جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتابنامه: ص. ۲۱۷-‎۲۱۴؛ همچنین بصورت زیرنویس // در دنیای کنونی ادیان مختلفی اعم از ادیان الهی و غیر الهی در حال توسعه و گسترش است. ادیان الهی انتساب دین و آیین خود را به خداوند تبارک و تعالی می داند و از کیفیت ارتباط بین خداوند تبارک و تعالی با مخلوقات، مباحثی را تحت عنوان مختلف از جمله وحی و کلام الهی بیان کرده اند. انندیشمندان و صاحب نظران، تفاسیر مختلفی از وحی بیان کرده اند که اهم این نظریات، روان شناسانه، جامعه شناسانه و تفسیر فلسفی از وحی می باشد که این نوع تفاسیر از وحی گاهی با کشف و شهود عرفانی تداخل می کند. با مطالعه در کتب مختلف، سعی در فهم این مساله داشتیم که همین امر، انگیزه ای شد تا رساله خود را در باب تمایز بین وحی، و کشف شهود عرفانی از دیدگاه دو متفکر جهان اسلام، ابو حامد محمد بن محمد بن غزالی معروف بهابو حامد غزالی(۵۰۵-‎۴۵۰ه.ق) و صدرالمتالهین محمد بن ابراهیم بن یحیی شیرازی معروف به ملاصدرا قرار دهم که با تفحص و مطالعه در کتب مختلفی که از این آقایان به جا مانده به این نتیجه رسیدم که بین وحی، و کشف و شهود، عرفانی، تقابل به تباین است. زیرا مقام نبوت و رسالت عطیه ای الهی است که با جهد و اکتساب در آمادگی نفس برای قبول آثار وحی به شمار می آید. ولی خودوحی هدیه ای است که نصیب هر شخصی نخواهد شد. اما مقام و مراحل کشف و شهود عرفانی برای همه انسان ها ممکن و میسر است که در صورت مشاهده و مکاشفه شخص سالک باید مشاهدات و مکاشفات خود را با کشف تام نبی و اولیاء الهی بسنجد که در برخی از موارد احتیاج به تعبیر دارد. ولی وحی، امر صریح و سریعی است که خود آن هر چه که باشد حجت است و تغییر در آن راه ندارد. غزالی معتقد است که موداو و محتوای وحی با الهام و کسب اختلافی ندارد ولی در مقابل ملاصدرا معتقد است که بین مودا و محتوای این علوم از جهت شدت وحدت در وضوح هم اختلاف حاکم است.