جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این کتاب فلسفه هانری برگسون را به بحث های معاصر در متافیزیک و فلسفه تحلیلی دین پیوند می دهد. به طور خاص، این کتاب نشان می دهد که چگونه فلسفه زمان برگسون می تواند به مشکل پیش آگاهی و اراده آزاد پاسخ دهد. این پرسش که چگونه انسان‌ها می‌توانند آزاد باشند، اگر خداوند همه چیز را می‌داند، یک بحث همیشگی در فلسفه تحلیلی دین بوده است. راه حل این مشکل به شدت به آنچه که فرد در مورد زمان فکر می کند بستگی دارد. مسئله زمان در سیستم فلسفی برگسون مرکزی است. نویسنده در این کتاب کاربرد سیستماتیک اندیشه برگسون را در مسئله آزادی و پیش آگاهی ارائه می دهد. فصل اول بحثی درباره مفهوم مرکزی برگسون از la durée (مدت) ارائه می‌کند. دو فصل بعدی la durée را به رابطه زمان و مکان پیوند می دهد. در اینجا نویسنده پاسخی برگسونی به استدلال مک‌تاگارت برای غیرواقعی بودن زمان ارائه می‌کند و نظریه بدیع زمان مرتبط با تحلیل برگسون از تجربه زمانی را توسعه می‌دهد. سه فصل آخر به بررسی رابطه بین اختیار، جبر و علم پیشین الهی می پردازد. نویسنده نظریه آزادی برگسون را بازسازی می کند و نشان می دهد که چگونه عقاید اساسی نظریه های آزادی اراده معاصر را تضعیف می کند. نویسنده سپس استدلال می کند که فلسفه برگسون می تواند برای حل مشکل اراده آزاد و پیش آگاهی در فلسفه دین مورد استفاده قرار گیرد. این تک نگاری با گشودن راه هایی برای تحقیقات جدید در مورد برگسون و فلسفه تحلیلی دین، مانند فلسفه زبان دینی، رابطه بین خدا و روش، تجربه دینی، و کثرت گرایی دینی به پایان می رسد. هانری برگسون و فلسفه دین برای دانشمندان و دانشجویان پیشرفته ای که بر روی برگسون، فلسفه قاره ای قرن بیستم، فلسفه دین و فلسفه زمان کار می کنند، مورد توجه خواهد بود.

ترجمه ماشینی: این پایان نامه از بینش های کلیدی فلسفه هنری برگسون (1941-1859) برای ارائه مدل جدیدی از رابطه خدا با زمان استفاده می کند. فصل 1 مقدمه‌ای بر فلسفه برگسون در برابر پس‌زمینه «فلسفه برگسون» راسل است. این دو موضوع کلیدی را از برگسون در بحث من ارائه می دهد: رابطه بین زمان و مکان (فصل 2-4) و رابطه بین اراده آزاد و جبر (فصل 5). فصل دوم یک وظیفه دوگانه دارد. نخست، پاسخی برگسونی به استدلال مک‌تاگارت برای غیرواقعی بودن زمان ارائه می‌کند. دوم، از متافیزیک زیربنایی استدلال مک تاگارت استفاده می کند تا نشان دهد که دو قلمرو زمانی متمایز را می توان از فلسفه برگسون استخراج کرد: (i) la durée و (ii) یک نظم زمانی ریاضی که عموماً توسط فلسفه تحلیلی به عنوان سری B طبقه بندی می شود. فصل 3 این چارچوب دولایه را به هستی شناسی های زمانی در فلسفه تحلیلی مرتبط می کند. من استدلال می کنم که چنین چارچوبی از "ایده آلیسم هستی شناسانه درباره زمان" پشتیبانی می کند. من برای نسبی‌سازی وجود زمانی به نقاط متمایز یا مجموعه‌ای از نقاط فضازمان استدلال می‌کنم که منجر به وابستگی رادیکال ذهن به گسترش زمانی اشیا می‌شود. فصل 4 به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه هستی شناسی مبتنی بر دوره مورد بحث در فصل 3 بر رابطه بین خدا و زمان تأثیر می گذارد. من استدلال می‌کنم که فلسفه تحلیلی نتوانسته جنبه‌های هستی‌شناختی کلیدی رابطه خدا-زمان را به دست آورد و بازگشت به «دانش علی» الهی لازم است. من نشان می‌دهم که وجود اشیاء زمانی از دو منبع سرچشمه می‌گیرد: (1) جنبه زمانی وابسته به ذهن آنها و (2) ذات بی‌زمان آفریده الهی. فصل 5 این چارچوب را در مورد مسئله علم پیشین الهی و اختیار انسان اعمال می کند. من نشان می‌دهم که اگرچه نظریه برگسون می‌تواند از وجود آزادی انسان دفاع کند، اما اندیشه او باید با «علم علّی» الهی جایگزین شود تا دانایی الهی تضمین شود.