جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : مشکل شرارت در طول قرن ها برای همه ادیان مطرح بوده است. اما این موضوع برای خداباوری به دلیل تأیید همزیستی خدا و شرور قادر مطلق، دانای مطلق و خیرخواه است. متکلمان و متکلمان فلسفی مطالب فراوانی را در پاسخ به این مشکل توسعه داده اند. با این حال، به گفته منتقدان، هیچ یک از پاسخ ها به خودی خود به اندازه کافی به مشکل خداباوری در رنج و شر نمی پردازد. در نتیجه، این مطالعه تئودیسه جنگ را بررسی می کند، پاسخی مسیحی به مشکل گناه، رنج و شر، که به نظر می رسد برای مدت طولانی مورد غفلت محققان قرار گرفته است. این مطالعه بر نوشته‌های الن جی وایت و گریگوری آ. بوید، دو برجسته‌ترین ارائه‌دهنده تفصیلی و جامع تئودیسه جنگ به ترتیب در قرن نوزدهم و بیست و یکم متمرکز است. هدف، ارزیابی رابطه بین دو مدل تئودیسه جنگی و قابل قبول بودن تئودیسه جنگ به عنوان یک پاسخ مسیحی به مشکل رنج و شر است. رویکرد این پژوهش توصیفی، تحلیلی، مقایسه ای و ارزشیابی است. فصل 1 بررسی پیشینه تاریخی مسئله شر را ارائه می دهد و مسئله، هدف و روش تحقیق را معرفی می کند. فصل 2 سه رویکرد اصلی مسیحی را به مسئله شر و نقدهای علمی این رویکردها شرح می دهد، در حالی که فصل های 3 و 4 به ترتیب مدل های تئودیسه جنگ بوید و وایت را به صورت تحلیلی توصیف می کنند. بخش اول از فصل 5 به مقایسه و مقایسه دو مدل تئودیسه جنگ و بخش دوم به ارزیابی آنها می پردازد. فصل ششم یافته‌های مطالعه را خلاصه می‌کند و سپس به سؤالات مربوط به رابطه بین دو مدل تئودیسه جنگ و قابل قبول بودن آنها به عنوان پاسخ مسیحی به مسئله شر پاسخ می‌دهد. این مطالعه نشان می دهد که دیدگاه متفاوت نویسندگان از استفاده از علم در الهیات منجر به واگرایی در دو مدل تئودیسه جنگ می شود. بنابراین، در رابطه با رابطه بین این دو مدل، مطالعه به این نتیجه می‌رسد که ممکن است به هم مرتبط باشند، اما با توجه به درجه تفاوت‌هایشان، دو نظریه جنگ متمایز هستند. در رابطه با سؤال دوام تئودیسه جنگ، این مطالعه نتیجه می‌گیرد که اگرچه هر دو مدل تئودیسه جنگی برخی از سؤالات فلسفی را بی پاسخ می‌گذارند، تئودیسه جدال بزرگ پاسخ رضایت‌بخش‌تر مسیحی به مشکل رنج و شر است، و تئودیسه تثلیثی. جنگ تئودیسی پاسخ مسیحی کمتر رضایت بخش به مشکل شر است.

