جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: تردیدی وجود ندارد که اکثر متفکرانی که معمولاً با سنت اگزیستانسیالیستی در ارتباط هستند، صرف نظر از آموزه های واقعی شان، به نوعی تحت تأثیر نوشته های کی یرکگور بوده اند. این تأثیر آنقدر زیاد است که می توان به انصاف بیان کرد که جنبش اگزیستانسیالیستی مسئول پیشرفت عمده در استقبال بین المللی کی یرکگور بود که در قرن بیستم اتفاق افتاد. در نوشته‌های کی‌یرکگور می‌توان مجموعه‌ای غنی از مفاهیمی مانند اضطراب، ناامیدی، آزادی، گناه، جمعیت، و بیماری را یافت که همگی در ادبیات اگزیستانسیالیستی به عنوان موتیف‌های استاندارد تبدیل شدند. سارتر نقش مهمی در تقدیس کردن کی یرکگور به عنوان یکی از پیشروان اگزیستانسیالیسم ایفا کرد. با این حال، پژوهشگران اخیر به استفاده ایدئولوژیک او از کی یرکگارد توجه کرده است. در واقع، به نظر می رسید که سارتر از کی یرکگور برای اهداف خود سوء استفاده می کند و سوء ظن به ارائه نادرست و تحریف، مفسران اخیر را بر آن داشته است تا به گذشته برگردند و رابطه پیچیده بین کی یرکگور و متفکران اگزیستانسیالیست را مورد بررسی قرار دهند. مقالات این جلد شامل چهره هایی از سنت های اگزیستانسیالیسم فرانسوی، آلمانی، اسپانیایی و روسی است. آنها استفاده غنی و متنوع از کی یرکگور توسط این متفکران متأخر را بررسی می کنند و مهمتر از همه، نقش ادعا شده او را در این جنبش روشنفکری معروف تحلیل انتقادی می کنند.

ترجمه ماشینی: ارزش در مدرنیته یک پارادایم تاریخی در اخلاق را بررسی می کند که تاکنون به عنوان آن شناخته نشده است: مدرنیسم اگزیستانسیال. پیتر پولنر ادعاهای اصلی این پارادایم را از طریق بررسی تفصیلی اندیشه چهار تن از شارحان اصلی آن مورد بحث قرار می دهد: فردریش نیچه، ماکس شلر، ژان پل سارتر و رابرت موزیل. در مورد نیچه و سارتر، پولنر تفاسیر بدیعی ارائه می دهد و خطوط فکری را در آثارشان بازسازی می کند که معمولاً نادیده گرفته شده اند. او همچنین ارزیابی جدیدی از نسخه پدیدارشناختی ظریف شلر از شهودگرایی ارزش عاطفی ارائه می‌کند، که تأثیری حیاتی بر اگزیستانسیالیسم سارتر دارد، اما تا کنون عملاً از هیچ استقبالی در زمینه آنگلوفون برخوردار نشده است. رمان فلسفی موزیل، مردی بدون کیفیت، به عنوان کمک به نسخه ای بسیار بدیع از کمال گرایی اخلاقی به پارادایم مدرنیستی اگزیستانسیال تفسیر می شود. در حالی که تفکر موزیل در مورد عواطف و حالات در سال های اخیر شروع به شناسایی فلسفی کرده است، اهمیت هسته فلسفی کار اصلی او تاکنون به طور کامل درک نشده است. به تعبیر پولنر، آنچه در مدرنیست‌های اگزیستانسیال می‌یابیم، رویکردی در فلسفه اخلاق است که ترکیبی از شکل واجد شرایط شهودگرایی ارزشی عاطفی و نوعی کمال‌گرایی اخلاقی است. این کتاب نسخه‌ای از این رویکرد را بازسازی کرده و از آن دفاع می‌کند که عناصر برگرفته از هر یک از این متفکران را در خود ادغام می‌کند و با تفصیل اولیه ایده‌هایی که فقط در برخی از آنها به طور ضمنی وجود دارد، تکمیل می‌شود.

سخن نگارنده در این خطابه و تحریر بعدی آن دربارۀ پدیده و رویداد عظیم پیامبری است یعنی آمدن پیامبران از جانب خداوند برای دستگیری از انسان. به خودوانهادگی نیز اصطلاحی است از ژان پل ساتر، فیلسوف معروف فرانسوی که او را در روزگار خود “پیامبر روشنفکران” خوانده بودند.

ترجمه ماشینی: برخی از فیلسوفان بر این باورند که زندگی تنها زمانی معنادار می شود که خدا نباشد. به عنوان مثال، برای سارتر و ناگل، خدایی از نوع سنتی کلاسیک خداباورانه، قدرت ما در استقلال خودآفرینی را به گونه‌ای محدود می‌کند که به شدت از معنای زندگی ما می‌کاهد، و حتی احتمالاً زندگی ما را از هر معنایی خالی می‌کند. در مقابل، برخی از فیلسوفان بر این باورند که زندگی تنها در صورتی می‌تواند معنادار باشد که خدا وجود داشته باشد. خدا و معانی زندگی به کاوش در حقیقت در هر دو این مکتب فکری علاقه مند است و به دنبال کشف کارهایی است که خدا می تواند و نمی تواند انجام دهد تا زندگی را معنادار کند (و همچنین آنچه را که می خواهد و نمی کند). ماوسون از نسخه ای از تز «آمالگام» یا «کثرت گرایی» در مورد مسئله معنای زندگی حمایت می کند – در اصل، این که تعدادی معانی مشروع مختلف از «معنا» (و در واقع «زندگی») در مسئله معنای زندگی وجود دارد. . به عقیده ماوسون، اگر خدا وجود داشت، زندگی را در برخی از این معانی معنادار می کرد و در برخی دیگر مانع می شد. او استدلال می کند که در حالی که می تواند در جهان بی خدا معنا وجود داشته باشد، می تواند انواع دیگری از معنای در جهان خدایی وجود داشته باشد و اینها عمیق تر خواهند بود.

نویسنده در این کتاب متفکرانی را که بیشترین تأثیر را بر گرایشات چپ نو داشته‌اند، موضوع بررسی خویش قرار داده است. پرسش اصلی او در این کتاب این است که چپ امروز چه معنا و چه وضعی دارد، و از 1989 و فروپاشی شوروی تاکنون، چه مسیری را طی کرده تا به این وضع کنونی برسد. او در تلاش برای پاسخ دادن به این پرسش، و از طریق باز بررسی آراء متفکرانی چون ای.پی.تامپسن، پری اندرسون، اریک هابز بوم، رونالد دوورکین، ژان پل سارتر، میشل فوکو، لوئی آلتوسر، ژک لکان، ژک دریدا، آلن بدیو، تئودور آدورنو، یورگن هابرماس، آنتونیو گرامشی، گئورگ لوکاچ، ادوارد سعید، و اسلاوی ژیژک، شرح می‌دهد که چطور چپ نو آرمان طبقه کارگر را فروگذاشته و زنان، هم‌جنس خواهان و مهاجران را دغدغه خودش قرار داده است.