جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی مفهوم شر در اثر پل ریکور (1923-2005) می پردازد. برای انجام این کار، ما کار او را به عنوان یک کل ارزیابی می کنیم، اما بر سه کتاب تمرکز می کنیم، زیرا آنها لحظات تفسیر نویسنده ما را در رابطه با رویکرد آنها به مسئله شیطان برجسته می کنند. آنها عبارتند از: سمبولیسم شر، شر: چالشی برای فلسفه و الهیات، و خود به عنوان دیگری. اما ما ترتیب زمانی متون را معکوس کردیم تا رویکردی بدیع ایجاد کنیم که به عنوان راهی برای رسیدن به پیشنهاد پل ریکور برای راه حلی برای مشکل شیطان عالی است. ما نشان داده‌ایم که چگونه، همانطور که نویسنده تاریخ فلسفه و تاریخ الهیات را تفسیر می‌کند، مسئله شر را مطرح می‌کند و از آنجا نیز نحوه پرداختن نویسنده‌مان به آن، یعنی از منظر فردی که رنج می‌کشد، آشکار کرده‌ایم. سپس ببینیم که چگونه ریشه‌های تفسیر و راه‌حل ممکن برای مسئله، در اسطوره‌ها و نمادهای شیطانی و بیشتر از آن، چگونه انسان نسبت به مسئله شر، خطاپذیر و شکننده است. تا آن زمان، سرانجام، اخلاق کوچک او را بررسی می کند. جایی که ما معتقدیم می توانیم از طریق نهادهای عادلانه مقابله با شر را به پایان برسانیم.

ترجمه ماشینی : پژوهش زیر بر آن است تا اساسنامه هرمنوتیک فلسفی را که پل ریکور در کتاب خود به مثابه دیگری به ما معرفی کرده است، بشناسد و از این طریق نقش فلسفی هرمنوتیک کتاب مقدس را که نویسنده فرانسوی در نوشته‌هایش درباره موضوعات دینی اعطا کرده است، بررسی کند. ما کار این نویسنده را به عنوان یک پروژه منحصر به فرد و پویا می بینیم که در آن نویسنده تفکر خود را با استفاده از حوزه های وسیعی از دانش مانند روانکاوی، تاریخ و حتی الهیات اجرا می کند. به این ترتیب، وظیفه پیشنهادی در تحقیق ما نه تنها ممکن، بلکه ضروری می‌شود، زیرا ما جنبه پویای نویسنده فرانسوی را منبعی از پروژه‌های مستقل و غیرقابل انتقال نمی‌دانیم. بنابراین، ما را به این باور می رساند که تفکر در نوشته های فلسفی پل ریکور مشابه نوشته های او در مضامین دینی است. با این حال، ما معتقدیم که این نویسنده الهیات را به انسان‌شناسی تقلیل نمی‌دهد و خودمختاری گفتمان فلسفی را نیز کنار نمی‌گذارد، به عنوان یک فیلسوف راهی برای غنی‌سازی، از طریق هستی‌شناسی کنش، برای بینش الهیاتی ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی : زبان به موضوع اصلی در اندیشه معاصر تبدیل شد. در سنت کلاسیک تا اوایل قرن بیستم، اساساً به عنوان ابزار فکری صرف طراحی شده بود. این رویکرد به زبان به عنوان ابزار تفکر، منجر به جستجوی زبانی جهانی، خنثی و عینی با هدف ساختن علم شد. به این ترتیب، فلسفه نیز در اوایل قرن بیستم، از برخی جریان‌ها (پوزیتیویسم، فلسفه تحلیلی، حلقه وین) به عنوان تحلیل زبان پیش رفت تا آنچه را که باید گزاره‌های معنادار تلقی شود که دانش را تجمیع می‌کند، از تحلیل منطقی-ریاضی. و به ویژه از تأیید تجربی. در پرداختن این فیلسوفان، گزاره های متافیزیک، اخلاق، دین و الهیات بی معنا تلقی می شوند. این رویکرد، همراه با عوامل دیگر، زبان کلامی را زیر سؤال می برد. با این حال، در قلب فلسفه، مسائلی عمیق تر شد که امکان بازیابی ارزش چندین شکل دیگر از زبان ها را فراهم کرد. فهمیده شد که زبان علمی تنها زبانی نیست که دانش را منتقل می کند، بلکه بازی های زبانی وجود دارد. رویکردهایی مانند ویتگنشتاین، هایدگر، لویناس و پل ریکور چنین جنبه متکثری زبان را تعمیق بخشیدند. بنابراین، راه‌هایی گشوده شد که الهیات بتواند (و باید) ماهیت زبان خود را بازتاب دهد. به این ترتیب آدولف گشه به وجود می آید. او به طور سیستماتیک به موضوع زبان الهیات نمی پردازد، حتی الهیات او نیز به صورت سیستمی یا کتابچه راهنمای بزرگ ساختار یافته است. او بخش‌هایی از تأمل را ارائه می‌کند که به ما امکان می‌دهد به موضوع فکر کنیم. به عقیده گشه، باید دوباره شنید و ارزش سخنان ایمان را بازیابی کرد. از نظر او، الهیات سخنی کاملاً در مورد انسان و برای انسان دارد. در گفتگو با فرهنگ معاصر، گشه قصد دارد عقلانیت خاص زبان و گفتمان ایمان را نشان دهد و از این طریق اعلام کند که خداوند مژده ای برای انسان است.