ترجمه ماشینی : این تحقیق به بررسی رابطه بین ایمان و کار به عنوان زمینه های آخرین داوری در اندیشه الن جی وایت می پردازد. فصل اول مقدمه این تحقیق را تشکیل می دهد. فصل دوم، محیط تاریخی و الهیاتی جنبش ادونتیست در قرن نوزدهم آمریکای شمالی را به عنوان پیش‌زمینه شکل‌گیری مفهوم آخرین داوری الن وایت ترسیم می‌کند. الن وایت به‌عنوان یکی از پیروان سرسخت ویلیام میلر، در شکل‌گیری پایه‌های آخرت‌شناختی خود، به‌طور قابل‌توجهی تحت تأثیر رهبران میلریت قرار گرفته بود. بسیاری از مواضع خودش مربوط به صحنه داوری، مانند موضوع روز کفاره، قضاوت تحقیقی قبل از ظهور، و پیام هشدار آخر زمان کشیش 14. اینها در نتیجه مطالعه و مطالعه دقیق کتاب مقدس او به او رسیدند. از دیگر پیشگامان ادونتیست. بعداً او رؤیاهایی دریافت کرد - که ادونتیست ها معتقدند الهام گرفته از خدا هستند - که مواضع او را تأیید کرد. فصل سوم جنبه های مختلف آخرین قضاوت را که در نوشته های وایت بیان شده است نشان می دهد. مفهوم او از آخرین قضاوت هم از نظر موضوعی و هم از نظر زمانی تحلیل شده است و بر سهم منحصر به فرد او در جامعه ادونتیست تأکید می کند. الن وایت بر خلاف الهی‌دانان پروتستان معاصر خود، آخرین داوری خدا را در سه مرحله متمایز می‌نگریست: (۱) قضاوت تحقیقی پیش از ظهور. (2) قضاوت مشورتی هزاره; و (3) قضاوت اجرایی پس از هزاره. فصل چهارم دیدگاه های وایت را در مورد جنبه های تاریخ شناختی و معاد شناختی آخرین داوری مورد بحث قرار می دهد. او پیوسته ایمان را عاملی ضروری در تجربه عادل شمرده شدن گناهکار در برابر خدا می دانست. با این وجود، او اهمیت کارها را در تعیین سرنوشت ابدی انسان یعنی نجات یا نابودی انکار نکرد. فصل پنجم فصل‌های دوم، سوم و چهارم را خلاصه می‌کند و نتایجی را در مورد موضع الن وایت در مورد رابطه ایمان و آثار در آخرین داوری ذکر می‌کند. وایت از عدالت با ایمان (به غیر از اعمال) دفاع می کرد، اما اعتراف کرد که آخرین داوری بر اساس اعمال خواهد بود، زیرا در آن زمان انسان بر اساس اعمالش مورد قضاوت قرار می گیرد که ثمره ایمان یا عدم ایمان است.

ترجمه ماشینی : ویلیام کلارنس وایت (1937-1854)، سومین پسر بنیانگذاران ادونتیست روز هفتم، جیمز و الن جی وایت، به مدت سی و چهار سال مشاور، ویراستار و سخنگوی مادرش بود. برخی ادعا کردند که او در رابطه با مادرش و کارش دستکاری شده است، اتهامی که او رد کرد. هدف. هدف از این مطالعه توصیف، تجزیه و تحلیل و ارزیابی رابطه W. C. White با مادرش و کار او در طول زندگی او بود. این هدف مستلزم توسعه یک طرح زندگی‌نامه جزئی از W. C. White به عنوان زمینه‌ای برای درک رابطه او با مادرش بود. منابع. این یک مطالعه اسنادی بر اساس منابع اولیه منتشر شده و منتشر نشده بود. منابع ثانویه برای پیشینه، زمینه و دیدگاه استفاده شد. پرکاربردترین منابع اولیه، مجموعه مکاتبات الن جی وایت استیت و دیگر آرشیوهای Adventist روز هفتم بودند. نتیجه گیری رابطه بین الن جی وایت و دبلیو سی وایت شراکتی بود که در آن تأثیر او بر او مقدم و غالب بود. در طول زندگی او، او مربی اصلی او بود. تمایل او به آموزش توسط او دلیلی بود که او در سالهای آخر عمر به او کاملاً اعتماد کرد. حد نفوذ او بر او اصرار او بر این بود که مسئولیت نهایی او در برابر او نیست، بلکه در برابر خداست. او انتظار داشت که او عقاید خود را بیان کند، حتی اگر آنها با اعتقادات او مخالف باشند. اگرچه او گاهی اوقات او را متقاعد می کرد که مسیر خود را تغییر دهد، اما بررسی مواردی که در آنها ادعا می شد او را دستکاری کرده است، هیچ مدرک قطعی دال بر این کار نشان نمی دهد. به نظر می رسد که او به طور مداوم در چارچوب انتظارات او از او عمل کرده است.

