جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : یکی از چالش‌های اصلی فلسفه سیاسی معاصر، عدم امکان آشکار رسیدن به هر «حقیقت» مورد توافق مشترک است. همانطور که نیچه در اراده به قدرت خود مشاهده کرد، می توان گفت که جریان های نسبی گرایی که مشخصه تفکر مدرن شده اند با سفسطه باستانی متولد شده اند. اگر به دنبال درک نقاط قوت و ضعف نسبی‌گرایی رادیکال معاصر هستیم، باید ابتدا به سوفسطائیان دوران باستان بنگریم که معروف‌ترین و چالش‌برانگیزترین آنها پروتاگوراس است. با سفسطه و فلسفه سیاسی، رابرت سی. بارتلت اولین خوانش نزدیک از ارائه دو قسمتی افلاطون از پروتاگوراس را ارائه می کند. در «پروتاگوراس»، افلاطون آموزه های اخلاقی و سیاسی سوفسطایی را بیان می کند، در حالی که «تئاتتوس» تقطیری از استدلال های نظری و معرفتی او را ارائه می دهد. در مجموع، این دو گفتگو نشان می‌دهند که پروتاگوراس جذب یکی از جنبه‌های اخلاق مرسوم شده است - اشراف شجاعت، که به نوبه خود با تقوا مرتبط است. این بینش بارتلت را به بررسی شباهت‌ها و تفاوت‌ها در رابطه فلسفه سیاسی و سفسطه با ایمان پرهیزگار می‌کشاند. تفسیر عالی بارتلت ابزار مهمی برای درک تاریخ فلسفه ارائه می‌کند، اما با ردیابی پاسخ سقراط به آموزه‌های پروتاگوراس، بارتلت همچنین به سوی درک غنی‌تری از سفسطه باستان و آنچه سقراط از «فلسفه سیاسی» می‌گوید، پیش می‌رود.