جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این کتاب از پنج فیلسوف از سنت قاره‌ای – تئودور آدورنو، هانا آرنت، ژیل دلوز، ژاک دریدا و ژاک رانسیر – استفاده می‌کند تا «درباره تفکر» بیندیشد و پاسخ‌های جدید و شگفت‌انگیزی به این سؤال ارائه کند: چگونه می‌توانیم دانش‌آموزان را آموزش دهیم. خلاقانه و انتقادی فکر کنیم؟ علیرغم تفاوت‌هایشان، همه این فیلسوفان درک مدرن از تفکر را به چالش می‌کشند و دیدگاه‌های بدیع و رادیکالی در مورد آن ارائه می‌کنند. هر یک به طرق بسیار متفاوت، رویکرد مدرن به تفکر و نیز تقلیل تفکر صحیح به عقلانیت را رد می‌کنند و تفکر را در واقعیت اجتماعی-تاریخی قرار می‌دهند و آن را با کنش سیاسی مرتبط می‌کنند. آنها استدلال می کنند که اندیشیدن یک فعالیت طبیعی و خودکار نیست، و نیاز به اندیشیدن بیش از پیش مهم شده است زیرا به نظر می رسد واقعیت سیاسی تفکر کمتری را نشان می دهد یا حتی بی فکری را جشن می گیرد. این کتاب با تطبیق این مفاهیم قاره‌ای از تفکر بر نیاز مبرم به آموزش جوانان برای اندیشیدن بر خلاف جریان، کمک قابل توجهی به نظریه آموزشی و فلسفه سیاسی می‌کند، فلسفه‌ای که به ویژه در فضای ضدروشنفکر امروزی مرتبط است.

ترجمه ماشینی : این مطالعه منحصربه‌فرد و جذاب استدلال می‌کند که نگرانی غرب برای دستیابی به خوشبختی باید بر حسب رابطه آن با ایدئولوژی‌های سیاسی که از دوران روشنگری ظهور کرده‌اند درک شود. برای انجام این کار، هر فصل به بررسی جایگاهی می‌پردازد که شادی در ساخت ایدئولوژی‌هایی که عرصه سیاسی غرب را شکل داده‌اند، از جمله لیبرالیسم، پست مدرنیسم، سوسیالیسم، فاشیسم و مذهب، اشغال می‌کند. در سرتاسر، از پدیدارشناسی هگل، تبارشناسی نیچه، و روایت دریدا از ساختارشکنی به عنوان واکنشی به مدرنیزاسیون استفاده می شود تا نشان دهد که سیاست خوشبختی همیشه تضاد بین ایده های اساسی تعلق، غلبه بر و مسئولیت اخلاقی است. این کتاب با تأکید بر اینکه مفهوم شادی در شالوده جنبش‌های سیاسی نهفته است، به جایگاه آن در نظم جهانی کنونی نیز می‌پردازد و ظهور ایده‌هایی مانند دموکراسی عاطفی را تحلیل می‌کند که مفاهیم مرسوم شادی خصوصی شده و اکتسابی را به چالش می‌کشد. این اثر که به شیوه ای روشن نوشته شده است، برای دانشجویان و محققان نظریه سیاسی که به دنبال گزارشی انتقادی و تاریخی از بحث های معاصر درباره ماهیت شادی و ایدئولوژی هستند، جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی : چگونه با دریدا شروع می شود؟ شان گاستون در این کتاب مهیج و قابل دسترس، نوع جدیدی از معرفی ژاک دریدا را ارائه می‌کند که مسلماً مهم‌ترین و تأثیرگذارترین متفکر اروپایی قرن گذشته است. دریدا ادعا کرد که «هرچقدر هم که سنم باشد، در آستانه خواندن افلاطون و ارسطو هستم... باید آنها را بارها و بارها و بارها بخوانیم». خواندن (و بازخوانی) افلاطون، ارسطو و هگل در سراسر نوشته هایش. شروع با دریدا درباره اهمیت رابطه بین فلسفه، ادبیات و تاریخ در آثار دریدا استدلال می کند و به تمام مفاهیم کلیدی در اندیشه دریدا می پردازد، از جمله آثار او در مورد زمان و مکان، هستی و روح، احساس و اندیشه، تاریخ و ادبیات، مفهوم و نام این کتاب خواننده را تشویق می‌کند تا از طریق لحظاتی در آثار دریدا که به مسئله ریشه‌ها و آغازها مربوط می‌شود، به میراث متنوع و پیچیده دریدا وارد شود. گاستون با درگیر شدن فعالانه با ایده‌های دریدا از این طریق، خوانشی جدید و بسیار بدیع از آثار دریدا نشان می‌دهد و مقدمه‌ای مفید برای کل مجموعه او فراهم می‌کند. خواندن این کتاب جدید هیجان‌انگیز برای دانشجویان فلسفه و تئوری ادبی و در واقع، برای هر کسی که به کار این متفکر بسیار مهم علاقه دارد، ضروری است.