ترجمه ماشینی : توسعه شخصیت هدف اساسی سیستم آموزشی ادونتیست روز هفتم است. هدف از این مطالعه، تعریف مفهوم رشد شخصیت در نوشته‌های الن جی وایت بود که اندیشه‌اش پایه‌ای برای فلسفه نظام جهانی مدارس ادونتیست روز هفتم است. تحقیق بر روی چهار مشکل فرعی متمرکز شد: (1) معنی و اهمیت شخصیت. (2) ماهیت رشد شخصیت. (3) عوامل مؤثر بر رشد شخصیت. و (4) مسئولیت توسعه شخصیت. روش. این مشکل با (1) مطالعه دقیق نوشته های منتشر شده وایت و یادداشت هر بیانیه مرتبط با مطالعه انجام شد. (2) تجزیه و تحلیل استقرایی عبارات و ترتیب منطقی آنها در دسته بندی های مرتبط با مسائل فرعی. و (3) تفسیر داده ها با استفاده از هرمنوتیک مناسب و ترکیب یافته ها. یک بررسی از مطالعات تحقیقاتی منتخب در مورد رشد شخصیت - مطالعات هارتشورن و می، لیگون، پک و هاویگست، پیاژه، و کولبرگ - برای ارائه پس‌زمینه‌ای برای درک مفهوم وایت گنجانده شد. نتیجه گیری این مطالعه به این نتیجه رسید که وایت در نوشته‌هایش مفهوم مشخصی از رشد شخصیت را بیان می‌کند، که حول این باور ساختار یافته است که انسان و شخصیت او را فقط در چارچوب خدا می‌توان درک کرد. عناصر اساسی مفهوم او به شرح زیر است: 1. منش آن چیزی است که به کل کارکردهای رابطه ای و رفتاری انسان انگیزه، انسجام، ثبات و جهت می دهد. این شامل کل انسان می شود: اینکه او چیست - انگیزه ها، احساسات و افکارش - و آنچه انجام می دهد - اعمال و عاداتش - در رابطه با رابطه اش با خدا، انسان و خودش. 2. شخصیت برای تحقق هدف الهی در تاریخ، اثبات اعتبار ایمان مسیحی و تحقق بهینه استعداد و سرنوشت انسان مهم است. 3. خداگونه بودن هدف نهایی رشد شخصیت است. از این رو، هنجار ارزیابی شخصیت انسان، شخصیت خدا است که در عیسی آشکار شده و در کتاب مقدس و در شریعت خدا مشخص شده است. به همین ترتیب ارزیابی نهایی شخصیت به قضاوت خدا بستگی دارد. 4. ابزار رشد شخصیت در حرکت فیض خدا نسبت به انسان در فعالیت رستگاری مسیح و قدرت بخشیدن به روح او قرار دارد. هنگامی که انسان با ایمان، روزی خدا را برمی گزیند و با او رابطه جدیدی برقرار می کند، روح خدا با انگیزه ای جدید و توانمندی جدید، وحدت الهی-انسانی را در درون انسان به فعلیت می رساند. در این تجربه، خود محوری جای خود را به خدامحوری می دهد، به طوری که اساس عمل انسان دیگر خود نیست، بلکه اصل درونی شده خداگونه، یعنی عشق است که انسان را به وجود، ارتباط و عملکرد اصولی تضمین می کند. سطح، توسعه شخصیت را ممکن می کند. 5. با ادامه رشد و بلوغ انسان در این وحدت الهی-انسانی، و همچنان که خداوند همچنان نیروی محرک و نیروبخش اصلی زندگی باقی می ماند، کمال شخصیت به امتیاز او تبدیل می شود. برعکس، قهقرایی یک تهدید دائمی باقی می ماند. 6. عوامل شخصی و رابطه ای مانند خودپنداره، وراثت، محیط، سلامت، هوش، عادات غذایی، شغل هدفمند، مطالعه کتاب مقدس، مراقبه، دعا، عبادت، روابط با همسالان، و خدمات غیر خودخواهانه بر رشد شخصیت تأثیر می گذارند یا به عنوان مقدمه برای یا پرورش وحدت انسانی الهی در درون انسان. 7. اگر چه فرد در نهایت مسئول رشد شخصیت است، خانه و مدرسه مسئولیت عمده ای را برای ارائه پرورش و فضای مناسب شخصیت محور به بخش های خود دارند. مسئولیت والدین شامل مراقبت های کافی قبل از تولد و دوران کودکی، الگوسازی، نظم و انضباط، آموزش و ارائه فرصت های انتخاب می شود. مسئولیت مدرسه، علاوه بر بسیاری از موارد فوق، حول محور انتخاب معلمان و برنامه های درسی متعهد به رشد شخصیت است.

