جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : به قول فلیکس دوکه، «عصر نقد»، دورانی است که رویدادهای سیاسی، نظامی و فرهنگی در اروپا گرد هم می آیند. انقلاب فرانسه، جنگ‌های ناپلئونی، ظهور رمانتیسیسم، مناقشات در مورد پانتئیسم و ​​الحاد، و ویژگی عمومی که این مجادلات فلسفی به دست آوردند، انتشار مجلات متعدد با محتوای فرهنگی و فلسفی - و ناپدید شدن زودهنگام آنها -، اهمیتی که بحران اقتدار به مثابه قدرت که با تحقیق در زمینه علوم طبیعی به دست می‌آید، اما مهمتر از همه، تأیید آزادی به عنوان شالوده کرامت انسان به معنای دگرگونی در تصوری است که سوژه از خود داشت. مانند طبیعت، خدا، زندگی اجتماعی، تاریخ و هنر. در آن زمان در آلمان انبوهی واقعی از فیلسوفان، شاعران، نویسندگان و سیاستمداران وجود دارد که در مورد یکدیگر بحث، همکاری و انتقاد می کنند. در میان آنها، بدون تردید، چهار شخصیت بزرگ به اصطلاح «ایدئالیسم آلمانی» برجسته می شوند: کانت، فیشته، شلینگ و هگل. مکاتبات بین آنها نه تنها به این دلیل که گفت و گوی بین فیلسوفان نامدار آن زمان است، بلکه به ویژه به این دلیل که به ما امکان می دهد تا به پیدایش تفکر، پیچیدگی روابط، تأثیر متقابل، ناکافی بودن طبقه بندی ها پی ببریم، یک ویژگی پارادایماتیک دارد. . در آن می‌توانید یکی از دوره‌های متعددی را که نقد دنبال می‌کرد، دنبال کنید و به این ترتیب متوجه شوید که فلسفه همیشه تفکری است که به خود می‌چرخد و بوده است.

ترجمه ماشینی : هگل تأثیر عظیمی بر جهان مدرن داشته است - مارکس و همه مارکسیسم‌ها از او نوشیدند - و تاریخ‌نگاری را شکل داده است: هر داستانی که معنایی کلی را در تاریخ فرض کند، هگلی است. کار هگل (اشتوتگارت، 1770 - برلین، 1831) نقطه عطف منحصر به فردی در تفکر غربی است، زیرا رویکردی بدیع به آینده تمدن ها، جوامع و تولیدات فرهنگی آنها ارائه می دهد. نویسنده آخرین نظام فلسفی فراگیر بزرگ، هگل ایده آلیسم خود را به عنوان وسیله ای معرفی می کند که نه تنها می تواند گزارشی عقلانی از وقایع گذشته ارائه کند، بلکه می تواند تعیین کند چه چیزی مرتبط و اساسی است و چه چیزی در سلسله بی نهایت حقایق نیست. زیرا واقعیت را ارگانیزم متضادهای دیالکتیکی، و تجلی و تکوین «روح مطلق» می داند که از طریق تاریخ و فرهنگ بشری به بلوغ و خودشناسی می رسد. این جلد شامل دو اثر اساسی درباره نظام هگلی است: تفاوت بین نظام های فیشته و شلینگ (تحلیل آموزه های دو معاصر و متفکر مرتبط در خط ایده آلیسم پساکانتی) و پدیدارشناسی روح که ماهیت هگلی را آشکار می کند. مفاهیمی درباره عینیت بخشیدن به روح مطلق در تاریخ جهانی و بنابراین ساختار منطقی و عقلانی آن. مطالعه مقدماتی توسط Volker Rühle (1955)، استاد فوق العاده در دانشگاه هیلدسهایم (آلمان) و استاد افتخاری در دانشگاه خودمختار مادرید. او همچنین به عنوان استاد مدعو در Universidad de los Andes (بوگوتا)، UNED (مادرید) و در دانشگاه Karlova در پراگ کار کرده است. کتاب‌ها و مقالات او به زبان‌های آلمانی و اسپانیایی به مشکلات فلسفه کلاسیک آلمان، پیدایش و پیامدهای آن تا امروز می‌پردازد.

