جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هستی و زمان را می‌توان پاسخی به سلطه‌ی نظریه‌ی شناخت بر فلسفه‌ی مدرن دانست که از زمان دکارت شروع شد. هایدگر پرسش‌ها در باب شناخت را کنار گذاشت و مستقیماً به مطالعه‌ی هستی موجودات روی آورد… تبیین هستی در این کتاب در تضاد شدید با یکی از فرض‌های اصلی جریان غالب فلسفه‌ی غرب قرار می‌گیرد: این فرض که هستی را باید همچون چیزی اندیشید که پایدار و ‌تغییرناپذیر است. هایدگر معتقد است که هستی در زمان گشوده می‌شود؛ در واقع هستی خودِ زمان است… هستی و زمان با پرسشی آغاز می‌شود که به گوش ما بسیار غریب می‌آید: معنای هستی چیست؟ طرح هایدگر بازاندیشی پرسش هستی است؛ اما باید توجه داشت که پرسش وی درباره‌ی حس ما نسبت به واقعیت است و لذا تبیینی کامل از نحوه‌ی هستی انسان یا دازاین (نامی که هایدگر بر انسان می‌نهد) را لازم می‌آورد./ این کتاب بخشی از مجموعه‌ای‌ با عنوان «متون محوری فلسفه» است که بناست با توضیحاتی کوتاه و روشن، گرچه نه‌ ابتدایی، مهم‌ترین آثار تاریخ فلسفه را به خوانندگان معرفی و آن‌ها را برای مواجهه با خود این متون آماده و ترغیب کند.