ترجمه ماشینی : نوشته های اولیه الن وایت تاکید آشکاری بر تقدیس و تقدس نشان می دهد. آنها ارائه واضح و جامعی از مفهوم بخشش او ارائه نمی کنند. هدف از این مطالعه تبیین مفهوم بخشش او در نوشته‌هایش تا سال 1864 در پرتو پیش‌زمینه، شکل‌گیری و رشد اولیه دیدگاه‌های دینی او است. روش. الن وایت در سال‌های اولیه‌اش کمی درباره بخشش نوشت. مفهوم بخشش او را می توان از استنباط هایی که در نوشته هایش یافت می شود استنباط کرد. بررسی عوامل مؤثر در اندیشه دینی وی با تحقیق و تحلیل اسنادی و تاریخی پیش می‌رود. از تحلیل تطبیقی ​​برای بررسی شباهت‌ها و تفاوت‌های مفاهیم دینی ارائه شده در نوشته‌های او با آرای دینی برجسته در محیط مذهبی او استفاده می‌شود. یافته ها الن وایت در یک خانه متدیست متدیست بزرگ شد. در اوایل دهه 1840 او با جنبش ادونتیست میلریت درگیر شد. در سال 1846 او هفتمین روز هفته را به عنوان سبت پذیرفت. به نظر می رسد روش گرایی، ادونتیسم و ​​ساباتاریزم (به میزان کمتر) عوامل مفهومی اولیه ای بوده اند که بر دیدگاه های اولیه او در مورد نیاز به بخشش، در دسترس بودن بخشش، کارکردهای مسیح در بخشش، شرایط بخشش، و تضمین بخشش نتیجه گیری در حالی که الن وایت بسیاری از ادراکات مذهبی را که در دوران کودکی و جوانی خود به عنوان یک متدیست به دست آورده بود حفظ کرد، برخی از دیدگاه ها کنار گذاشته شدند و برخی دیگر به آن اضافه شدند. بسیاری از اولین دیدگاه‌های او در چارچوب الهیاتی جدید که عمدتاً توسط دیدگاه آخرت‌شناختی ادونتیست او شکل گرفته بود، اصلاح و بازنشانی شدند. به نظر می رسد مفهوم بخشش او از ترکیب منحصر به فرد خود از مفاهیم سوتریولوژیکی و آخرت شناختی ناشی از روش گرایی، ادونتیسم، مطالعه او از کتاب مقدس، و سایر منابع کمتر قابل شناسایی ایجاد شده است. این ترکیب اساساً تحت تأثیر «دیدگاه‌های» مذهبی بود که او دریافت کرد. الن وایت معتقد بود که انسان ها ذاتاً گناهکار هستند و فقط از طریق خون مسیح می توان آنها را بخشید و نجات داد. او معتقد بود که رستگاری هم شامل توجیه و هم تقدیس است. در حالی که او تأکید آشکاری بر تقدس داشت، به طور مداوم الهیات فیض را به جای دستاوردهای انسانی ارائه کرد.

