آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: دکارت را اغلب «پدر فلسفه مدرن» می نامند. تلاش های او برای یافتن پایه های معرفت، و آشتی دادن وجود روح با علم نوظهور زمان خود، از تأثیرگذارترین و گسترده ترین تلاش ها در تاریخ فلسفه است. . این یک مقدمه کلاسیک و چالش برانگیز برای دکارت توسط یکی از برجسته ترین فیلسوفان مدرن است. برنارد ویلیامز نه تنها پروژه دکارت مبنی بر پایه‌گذاری دانش بر یقین را تحلیل می‌کند، بلکه انگیزه‌های فلسفی جستجوی او را نیز آشکار می‌کند. او با بینش دقیق نشان می‌دهد که چگونه تأملات دکارت صرفاً یک توصیف نیست، بلکه همان اجرای تفکر و کشف فلسفی است. ویلیامز تمام حوزه های کلیدی اندیشه دکارت از جمله خدا، اراده، امکان معرفت و ذهن و جایگاه آن در طبیعت را پوشش می دهد. او همچنین کمک های عمیقی به نظریه دانش، متافیزیک و به طور کلی فلسفه می کند. این خواندن برای هر دانشجوی فلسفه ضروری است. این نسخه مجدد شامل پیشگفتار جدیدی از جان کاتینگهام است.

ترجمه ماشینی: آنچه فکر می کنیم چقدر به آنچه می خواهیم بستگی دارد؟ موضع بسیار مورد بحث دکارت اغلب به این معنا تفسیر شده است که ما یک عقیده را نتیجه یک تصمیم می گیریم. آرائوخو در کتاب شکاکیت، آزادی و خودمختاری با این تفسیر مخالفت می‌کند و ادعا می‌کند که ما فقط از طریق توجه گزینشی بر نظرات خود کنترل داریم. با این حال، حتی برای این کنترل محدود، شک دکارتی متضمن امکان خودفریبی است که در نوشته‌های دکارت با شکل خدای شرور نمادین شده است. از این رو، وجود خدای شیطانی نه تنها ادعای دانش ما را به شک می‌اندازد، بلکه آزادی ما را نیز به خطر می‌اندازد. در این تفسیر جدید، شکاکیت دکارتی، که معمولاً فقط اهمیت معرفتی به آن نسبت داده می‌شود، ثابت می‌کند که برای یک مسئله اخلاقی اساسی، یعنی خودمختاری انسان به طور کلی، مرتبط است.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به ضربان قلب و سیستم های فلسفه طبیعی می پردازد که در قرن هفدهم برای توضیح آن استفاده شد. بنابراین، من در دو حوزه توضیح کار می کنم. حوزه اول فیزیولوژی است که در آن ویلیام هاروی حرکات سیستولیک و دیاستولیک قلب را به درستی ترتیب داد، در حالی که رنه دکارت به اشتباه آنها را معکوس کرد. با نگاهی به مدل‌های فیزیولوژیکی کامل‌تر هاروی و دکارت، مناقشه‌ای را که از روایت‌های متفاوت آنها سرچشمه می‌گیرد، بازنگری می‌کنم. حوزه دوم، محل اتصال فیزیک و متافیزیک است که نشان دهنده چارچوب های فلسفه طبیعی در پشت فیزیولوژی است. من استدلال می کنم که فیزیولوژی هاروی درست بود در حالی که اصول پشتیبان او "اشتباه" بود، و فیزیولوژی دکارت نادرست بود در حالی که اصول حمایت کننده او "درست" بود. بنابراین، تز من این است که هاروی «درست» بود، اما شاید به دلایل نادرست، در حالی که دکارت «اشتباه» بود، اما شاید به دلایل درست. البته این قضاوت از منظر معاصر صورت می گیرد. با استفاده از رویکرد زمینه‌گرایانه به تاریخ، هدف من این است که نشان دهم چگونه اختلاف بین هاروی و دکارت در نیکلاس استنو، زمانی که او کشف کرد که قلب یک ماهیچه است، حل شد.

چکیده نسبت اراده به عقل مبحث فلسفی -کلامیِ پرسابقه و تااندازه ای ناروشن است، به ویژه آنگاه که این نسبت را گونه ای تقدم قلمداد کنیم . تقدم ار اده بر عقل در اندیشه ی دکارت جنبه های پیدا و پنهان دارد . دکارت اراده را به لحاظ صوری عظیم تر از فهم می دانست (برتری وجودی یا گونه ای تقدم هستی شناسانه)، هرچند در شناخت، یعنی داشتن ایده های روشن و متمایز، به تقدم فهم بر اراده حکم م ی داد (تقدم شناخت شناسانه ). او در آغاز تأسیس فلسفه ی جدید به شک کردن حکم کرد و این خود نمودی از اراده کردن است (تقدم روش شناسانه ). پذیرش تقدم اراده بر عقل در پروراندن یک نظام فلسفی و یا بنیان گذاری یک مکتب فکری به نتایج بسیار گسترده ای در نظام های اخلاقی، حقوقی و سیاسی منجر می شود، همان گونه که در واقعیت تاریخی چنین نظام هایی از اندیشه ی دکارت نشأت گرفته اند.

