جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«مصلحت و مفسده» در اصطلاح فقهی، مبدا تشریع احکام شرعیه است؛ در مقابل، «حسن و قبح» مفاهیمی‌اند که دارای سابقه­ای طولانی‌تر هستند و در علوم مختلف کاربرد دارند؛ معانی متفاوتی از قبیل کمال و نقص، موافقت و مخالفت با غرض، استحقاق مدح و ذم و ثواب و عقاب. نسبت میان این دوسنخ از مفاهیم بنیادی، یکی از مسائل مهم در دانش اصول فقه است. شیخ محمد حسین غروی اصفهانی (در این مقاله= محقق اصفهانی)، یکی از اصولیون معاصر شیعه است که به این همانی «مصلحت و مفسده» با «حسن و قبح» معتقد بود وسید محمدباقر صدر (در این مقاله= شهید صدر) دیگر اندیشمند معاصر شیعی است که به تباین این مفاهیم با یکدیگر باور داشت. این مقاله تلاش کرده تا با تبیین و بررسی دیدگاه این دو دانشمند، رابطه­ی این دو سنخ مفاهیم را با روشی انتقادی-تحلیلی مورد بررسی قرار داده و با ارائه تعریف برگزیده از حسن و قبح که بیان­گر رابطه ضرورت بالقیاس بین فعل و نتیجه­ی آن است، نوعی از این‌همانی «حسن و قبح» و «مصلحت و مفسده» را تایید و اثبات کند.

نظريه اخلاقي «قرب الهي» يکي از مکاتب اخلاقي واقع‌گراست که توسط علامه مصباح يزدي مطرح شده است. ايشان معتقد است: معيار ارزش در نظام اخلاقي اسلام قرب الهي است. يکي از سؤالاتي که در اين نظريه مطرح است رابطه قرب الهي به‌مثابه معيار ارزش در اين مکتب با ديگر معيارهاي ارزش است. «لذت» هرچند معيار اصلي ارزش‌گذاري براي موضوع علم اخلاق، يعني رفتارهاي اختياري و صفات اکتسابي نيست، اما با توجه به وجود انواع گوناگونان آن در زندگي انسان، جاي اين سؤال باقي است که جايگاه لذت در نظريه قرب الهي چيست؟ به‌ عبارت ديگر، آيا مي‌توان يکي از لوازم مراتب قرب الهي را لذت دانست؟ اين تحقيق درصدد است تا با روش «تحليل» و بازشناسي مفهوم «لذت» به جايگاه آن در نظريه اخلاقي «قرب الهي» پي ببرد. «لذت» در لغت به معناي خوشي و ضد الم و در اصطلاح لذت‌گرايي داراي دو قسم «لذت محصّل» و «لذت منفي» يا «دفع الم» است. با نگاه فلسفي، اصل لذت به معناي ادراک چيزي است که با نفس انسان ملائم است. با بررسي دقيق‌تر تعابير و نوشته‌هاي علامه مصباح يزدي مشخص مي‌گردد ايشان تقريري از لذت‌خواهي را مي‌پذيرد و لذتي را که در پي قرب الهي مي‌آيد، از بالاترين انواع لذت مي‌داند.