ترجمه ماشینی : کنفرانس کتاب مقدس در سال 1919 بلافاصله پس از جنگ جهانی اول و در جریان علاقه شدید به آخرالزمان و بلافاصله پس از مرگ الن وایت برگزار شد. این کنفرانس که پس از کنفرانس‌های نبوی بنیادگرایان در سال‌های 1918 و 1919 طراحی شد، مسلماً اولین کنفرانس «علمی» بود که توسط ادونتیست‌های روز هفتم برگزار شد. در طول دوران آشفته الهیات، ادونتیست ها جنبش بنیادگرای نوظهور را به دلیل الهیات کتاب مقدسی، مخالفت آن با مدرنیسم و ​​تکامل، و جذابیت ظاهری عمومی کنفرانس های نبوی آن جذاب می یافتند. هدف هدف این پایان نامه تجزیه و تحلیل اهمیت کنفرانس کتاب مقدس در سال 1919 برای تاریخ و الهیات ادونتیست روز هفتم است. منابع این یک مطالعه مستند بر اساس منابع منتشر شده و منتشر نشده بود، که بیشتر آنها توسط Adventists روز هفتم بین سال‌های 1910 و 1922 تهیه شده بود. اگرچه این رونوشت ها کاملاً کامل نیستند، اما گسترده هستند. این رونوشت ها توسط منابع اولیه دیگری که شامل نشریات، مکاتبات و سایر مواد آرشیوی بود تکمیل شد. نتیجه گیری کنفرانس کتاب مقدس در سال 1919 قطبی شدن در الهیات ادونتیست روز هفتم را نشان می دهد که زمانی که ادونتیست ها با انجیلییسم محافظه کار دست و پنجه نرم می کردند (که بعدها به عنوان بنیادگرایی شناخته شد) روی داد. الهی‌دانان ادونتیست، به‌ویژه، بین «پیشروها» و «سنت‌گرایان» تقسیم شدند، که هر دو تحت تأثیر جنبش بنیادگرای نوظهور بودند. برخی از موضوعات در آن زمان کاملاً بحث برانگیز بود، مانند هویت پادشاه شمال در دان 11، در حالی که برخی دیگر مانند عهد و تثلیث با گذشت زمان اهمیت بیشتری پیدا می کردند. موضوعاتی که ماندگارترین تأثیر را بر تاریخ و الهیات ادونتیست ها گذاشت، بحث در مورد نوشته های الن جی وایت و رابطه آنها با کتاب مقدس بود. این مسائل هرمنوتیکی نشان دهنده یک قطبی شدن الهیاتی است که همچنان به شکل دادن به تفکر ادونتیست ادامه می دهد.

ترجمه ماشینی : یکی از مشکلات عمده در مطالعه آموزه رستگاری این است که در عین نادیده گرفتن دیدگاه های علت شناختی و معاد شناختی آن با صلیب پیوند خورده است. این امر باعث شده است که بسیاری از خلقت و رستگاری جدا شوند که منجر به پذیرش رویکرد تکامل گرایانه به الهیات و رستگاری و آخرت شناسی شده و منجر به کاهش ارتباط این دو در عهد جدید شده است. در حالی که سایر سنت های مسیحی بر مرگ کفاره مسیح تأکید می کنند، الهیات ادونتیست تمایل به تأکید بیش از حد بر اهمیت معاد شناختی آن دارد. بنابراین، در ادونتیسم، نیاز به ارائه دیدگاه متعادل تری از رستگاری وجود دارد. ادوارد هپنستال به عنوان موضوع این پایان نامه انتخاب شد زیرا او به طور جامع تری به این دکترین می پردازد. عواملی که درک خاص هپنستال از رستگاری را شکل دادند در یک مرور مختصر بیوگرافی، تاریخی و الهیاتی در فصل 1 ارائه شده است. دیدگاه او در مورد دامنه و نیاز به رستگاری، ماهیت انسان و گناه در فصل 2 مورد بحث قرار گرفته است. فصل 3. از طریق 6، طرح رستگاری هپنستال، یعنی: وعده، عمل و نتایج آن، و کار قضاوت آن را در بر می گیرد. هر فصل روشی را که هپنستال خدا، گناه، شریعت و عهد، مسیح شناسی، رستگاری و آخرت شناسی را به دیدگاه کلی خود درباره رستگاری پیوند می دهد، تحلیل می کند. در فصل 7، مقایسه ای از درک او از رستگاری با دیدگاه های دیگر نویسندگان ادونتیست و با E. G. White انجام شده است. فصل آخر به ارزیابی نقاط قوت و ضعف مدل هپنستال برای توصیف رستگاری می‌پردازد. اشاره شد که او یک پایه کتاب مقدس برای حمایت از دیدگاه خود در مورد "جنجال بزرگ" ایجاد نکرد. با این حال، مشخص شد که این موتیف یک مدل معتبر کتاب مقدس برای درک این دکترین است، زیرا پایه و اساس کافی برای دیدگاه جامع تر از رستگاری را تشکیل می دهد. در رابطه با الهیات رستگاری، اشاره شد که او به برخی از جنبه های انسان شناسی و کلیسای شناسی توجه چندانی نداشت. در عین حال سؤالات جدی در مورد درک او از برخی از جنبه های آموزه حرم مطرح می شود. به طور مثبت، هپنستال جنبه های جدیدی را در مفهوم کتاب مقدس عهد معرفی کرد و بر برخی از جنبه های نادیده گرفته شده در درک قانون، مسیح شناسی، سوتریولوژی و آموزه های مقدس تأکید مجدد کرد.