"دکارت" به‌رغم اینکه در روزگار خود و حتی بعدها متهم به شکاکیت بود اصلاً شکاک نبود؛ بلکه او شک را همچون وسیله‌ای برای غایتی به‌کار می‌برد. او هرکجا از فلسفه و مابعدالطبیعة حقیقی سخن می‌گوید مخاطب را به پاکسازی ذهن از هرچه که می‌شود کمترین تردیدی در آن کرد، فرا می‌خواند. آنچه باید به‌ آن توجه داشته باشیم این است که شک ‌و شکاکیت تنها تا مرحله‌ای کارآیی دارد که ما به‌کمک آن به مبنای مستحکمی برسیم و از آن به‌بعد به‌ یاری روش تحلیل است که باید شروع به ساختن یک بنای معرفتی استوار کرد. ما در این مقاله بر آنیم تا نشان دهیم برخلاف آنچه رایج است شک، نه روش (method)دکارت؛ بلکه راهکاری (procedure) است که او آن را برای اِعمال روش خود که همانا روش تحلیل است، در کار می‌آورد. شک، تنها بستری را برای رسیدن اندیشندة دکارتی به مبنایی یقینی فراهم می‌آورد تا او بتواند عمارت جدید معرفتی مدنظر خویش را بر این مبنا پی‌ بیفکند. در واقع، دکارت از شک بهره می‌گیرد تا به‌ یاری آن بتواند راه را برای کاربست روش تحلیل در حوزة‌ مابعدالطبیعه هموار سازد.

مبحث مربوط به احساس و تخیل در نظام فکری دکارت بسیار مهم است. او در «تأمل دوم» احساس و تخیل را به‌عنوان حالات آگاهی و بدون اینکه به متعلق خارجی مربوط شوند، ذیل حالات من اندیشنده طبقه‌بندی می‌کند. سپس در «تأمل ششم» برای اثبات من جسمانی از این دو قوه یاری می‌جوید و آن‌ها را به‌عنوان قوایی معرفی می‌کند که تحقق آن‌ها نیازمند فعالیت جسمانی است. بنابراین آن‌ها دو قوه‌ای هستند که نه ذهنی محض‌اند و نه جسمانی محض؛ بلکه ما در اتحاد ذهن و بدن و در مقام انسانی واحد مرکب از نفس و بدن است که می‌توانیم از آن‌ها برخوردار باشیم. در‌واقع، دکارت با پیش‌کشیدن بحث احساس و تخیل، نه‌تنها می‌کوشد وجود جسم به‌طور عام و بدن به‌طور خاص را اثبات کند، بلکه می‌خواهد نحوة تعامل دو جوهر متمایز ذهن و بدن را هم تبیین نماید. اما به‌نظر می‌رسد بحث او دربارة‌ این دو قوه با نظام دوگانه‌انگارانه‌اش سازگار نیست. با بررسی آثار چندی از مفسرین دکارت هم‌چون گری‌هتفیلد، برنارد ویلیامز، مارگارت داولر ویلسُن و کاترین ویلسُن متوجه می‌شویم که آن‌ها کمابیش به بحث احساس و تخیل در نظام فلسفی دکارت پرداخته‌اند، اما به‌رغم اهمیت موضوع در نظام فکری دکارت،‌ به‌اجمال از آن گذشته‌اند. در این میان جان‌کاتینگم، مترجم اصلی دورة سه‌جلدی آثار دکارت به انگلیسی و صاحب آثار متعددی دربارة نظام فکری دکارت، بیشتر از سایر مفسرین به احساس و تخیل در فلسفه دکارت توجه کرده و آراء متفاوتی را نسبت به دیگر دکارت‌شناسان مطرح کرده‌است. در این مقاله می‌کوشیم با استناد به آثار دکارت و رجوع به آراء برخی از مفسرین او، به جایگاه احساس و تخیل در فلسفة دکارت و ارتباط این مسئله با دوگانه‌انگاری دکارت بپردازیم و به‌نحوی برجستگی آراء کاتینگم را نسبت به دیگر مفسرین نشان دهیم.