ترجمه ماشینی : این کتاب سه رویکرد به عقل عمومی و فضای عمومی اعطا شده به ادیان را مقایسه می‌کند: پلتفرم لیبرال یک اجماع همپوشانی که توسط جان رالز پیشنهاد شده است، بازنگری‌بندی اخلاقی گفتمان یورگن هابرماس درباره جهان‌شمولی کانت و تحقق آن در حوزه عمومی، و بنیان‌گذاری مشترک. نقشی که پل ریکور به سنت های خاصی نسبت می دهد که فرهنگ آنها و اعتقادات شهروندان را شکل داده است. مقدمات مواضع آنها در چهار جنبه مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد: (1) چارچوب هنجاری که کارکرد خاص عقل عمومی را تعیین می کند. (2) انسان شناسی و نظریه های عمل آنها. (3) ابعاد زندگی اجتماعی و مشخص شدن آن در چارچوب سیاسی دموکراتیک. (4) دیدگاه‌های متفاوتی از دین که از این عوامل ناشی می‌شود، از جمله درک آن‌ها از جایگاه ادعاهای حقیقت متافیزیکی و دینی، و نقش دین به‌عنوان یک عمل و اعتقاد در جامعه کثرت‌گرا. دریافت‌ها و نقدهای اخیر به زبان‌های انگلیسی و آلمانی مورد بحث قرار می‌گیرند: فیلسوفان و الهی‌دانان در مورد گستره عقل عمومی، و وظیفه ترجمه از سنت‌های ایمانی، و همچنین نقشی که ممکن است در تنوع فرهنگ‌های جهانی برای شکل دادن به یک مشترک داشته باشند، بحث می‌کنند. افق جهان وطنی

ترجمه ماشینی : این یک مطالعه در فلسفه علوم اجتماعی است. این به شکل یک نقد تطبیقی از سه رویکرد معاصر است: فلسفه زبان معمولی، هرمنوتیک و نظریه انتقادی، که در اینجا به ترتیب توسط لودویگ ویتگنشتاین، پل ریکور و یورگن هابرماس ارائه شده است. بخش اول به شرح دیدگاه‌های این نویسندگان و سنت‌هایی که به آن تعلق دارند اختصاص دارد. رشته وحدت‌بخش آن دغدغه مشترک آنها با زبان است، دغدغه‌ای که با این وجود تفاوت‌های مهم رویکردی را آشکار می‌کند. زیرا در حالی که فیلسوفان زبان معمولی تمایل دارند فعالیت زبانی را به عنوان هدف نهایی تحقیق در نظر بگیرند، هم ریکور و هم هابرماس آن را رسانه ای می دانند که به ابعاد اساسی تر تجربه انسانی و جهان اجتماعی خیانت می کند. بخش دوم شرح را با تحلیل انتقادی مضامین اصلی آن تکمیل می‌کند: مفهوم‌سازی کنش، روش‌شناسی تفسیر، و نظریه مرجع و حقیقت. نویسنده از بسیاری از جنبه های کار ریکور و هابرماس، مانند تأکید بر قدرت و ایدئولوژی، استراتژی تفسیر عمیق، و پیوند بین اجماع و حقیقت دفاع می کند. اما او استدلال می کند که کمبودها و ابهامات جدی در کار آنها وجود دارد. او راه‌حل‌هایی برای این دشواری‌ها پیشنهاد می‌کند و با طرحی از یک نظریه انتقادی و منطقی موجه برای تفسیر کنش به پایان می‌رسد - هرمنوتیک انتقادی.

ترجمه ماشینی: این کتاب طبقه‌بندی پل ریکور از کارل مارکس، فردریش نیچه، و زیگموند فروید را به‌عنوان «استادان ظن» بازبینی می‌کند و نقدی قابل تأمل برای محققان علوم دینی انتقادی و همچنین هر کسی که در نظریه انتقادی به‌طور گسترده‌تر کار می‌کند ارائه می‌کند. در حالی که ریکور سوء ظن را شیوه ای برای تفسیر می دانست، اندرو دول استدلال می کند که روش مشترک در «استادان» او به عنوان شیوه ای برای توضیح بهتر درک می شود. دول هرمنوتیک ظن ریکور را با تبیین مشکوکی جایگزین می‌کند، که مدعی وجود پدیده‌های پنهانی است که به نحوی قابل تشخیص بد هستند. دول استدلال می کند که هر یک از استادان نوع مشخصی از توضیح مشکوک را ارائه کردند. بازسازی مارکس، نیچه و فروید از این طریق، کار آنها را با تئوری های توطئه که خود نوعی توضیح مشکوک هستند، وارد گفتگو می کند. دول استدلال می‌کند که تئوری‌های توطئه و سایر انواع توضیح مشکوک، برای وام‌گیری اصطلاحی از پاسکال بویر، «از لحاظ شناختی به دام می‌افتند». اگر آنها درست باشند، بسیار مهم هستند، اما تشخیص درستی یا نادرستی آنها بسیار دشوار است.