جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : بین سال‌های 1960 و 1999، برای فیلسوفان کاملاً متداول بود که برای پیشبرد استدلال‌های خود تقریباً به طور کامل بر روش‌های پیشینی تکیه می‌کردند (Knobe, 2015). در یک مطالعه اخیر توسط Knobe، اکثر مقالات نمونه برداری شده از این دوره از روش های کاملاً پیشینی استفاده کردند. در مقابل، در یک دهه و نیم اخیر، راهبرد بسیاری از فیلسوفان برای پیشرفت در مسائل فلسفی تغییر کرده است. فیلسوفان اکنون بیشتر به داده های تجربی - از جمله انجام مطالعات مشاهده ای و تجربی خود - برای حمایت از استدلال های خود تکیه می کنند. بدون شک، بخشی از این تغییر به دلیل ظهور فلسفه تجربی بود - تقریباً یک رویکرد روش‌شناختی برای پرداختن به سؤالات فلسفی که در آن محقق از روش‌های روان‌شناختی برای بررسی پارامترهایی استفاده می‌کند که بر بکارگیری مفاهیم مهم فلسفی تأثیر می‌گذارند. این پایان نامه مشکلات روش شناختی کار در فلسفه تجربی را مطرح می کند و سپس راه حل هایی برای این مسائل پیشنهاد می کند. تمرکز من در این پایان نامه بر دو زیر شاخه در فلسفه است - معرفت شناسی و روانشناسی اخلاق - که هر دو شاهد استفاده فزاینده ای از روش های روانشناختی برای بررسی مسائل فلسفی بوده اند.

رشته‌های مختلف به ابزارهای تجربی متنوعی مجهز شده‌اند؛ اما فلسفه همچنان امپراطوری فکر خالص است. در واقع فیلسوفان با چشم بسته هم می‌توانند کار کنند. آن‌ها در بهترین حالت دست به آزمایش‌های فکری می‌زنند؛ اما در دهۀ اخیر جریانی در فلسفه ایجاد شده است که از داده‌های تجربی استفاده می‌کند. «فلسفۀ آزمایشگاهی» حوزۀ جدیدی است که با روشِ انتزاعی و متکی بر تاملات صرف مخالف است. آن‌ها می‌خواهند به جای حرف زدن از اتاق‌های در بسته بیرون بروند، اطلاعات جمع کنند و ببینند مردم عادی دربارۀ آزمون‌های فکری چه دریافتی دارند. فیلسوفان طرفدار این جریان معتقدند که فلسفۀ آزمایشگاهی نه تنها یک بدعت نیست، بلکه بازگشت به روش فلاسفه‌ای چون ارسطو، جان لاک و دیوید هیوم است.