جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : نظریه فاعل اخلاقی، نظریه هنجاری است که اعمالی را به دنبال مقام بالاتر تجویز می کند. در این پایان نامه، من تحلیل تطبیقی افلاطون و لائوزی ها را انجام می دهم تا آنچه را که آنها در مورد فاعل اخلاقی می گویند، آشکار کنم. یافته‌های من نشان خواهد داد که همین نظریه، در رابطه با شکل‌گیری فاعل اخلاقی، غایات اخلاقی نهایی و انگیزه‌های اخلاقی، در چین باستان و فلسفه‌های یونانی، به‌ویژه لائوزی و افلاطون به کار می‌رود. با توجه به شواهد مفهوم عامل اخلاقی در لائوزی و افلاطون، متوجه شدم که هر دو مردم را در یک زمینه سیاسی-اجتماعی تشویق می کنند که از الگوی تعیین شده توسط یک شخصیت نمونه در هر یک، که حکیم در لائوزی و حکیم است، پیروی کنند. فیلسوف-شاه در افلاطون با توجه به روند تربیت/پرورش افراد به مرحله الگوسازی، هر یک از جنبه های مرتبط با شخصیت نمونه ارائه شده است، مانند غایات اخلاقی نهایی، روانشناسی اخلاقی و اعمال آنها. من استدلال می‌کنم که ما می‌توانیم دریابیم که فاعل اخلاقی را می‌توان با پیروی از یک مقام بالاتر در لائوزی و افلاطون، دائو و خدای کیهانی پرورش داد، در حالی که رابطه بین فاعل اخلاقی و جامعه انسانی در هر فلسفه به‌طور متفاوتی ارائه می‌شود. . هم خدای دائو و هم خدای کیهانی عالی ترین خیر را برای انسان ها نشان می دهند، زیرا حاوی اصول نظمی هستند که انسان ها باید از آنها تقلید کنند. می‌توانیم دریابیم که هدف نهایی اخلاقی برای لائوزی‌ها این است که مطابق با دائو زندگی کنند، در حالی که برای افلاطون این است که تا حد امکان خداگونه شود. بر اساس رابطه فاعل اخلاقی و غایات اخلاقی نهایی، من استدلال می‌کنم که اگرچه لائوزی و افلاطون هر دو به ارتباط بین امیال و انگیزه عمل برای فاعل‌های اخلاقی توجه می‌کنند، اما برخورد با معرفت متفاوت است، که منجر می‌شود. به تفاوت در درمان خواسته ها. هر دو فکر می کنند که امیال برای انگیزه های فاعل اخلاقی برای عمل ضروری است. کارگزاران اخلاقی را می توان پرورش داد (لائوزی ها) و (در افلاطون) آموزش داد و به روشی خاص کنترل کرد تا خواسته هایی را که آنها را به عمل تحریک می کند تنظیم کند. انگیزه اخلاقی برای لائوزی این است که فاعل اخلاقی هیچ آرزویی نداشته باشد، در حالی که بهترین زندگی برای فاعل اخلاقی در افلاطون این است که روح عاقل بر کل جسم و روح انسان حکومت کند. برای لائوزی وووی عمل کردن و نداشتن آرزو، زندگی بر اساس دائو است، در حالی که برای افلاطون، اجازه دادن به بخش عقلانی روح بر زندگی انسان ها، غایت اخلاقی نهایی است که زندگی انسان را هدایت می کند. تا حد امکان خداگونه شویم یافته‌های این پایان‌نامه این است که می‌توان مفهوم فاعل اخلاقی از جمله رابطه با شکل‌گیری فاعل اخلاقی، غایات اخلاقی نهایی و روان‌شناسی اخلاقی را هم در لائوزی و هم در افلاطون شناسایی، تفسیر و ارزیابی کرد. با شناسایی مفهوم فاعل اخلاقی در لائوزی و افلاطون، ارزشی را که این امر می‌تواند به بحث‌ها در نظریه‌های اخلاقی معاصر بیفزاید، نشان می‌دهم.

ترجمه ماشینی: موضوع نویسندگی دائوجینگ، که به نام لائوزی نیز شناخته می شود، بحثی داغ است و موضع گیری فرد در مورد وجود و نقش نویسنده می تواند پیامدهای بالقوه ای برای تفسیر فرد از متن داشته باشد. این مقاله به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه مفاهیم تألیف یک متن، اغلب ناخودآگاه، بر تفسیر خواننده تأثیر می‌گذارد، به طوری که معنای احتمالی تولید شده در آن متن محدود، کاهش یا پایان می‌یابد. سه چهارچوب هرمنوتیکی، نیت گرایی نویسنده، خوانش های خواننده محور، و قصد متن، با مشکل مواجه می شوند، که هم چگونگی کمک به تولید معنا را آشکار می کند، اما مهم تر از آن اینکه چگونه فقدان آگاهی انتقادی از موضع هرمنوتیکی خود در مورد نویسندگی ممکن است خاتمه یابد. اهمیت بالقوه این چارچوب‌های هرمنوتیکی برای کار محققان و مترجمان معاصر لائوزی به کار می‌رود تا ارزیابی شود که چگونه مفاهیم ضمنی تألیف به نقاط قوت و ضعف در تفاسیر لائوزی در ارتباط با تولید معنا و اهمیت کمک می‌کنند. این مقاله از آنجایی که ماهیت انتقادی دارد، تنها به این منظور است که نشان دهد چگونه درگیر شدن غیر انعکاسی خواننده با نگرش او نسبت به نویسندگی می تواند به نتایج مشکل آفرینی در تفسیر و ترجمه هر اثر به طور کلی و لائوزی به طور خاص منجر شود.

