انس و جن؛ ۶٫ قراردادن اسمش کنار اسم پیامبر و امامان علیهم السلام؛ ۷٫ ادعای نیابت خاصه؛ ۸٫ خود را واجب الاطاعه دانستن و مشرک خواندن کسانی که اطاعتش نمی کنند؛ ۹٫ ادعای الوهیت و خود را قبله و مسجود خواندن؛ ۱۰٫ افتراهای دروغین به صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه الشریف (همان، ص ۲۴-۲۵). فصل هشتم و نهم و دهم نیز درباره شناخت نجبا، نقبا و صفات آنان است که در میان مردم مخفی می باشند. ناگفته نماند که این فصول برای تبیین نظریه رکن رابع است که پیش تر بدان اشاره شد. فصل یازدهم کتاب هم در بیان تفاوت میان سحر و معجزه است. نویسنده در آغاز این فصل معجزه و سحر را تعریف و مصادیق آن را بیان می کند. وی پس از مقایسه میان ادعاهای باب با احکام و عقاید اسلامی، آنها را از مصادیق بارز سحر و جادو دانسته، استدلالات فراوانی بر ضد آنها عرضه می کند(ر.ک: همان، ص ۶۶).

البرهان فی التکلیف و البیان، در بیان تکلیف و اسباب آن و تشیید مسلک اخباری و رد مجتهدان که علی محمد باب آن را حاشیه کرده‌، و برخی از مطالب آن را مورد اعتراض قرار داده است‌. به این اعتراضات‌، توسط یکی از شاگردان میرزامحمد به نام میرزا محمدباقر لاری دشتی در الکلمات الحقانیة که شرحی بر کتاب البرهان است‌، پاسخ داده شده‌. البرهان که البرهانیه نیز خوانده شده‌، در ۱۳۴۱ق در بغداد به چاپ رسیده است‌.

ترجمه ماشینی: این کتاب مقدمه ای است بر ادبیات و اندیشه بنیانگذاران شیخیه و بابیه، دو جریان مهم مذهبی در ایران قرن نوزدهم. بخش اول، مروری بر اندیشه احمد الاحساء و کاظم رشتی، زاده شیخیه، با محوریت آموزه های دینی و فلسفی آنان است. بخش دوم، تحلیلی است بر نوشته‌های اولیه «علی محمد شیرازی» آغازگر بابیه. این کتاب شامل بررسی مفاهیم عمده ای است که در آثار او یافت می شود و به موضوعاتی می پردازد که در گذشته بحث هایی را ایجاد کرده است، به ویژه ماهیت دقیق ادعای مذهبی او و استقبال معاصرانش از آن. در نهایت، این کتاب حاوی نسخه ای از رساله خاص نبوت حضرت باب است. این اولین چاپ علمی اثری از باب است که به زبان اصلی منتشر شده است.