ترجمه ماشینی : اصطلاح "فلسفه کلاسیک آلمانی" به طور فزاینده ای بر تعریف قدیمی "ایدئالیسم آلمانی" بیشتر می شود. این کاملا درست است، زیرا دومی گمراه کننده است. در واقع فیشته، شلینگ و هگل همراه با کانت هدف غلبه بر ایده آلیسم و ​​رئالیسم را به عنوان مواضع یک طرفه دنبال می کنند. بر اساس این پروژه مشترک، جنجالی بین آنها به وجود می آید که با شعارهای مختلف به اوج خود می رسد. این اثر برای اولین بار رویکردهای مختلف آموزش ایده آلیسم و ​​رئالیسم را ارائه می دهد که تاکنون به طور مبهم در تحقیقات و بر اساس توسعه تاریخی آنها وجود داشته است. پیوستی به فلسفه تحلیلی ارتباط این سؤال را برای فلسفه معاصر نیز اثبات می کند.

به لحاظ مبانی استراتژیک، نظریه دولت در فلسفه سیاسی کانت و فیشته دارای اشتراکات زیادی با یکدیگر هستند. نگارنده معتقد است که ایرادات نظریات سیاسی آن‌ها نیز تا حدود زیادی با یکدیگر هماهنگ است. هر دو فیلسوف مورد ذکر نظریه دولت خود را در فراقِ مبانی آزادی استعلایی، متافیزیکی یا اخلاقی و نظریات حقوقی خویش می‌نویسند. چرا که دولت براساس فلسفه سیاسی آن‌ها برخلاف حوزه‌های دیگر اندیشه‌شان در حوزه تجربه و عینیت اندیشیده و نوشته‌شده‌اند. در چنین شرایطی هر دو فیلسوف مبانی انتزاعی خود را در محک میدان جاذبه‌ی عینیت یا تجربه قرار می‌دهند، حال مسئله این است که آیا می‌توانند میان نظر و عمل اتحاد را برقرار سازند و اندیشه سیاسی‌ای در طراز معرفت‌شناسی و اخلاق خویش به نگارش دربیاورند؟ به‌عبارتی‌دیگر آیا می‌توانند آزادی استعلایی یا اخلاقی و حقوقی را در ساحت عینیت خارجی یا دولت که قرار است فلسفه سیاسی در آنجا شکل بگیرد، برقرار سازند؟ به نظر می‌رسد هر دو فیلسوف در ساحت اقتدار خارجی، نه‌تنها نمی‌توانند از نظریه خود آیینی و آزادی انسان استفاده چندانی ببرند بلکه به دلیل نوع انسان‌شناسی خاصشان به‌زور برای تشکیل و دوام دولت پناه می‌برند.

نسبت قانون حقوقی-سیاسی با قانون اخلاق از مسائل مهم در طول تاریخ اندیشۀ بشری محسوب می‌شود. نسبت این دو مفهوم در ایدئالیسم آلمانی از کانت تا فیشته و هگل نیز از اهمیت فراوانی برخودار است. بررسی دیدگاه فیشته، ازآنجاکه میان دو فیلسوف مهم یعنی کانت و هگل قرار گرفته است، دارای اهمیت فراوانی است. در این نوشتار، نگارنده سعی می‌کند که با روش توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر دو اثر مهم آموزۀ اخلاق و بنیاد حق طبیعی نسبت اخلاق را با حق و سیاست در اندیشۀ فیشته بررسی کند. برای توضیح این موضوع، نگارنده می‌کوشد ابتدا دلایل فیشته دربابِ عدم استنتاج اخلاق از قانون حقوق را توضیح دهد و تمایز اجتماع اخلاقی با جامعۀ حقوقی را آشکار سازد. همچنین در ادامه، نگارنده با اختصاص‌دادنِ اجبار بیرونی به قلمرو حقوق و نفی آن از قلمرو اخلاق، چگونگی محدودشدنِ دولت سیاسی به سپهر حقوقی را در اندیشۀ فیشته آشکار می‌سازد و، درنهایت، با اظهار اینکه فیشته ایدۀ اخلاقی را مقوم جهان آگاهی تصور می‌کند، برای جهان اخلاق حیثی هستی شناختی قائل می‌شود و کل جهان آگاهی را در غایت جهان اخلاقی قابلِ‌توضیح می‌داند.