جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : استدلال آنسلم برای وجود خدا در Proslogion Chap.II از این بحث شروع می‌شود که «وقتی یک احمق «چیزی را می‌شنود که بزرگ‌تر از آن نمی‌توان فکر کرد»، آنچه را که می‌شنود و آنچه را که می‌شنود می‌فهمد. می فهمد در ذهن اوست این ویژگی خاص استدلال Pros.II است که استدلال را از سایر استدلال های هستی شناختی که به عنوان مثال دکارت و لایب نیتس تنظیم کرده اند متمایز می کند. این نیز زمینه ای است که معناشناسی را برای ارزیابی استدلال ضروری می کند. کاملاً طبیعی است که بپرسیم احمق چه چیزی را درک می کند و در ذهن او چیست؟ برای بررسی صحیح برهان ضروری است که شیئی را که احمق درک می کند و در ذهن او وجود دارد، تشخیص دهد. یک معناشناسی به سؤالات «الق چه می فهمد» پاسخ می دهد؟ و 'lq در ذهن احمق چیست؟ اگر ما یک معناشناسی را به عنوان یک فرانظریه برای تفسیر استدلال Pros.II انتخاب کنیم، راهنمای موثری برای شناسایی شی است. شرط لازم برای ارزیابی مناسب استدلال Pros.II برای تثبیت جهان گفتمان ما است، به ویژه از آنجایی که، در این استدلال، ما درگیر چنین صحبت هایی در مورد اشیاء موجود هستیم، مانند استدلال آنسلم که "وقتی احمق "چیزی می شنود" او آنچه را که می شنود می فهمد و آنچه می فهمد در ذهن اوست. هستی شناسی که یک نظریه معنایی ما را به آن متعهد می کند، زمانی که نظریه معنایی خود را برای تفسیر استدلال Pros.II معرفی می کنیم، به عنوان محدوده اشیاء ما پذیرفته می شود، و این مرز هستی شناختی ما را محدود می کند تا شی را به روشی خاص شناسایی کنیم. کاربرد مداوم یک هستی شناسی، بیش از همه، برای ارزیابی اعتبار منطقی یک استدلال مورد نیاز است. اگر معناشناسی سه سطحی فرگه را در نظر بگیریم، از نظر هستی‌شناختی به نهادهای ذاتی، مانند معنا، و نیز موجودیت‌های بسطی متعهد هستیم. اسلوگا معتقد است که ضد روان‌شناسی فرگه برای معانی نباید به‌عنوان اثبات‌کننده واقعی‌شدن موجودیت‌های غرضی در رابطه با زمینه‌گرایی فرگه تفسیر شود، که ضد روان‌شناسی فرگه با زمینه‌گرایی او چیزی نیست جز نسخه‌ای زبان‌شناختی از فلسفه کانتی برای وحدت استعلایی. با این حال، تفسیر احتمالی دیگری از زمینه گرایی فرگه وجود دارد. به عقیده دامت، اهمیت زمینه‌گرایی فرگه باید به‌عنوان راهی برای توضیح معنای یک کلمه درک شود. اگر دیدگاه دامت قانع‌کننده باشد، می‌توان گفت که زمینه‌گرایی فرگه مانع از تفسیر معناشناسی او به عنوان متعهد بودن به موجودیت‌های غرضی نمی‌شود. ما نباید نگران باشیم که فرگه در مورد تمام معناشناسی، به ویژه با زمینه گرایی او، تفسیر هستی شناسانه نظریه او را در درون خود انکار می کند. اگر ما معناشناسی سه سطحی فرگه را معرفی کنیم، یعنی اگر معانی کلمات را به عنوان موجوداتی در جهان گفتمان خود بپذیریم، استدلال آنسلم برای وجود خدا را در Pros II می بینیم. ما همچنین می‌توانیم از معناشناسی توسعه‌ای برای تفسیر استدلال Pros.II استفاده کنیم. به عقیده ی توسعه گرایان، مانند کواین و کریپکه، ما نیازی به فرض نداریم که موجودیت های ذاتی، مانند معنا، بخشی از حوزه هستی شناختی ما باشند.