ترجمه ماشینی : «تفاوت» و «فضا» از مهم‌ترین کلیدواژه‌های بحث‌های جاری در فلسفه و مطالعات فرهنگی هستند. این مطالعه «تفاوت» را به عنوان پارامتر مرجع مرکزی یک نظریه زبانی در نظر می گیرد که دیگر سعی نمی کند معنای یک اصطلاح را با ارجاع به واقعیت برون زبانی یا ایده های ذهنی توضیح دهد. موضوع تحقیق، رویکردهای زبانی- فلسفی هگل، ویتگنشتاین و دریدا است که قبلاً به سنت‌های فکری جداگانه اختصاص یافته و برای اولین بار در اینجا وارد تبادلی پربار و برابر می‌شوند. همانطور که مشاهده می شود، سه نویسنده مورد بررسی، هر کدام به روش های مختلفی سعی می کنند قضیه تفاوت را که برای نظریه زبان آنها بنیادی است، از نظر فضا - به عنوان فاصله، فضا یا گسترش درک کنند. این پایان نامه در سال 2007 برنده جایزه مطالعاتی برمن در بخش "بهترین پایان نامه در علوم اجتماعی و انسانی" شد.

ترجمه ماشینی : این کتاب ایده مشترک دریدا، هگل و هایدگر را بررسی می کند که ارزش اندیشه آنها در نتایج یا نتایج آن نیست، بلکه در «جنبش» آن است. هر سه، قلب کار خود را بر اساس مسیر، توسعه یا حرکتی توصیف می کنند که به نظر می رسد اندیشه آنها را از یک زمینه محکم محروم می کند. یوهان دی یونگ استدلال می‌کند که این یک آسیب‌پذیری ساختاری است که منشأ ارزش آن است، و روش غیرمستقیم دریدا را از کارهای اولیه‌اش تا آثار بعدی‌اش دنبال می‌کند و تعاملات او با هگل و هایدگر را به‌طور انتقادی در نظر می‌گیرد. تحلیل دی یونگ قرابت بین هگل، هایدگر و دریدا را در یک بی اعتمادی مشترک نسبت به بیرونی بودن قرار می دهد و برخلاف غلات برخی از تفسیرهای لوینازی، استدلال می کند که غیرمستقیم بودن دریدا منجر به اخلاقیات همدستی می شود. جنبش نمایش به یک سوال اصلی پاسخ می دهد که بسیاری از مباحثات پیرامون فلسفه قاره ای و پست مدرنیسم پیرامون آن می چرخد، یعنی: با کدام روش ها می توان مسئولانه فلسفه کرد؟ تفاوت بین انتقاد و جدل را نشان می دهد و اینکه چرا صرفاً موضع گیری موافق یا مخالف برای اندیشیدن مسئولانه کافی نیست.