ترجمه ماشینی: بر اساس کار آگوستوس استرانگ، الهی‌دان قرن نوزدهمی، پنج رویکرد تاریخی برای اتحاد با مسیح که توسط بروس دمارست در اواخر قرن بیستم مشخص شد عبارتند از: اتحاد هستی‌شناختی، اتحاد مقدس، اتحاد عهدی، یک اتحاد اخلاقی یا فرزندی و یک اتحاد تجربی. اتحاد. اتصال. با توجه به شناسایی رویکردهای متعدد برای اتحاد با مسیح، پایان نامه من تلاش می کند تا مفهوم اتحاد با مسیح الن جی وایت را با استفاده از مقوله های دمارست به عنوان ابزار ارزیابی روشن کند. من توسعه نوشته‌های او در مورد اتحاد با مسیح را از 1860 تا 1898 دنبال کردم تا بپرسم آیا رویکرد وایت به بهترین وجه به عنوان یک اتحاد هستی‌شناختی، مقدس، عهدی، اخلاقی یا فرزندی یا تجربی توصیف می‌شود. در حالی که عناصر برخی از رویکردهایی که دمارست شناسایی کرد در نوشته های وایت مشهود است، مانند نیاز ایمانداران به تجربه مسیح برای خود، هیچ دسته ای منحصراً با رویکرد وایت مطابقت ندارد. رویکرد وایت را می توان با استفاده از زبان خودش به بهترین نحو توصیف کرد. اتحاد با مسیح پیوندی معنوی، حیاتی، قلبی، عرفانی، غیرقابل انحلال و اخلاقی است که گناهکاران توبه کننده را به مسیح و سایر ایمانداران پیوند می دهد. استعاره های کلیدی او برای توصیف ماهیت این رابطه عبارتند از: انگور و شاخه ها، نردبان عرفانی و زنجیر طلایی. درخت انگور و شاخه ها توضیح می دهند که چگونه مؤمنان با مسیح ارتباط نزدیک دارند و از طریق روح القدس که مسیح را در درون خود حاضر می کند، قدرت اخلاقی و معنوی دریافت می کنند. نردبان عرفانی تجسم مسیح را به تصویر می کشد که اتحاد با او را ممکن می سازد. وایت همچنین از نردبان عرفانی برای توصیف ماهیت مترقی تقدیس استفاده کرد و با ایمان و استقامت از نردبان بالا رفت. زنجیر طلایی نشان دهنده عشق پدری است که در قلب مؤمنان ریخته شده است. برای وایت، مسیح به طور استعاری تاک واقعی، نردبان عارفانه و زنجیر طلایی است. مؤمنان از طبیعت الهی شریک می شوند و با اعمال ایمان به مسیح، با خدا یکی می شوند. در نتیجه گیری، به سؤالات اضافی زیر در رابطه با نوشته های وایت پاسخ دادم: اتحاد با مسیح چیست؟ ماهیت اتحاد با مسیح چیست؟ چگونه تشکیل می شود؟ چگونه نگهداری می شود؟ عواقب آن چیست؟ به طور خلاصه، اتحاد با مسیح اراده آزاد ایماندار و رابطه روحانی با مسیح است. با توبه و ایمان شکل می گیرد و با ایمان زنده و فعال حفظ می شود. درگیر شدن در رشته های روحانی، ممکن است اتحاد یک ایماندار با مسیح را از طریق دعا و خواندن کتاب مقدس، تسلیم روزانه اراده، تعامل با دیگران و ایمان به مسیح تقویت کند. پیامدهای آن چندگانه است که منجر به تغییر زندگی و شخصیت می شود. آنها شامل توجیه، تقدیس، اطاعت و مشارکت در مأموریت مسیح برای نجات بشریت است. هدف مسیح این است که ساکنان آسمان و زمین را با پیوندی ناگسستنی از طریق یک رابطه حیاتی و روحانی با خود و خدای متعال متحد کند.