جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نظریه‌پردازی براساس متون دینی (قرآن و حدیث)، بعد از توسعه و تعمیق مباحث امکان و همچنین ضرورت و مبانی تولید دانش دینی، به‌شکلی جدی مدنظر قرار گرفت؛ بنابراین در سال‌های اخیر آثار متعددی منتشر شده‌اند که به‌دنبال استخدام، محک و ابداع فرایندهایی برای استنباط نظریه‌های علمی از متون دینی هستند. شناخت این تلاش‌ها کمک شایانی به همۀ دغدغه‌مندان عرصۀ نظریه‌پردازی اسلامی می‌‌کند تا ضمن بهره‌گیری از داده‌ها و روش‌های تولیدشده، از آن‌ها برای تکامل این مسیر استفاده کنند، اما با این همه، این آثار را افراد متعدد، در رشته‌های مختلف علوم انسانی، در مراکز علمی متعدد و در نشریات علمی گوناگون تألیف کرده‌اند؛ از این‌رو آگاهی از مجموعۀ داده‌های این قلمرو نیازمند مطالعه‌ای به روش «مرور روایتی» است تا بستر شناخت بهتر و معرفی میزان راه پیموده شده و مقایسۀ روش‌های ابداعی یا استخدامی فراهم شود؛ بنابراین مقالۀ حاضر به شناخت و معرفی روش‌هایی پرداخته است که منتج به نظریه‌پردازی علمی از متون دینی می‌شوند یا دست‌کم ارائه‌دهندگان، به غرض نظریه‌پردازی از متون دینی طراحی و عرضه ‌کرده‌اند. همچنین نشان می‌دهد در مقالات و کتاب‌هایی که به زبان فارسی در بازۀ 1380 تا ابتدای 1400 شمسی در ایران منتشر شده‌اند، پانزده روش برای نظریه‌پردازی از متون دینی، استخدام یا ابداع شده‌اند. در این میان، نیمی از نظریه‌پردازی‌ها با دو روش تحلیل محتوای کیفی و نظریۀ داده‌بنیاد انجام شده‌اند.

روایات تأویلی، حجم قابل‌توجهی از روایات تفسیری امامیه را به‌ خود اختصاص داده است. این روایات به ‌سبب دشواری‌های مفهومی و ارتباط پیچیده‌ای که با ظاهر آیات دارند، در گذشته کمتر مورد تحلیل فراگیر نظری قرار گرفته‌اند. اما در دوران معاصر شاهد تلاش‌هایی در اين ارتباط از سوی علامه طباطبائي با طرح نظریۀ جری، و آيت‌الله معرفت با ارائه نظریۀ بطن هستیم. جواز توسعۀ مصداقی یا امکان تطبیق مفاهیم آیات بر مصادیق پوشیده و پسینی، خمیرمایة نظریة علامه است؛ و برابری بطن با مفاهیم کلی و مجرد از خصوصیاتِ غیردخیل در هدف و مقصود آیات، بن‌مایۀ نظریة آيت‌الله معرفت است. بااین‌همه، نمی‌توان برخی انواع روایات تأویلی را با این دیدگاه‌ها تحلیل و توجیه کرد، بلکه گره‌گشایی از آ‌نها، نیازمند ارائة نظریه‌های جدیدی در حوزة روش‌شناسی تفسیر اهل‌بیت علیهم السلام است.

مطالعۀ روایات تأویلی نشان می‌دهد، بخشی از این روایات با عبور از «سیاق» و «بافت» به ارائۀ مفاهیم و مصادیقی می‌پردازند که تحلیل دلالی‌ این روایات را با دشواری خاصی مواجه می‌سازد؛ چراکه نادیده‌گرفتن سیاق، امری نامتعارف است. با وجود این سیرۀ تفسیری معصومان در تبیین آیات، نشان می‌دهد، قرینه‌ای عام از سوی ماتن در تعامل با نص قرآن وجود دارد که مجوز الغای سیاق به شکل جزئی و کلی را صادر می‌کند و در سایة آن می‌توان این روایات را توجیه و تحلیل نمود. البته الغای سیاق در اقتباس و تداعی معانی نیز انجام می‌گیرد و امری عرفی تلقی می‌شود، اما این کار در آنها کارکرد تفسیری و معنانمایی ندارد، بلکه کارکرد تزئینی یا تطبیقی دارد و همین امر مجوز الغای سیاق در آن دو است؛ درحالی‌که الغای سیاقِ مستند به سیرۀ تفسیری اهل بیت، این امر را به حوزة استخراج معانی از آیات نیز کشانده است و مجوز کارکرد تفسیری و فراعرفی آن را نیز صادر نموده است.

دانش شناخت آیات مکی و مدنی از شاخه های مهم علوم قرآن و از مقدمات تفسیر قرآن قلمداد می شود که بستر و شالوده آن را باید در صدر اسلام جستجو کرد. این دانش در سده دوم به شکلی بسیط و صرفا در قالب روایات و اخبار ظهور یافت و به شکل رساله هایی مختصر یا در ضمن کتب تفسیر، فضائل القرآن و ناسخ و منسوخ ارائه گردید. بعد از آن در سده پنجم با ظهور مجموعه های علوم قرآنی بارور گشت و رفته رفته دامنه مباحث روایی و سپس مباحث نظری آن گسترش یافت.بررسی سیر نگارشهای علم مکی و مدنی نشان می دهد بحث مکی و مدنی به ترتیب تاریخی در هشت قسم از کتب مطرح شده است:1. در تک نگاری های اولیه؛ 2. در کتب تفسیر (ابتدا در صدر تفسیر سوره ها و بعدها در مقدمه تفاسیر نیز مورد بررسی قرار گرفت)؛ 3. در کتب فضائل القرآن؛ 4. در کتب ناسخ و منسوخ؛ 5. در کتب عد الآیات؛ 6. در میان فصول کتب علوم قرآنی؛ 7.در کتب تاریخ قرآن؛ 8. در تک نگاری های پسینی (معاصر).

فوائد شناخت زمان و مکان نزول آیات و عدم وجود نصی نبوی سبب شد قرآن پژوهان از آغاز به تبیین راه های کشف مکی و مدنی بپردازند. این راه ها عبارتند از نقلی، قیاسی و اجتهادی. مقالۀ پیش رو به ترتیب تاریخی به بررسی این راه ها، جزئیات، مصادر و نمونه های هر یک پرداخته است تا دستیابی به نوع آیات و سور به شکلی دقیق تر صورت گیرد.