اخلاق عرفاني سلبي مهم‌ترين بخش انديشه‌هاي مولوي و لائوتسه به شمار مي‌رود. اين دو عارف، پيروان خود را به جنبة سلبي اخلاق و رعايت مؤلفه‌هاي آن نيز دعوت مي‌کنند. از نگاه مولوي و لائوتسه، با تهذيب نفس و ريشه‌کن‌سازي انانيّت و ترک رذايل، راه براي تخلّق به اخلاق الهي و کسب فضايل فراهم‌تر مي‌گردد. سؤال اين است که اخلاق عرفاني سلبي به چه معنا و بر چه مؤلفه‌هايي استوار است؟ وجوه شباهت و تفاوت ميان اخلاق سلبي عرفاني مولوي و لائوتسه چيست؟ اين مقاله با روش توصيفي ـ تحليلي و تطبيقي و با استفاده از منابع کتابخانه‌اي، به بررسي مفهوم اخلاق سلبي عرفاني و مؤلفه‌هاي آن و تطبيق ميان آراي مولوي و لائوتسه از اين منظر مي‌پردازد. اين پژوهش نشان مي‌دهد که ميان اين دو انديشه وجوه تشابه و تمايز وجود دارد؛ چنان‌که هر دو در نظام اخلاقي و تنزيهي‌شان بر دو عنصر «سکوت و نيستي» و «رياضت و کف نفس» به‌عنوان دو امر زمينه‌ساز ورود به سلوک عرفاني خويش تأکيد کردند؛ اما به‌رغم شباهت‌هاي ظاهري، اساس تهذيب و رياضت از نگاه مولوي بر مبناي عشق فطري و جبلّي انسان به خدا استوار است و در اين مسير، از پشتوانة متابعت از شريعت و بهره‌گيري از عقل نيز برخوردار است.

در مکتب دائویی انسان کامل یا «شنگ ژن» به کسی اطلاق می‌شود که در هماهنگی با دائو و طبیعت عمل نماید. حکیم بودن در همراه بودن با دائو معنا می‌یابد و به همین جهت، ویژگی اصلی انسان فرزانه در مفهوم "وو-وی" یا "بی عملی" جلوه گر است. دائو آن حقیقتی است که سیر طبیعی و خودانگیختگی هر موجودی برآن استوار است، از این رو وظیفه هر فردی این است که در مسیر دائو مانعی ایجاد نکند و بگذارد دائو به سیر خود ادامه دهد. در نتیجه هرچیزی طبق خودانگیختگی و سیر تکوینی‌اش، به ظهور می‌رسد. دائو خود همیشه بدون عمل (وو- وی) است؛ با این حال همه چیز را به وجود می‌آورد. انسان در صورتی می‌تواند به حقیقت دست یابد و آن را در اختیار بگیرد که به‌طور طبیعی عمل کند؛ در واقع عمل نکردن چیزی جز همنوایی با دائو نیست. حکیم دائویی کسی است که اجازه می‌دهد جریانات عالم به آزادی در او و سراسر عالم سریان یابند و به دنبال آن، هم خود وی و هم جهان، در آرامش و سکون دائو به وحدت دست می‌یابند. وی همه پیش فهم‌های آموخته و اکتسابی را به کنار می‌نهد و وجود فردی خود را با همه اشیای عالم یکی می بیند. او از هرگونه تجاوز ارادی، ساختگی و تصنّعی درون طبیعت پرهیز دارد. همانطور که در طبیعت همه چیز خود به خود، در سکوت و آرامش به وجود می‌آید و طبیعت وظایف خود را بدون گزافه‌گویی و خودنمایی نمایان می‌سازد، آدمی هم باید امور را در مسیر طبیعی خود و به دور از اغراض و منفعت‌سنجی شخصی انجام دهد.

هدف از اين نوشتار بررسی چگونگی آموزه منجی موعود در اديان چينی در محورهای ذيل است: 1. ابتدا اصل وجود اين آموزه را فقط در كتاب های كلاسيك چينی كنفوسيوسی و دائويی و متفكران اين دو آيين بررسی كرده ايم، زيرا اين دو بومی چين هستند و آيين بودا وارداتی است. در اين مورد به اين نتيجه رسيده ايم كه اين آموزه در طول تاريخ چين همواره حضور داشته است. 2. آن گاه به حقيقت اين آموزه پرداخته و نشان داده ايم كه منجی در اديان چينی هويت انسانی دارد و در طول تاريخ افراد متفاوتی در اين رابطه به عنوان منجی مطرح بود ه اند كه مشخص می كند در عصر حاضر فرد خاصی به عنوان منجی مطرح نيست. از طرف ديگر وقتی منجی ظهور كند جهان به وحدت می رسد و صلح فراگير می شود. بر طبق فرهنگ چينی چنين دورانی در گذشته باستانی نيز وجود داشته كه از آن به صلح و هماهنگی بزرگ تعبير می شود و به تای پينگ مشهور است. 3. آثار اجتماعی و دينی اين آموزه يكی ديگر از بحثهای مطرح در اين مقاله است. نتايج بحث نشان می دهد كه قيام های زيادی در چين تحت تأثير اعتقاد به اين آموزه پديد آمده است. هم چنين در اثر اعتقاد به اين آموزه شعاير و مناسك مختلفی در سطح دولتی و مردمی رايج گرديده است.