آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

نخستین شیوه‌ای که مورخان اسلامی تحت‌تأثیر محدثان، در نقل و نگارش تاریخ به‌کار برده‌اند، تاریخ نقلی است که مورخ همانند راوی به نقل صرف حدیث بسنده و در صورت نقد، تنها به بررسی وثاقت راوی اکتفا می‌کند. مورخ در آغاز، شایستگی راویان احادیث را به شیوه علم رجال و فنّ جرح و تعدیل احراز کرده و به‌دلیل شباهت اسلوب نقد و بررسی تاریخ به حدیث، شناخت کافی به سندهای روایات، میزان وثاقت و عدم وثاقت، راوی جرح و تعدیل و محتوای حدیث داشته‌ است. با این روش با سلسله سندهای اخبار تاریخی به یاری علم رجال و جرح و تعدیل شتافته و تصویر واضحی از پیدایش تاریخ از درون حدیث نشان می‌دهد. محدثان اسلامی و نیز مورخان غربی مانند شاخت، ینبل و موتسکی که در نقد احادیث پیشینه داشته‌اند، در تحقیقات خود از روش تحلیل تاریخی متون و سنجش آن‌ها ازطریق نمونه‌های مستقل و بیرونی استمداد جسته‌اند. براین‌اساس، بررسی فضای تاریخی راویانی که درباره آن‌ها جرح و تعدیل وجود دارد، هدف اصلی این پژوهش است و باتوجه‌به ضرورت رفع تعارض به شیوه‌ (تحلیل سند – متن) با تمرکز بر ‌بخش تعارض آرای رجالی به اعتبارسنجی این اقوال پرداخته و اندکی از تاریخِ پیرامونی این تعارضات را تحلیل‌ و بررسی می‌کند. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه‌ای سازمان ‌یافته و با پیاده‌سازی روش تحلیل اسناد - متن در علم رجال شیعه، راویانی چون هشام‌بن‌حکم و یونس‌بن‌عبدالرحمن که در توثیق و تضعیف آن‌ها تعارض وجود دارد، به‌عنوان متن مشترک، شناخته‌ ‌شده و با بهره‌گیری از سلسله سندهای رجال کشی و ترسیم زنجیره‌ای راویان توثیق و تضعیف‌کننده، می‌توان پیشینه این تعارضات را تاریخ‌گذاری و اعتبارسنجی نمود. درنتیجه، با ترسیم شبکه‌ای روایات جرح هشام‌بن‌حکم و یونس‌بن‌عبدالرحمن به حلقه مشترک این روایات که یعقوب‌بن‌یزید و عبداللّه‌بن‌حجال است، می‌توان دست یافت که نقش محوری در نشر روایات جرح را داشته‌اند.

هشام بن حکم، از برجسته ترین و تأثیرگذارترین علمای شیعی در قرن دوم هجری است؛ قرنی که از یک سو، محلّ تلاقی و تصادم آرا و افکار مختلف بوده و از سوی دیگر، نقطۀ عطفی در تاریخ تشیّع و بلکه اسلام است. در این قرن، به سبب انتقال قدرت سیاسی از اموی به عباسی، فرصتی از برای نحل گوناگون حاصل گردید تا به تحکیم و اشاعۀ مبانی فکری و عقیدتی خود بپردازند.در این دوران، صادقین به بنیان گذاری مکتبی پرداختند که اندیشه و اعتقاد شیعی را مستحکم ساخت و تحوّلی شگرف در محدودۀ فرهنگ و اندیشۀ اسلامی ایجاد نمود و دانش آموختگانی نظیر هشام بن حکم، زرارة بن اعین، مؤمن الطاق، و هشام بن سالم را به جامعۀ تشیّع و بلکه اسلام عرضه کرد.این نوشتار بر آن است که با بهره گیری از متون معتبر و برجستۀ اسلامی، به کشف حقیقت و بازشناخت ابعاد شخصیت متکلّم برجسته مدافع و ناصر بحق حریم ولایت هشام بن حکم، پرداخته و به صورت هرچند مختصر ضمن بیان شرح احوال و آثار ایشان، افکار و گرایش های کلامی او را منعکس سازد.

عقل و ایمان همواره یکی از مسئله‏های بسیار مهم در حوزه فلسفه دین است که در تاریخ فرهنگ و تمدن بشری نقش بسزایی داشته است ، سازش و عدم سازش عقل و ایمان نیز موضوعی نیست که جدیداً به حوزه علم و دین راه‏یافته باشد بلکه دوران متمادیی است گه مورد توجه و تأمل اندیشمندان دینی و غیردینی بوده است. از آن جایی که حقیقت شریعت در دین اسلام درنهایت به برهان عقلی منجر می‏شود، و ایمان که اعتقاد و تصدیق قلبی به خداوند منان است اگر عقل به خوبی کسب معرفت و عمل نکند، انسان به اطمینان و آرامش قلبی نمی‌رسد. اکنون این سؤال مطرح است که :آیا عقل با ایمان ارتباط و هماهنگی دارد یا خیر؟ تحقیق پیش رو پاسخی است به این سوال که عقل ، ایمان و رابطه بین آن دو از دیدگاه دو عالم ، اندیشمند و متکلم بزرگ اسلامی یعنی هشام بن حکم و ابوحنیفه چگونه تبین شده است. از دیدگاه ابوحنیفه عقل در مسئله‌ای چون توحید فقط شناخت پیدا می‌کند اما در نبوت، امامت، معاد، عقل به‌تنهایی کسب معرفت نمی‌کند بلکه نیازمند به ایمان و شرع می باشد .از نظر هشام بن حکم نیز عقل به تنهایی نمی تواند به کسب تمام معارف حقه الهی بپردازد بلکه در این دست یابی با مدد ایمان به کسب معرفت می پردازد .موضوعاتی از قبیل اسمائ و صفات الهی ،نفس شناسی و برخی مسایل مربوط به معاد جسمانی.

با گسترش و افزایش وسایل ارتباط جمعی(جنگ فرهنگی) روزبه‌روز شاهد افزایش شبهات و سؤالات هستیم. سؤالاتی که باید روشمند پاسخ داده شوند. دو روش عمده کلامی عقلی و نقلی در میان شیعیان در پاسخ به شبهات از روش‌های مورد استفاده از منابع موجود می‌باشد. در پاسخ به سؤالات، روش پاسخ، برخی از ویژگی‌های اخلاقی فرد پاسخگو، برخی شرایط مخاطب و زمان و مکان طرح سؤال اهمیت دارد. آنچه از بین این عناصر اهمیت بیشتری دارد روش پاسخ است. از آنجا که روش هشام بن حکم در پاسخ به سؤالات و مناظرات مورد تأیید امام عصرش بوده است، در این مقاله تلاش شده به روش مورد تأیید معصوم در پاسخ به شبهات امامت با توجه به روش هشام پرداخته شود. سؤالی که به ذهن می‌رسد این است که ویژگی‌های روش هشام در پاسخ به سؤالات چه بود؟ به این منظور مناظرات منقول از وی در مورد امامت و پاسخ به شبهات منکران امامت تحلیل و بررسی شده است.